Όσος ντόρος γίνεται για την αξιολόγηση άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι ελάχιστοι γνωρίζουν πως θα γίνεται ακριβώς η αξιολόγηση των Δημοσίων Υπαλλήλων. Διότι ενώ γίνεται πολύς θόρυβος, για τις πολιτικές μεγαλοστομίες του ενός ή του άλλου κόμματος, πολύ λίγα έχουν γραφτεί για την μέθοδο και τα κριτήρια της αξιολόγησης. Κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Σε μια χώρα στην οποία επί δεκαετίες, ο δημόσιος τομέας ήταν προνομιακό πεδίο για την εξυπηρέτηση των «δικών μας» παιδιών, σε μια χώρα που κατοχύρωσε συνταγματικά τη μονιμότητα, (ώστε όταν φεύγει ο ένας κι έρχεται ο άλλος, να μην γίνονται «πογκρόμ», αλλά να προστίθενται οι μεν στους δε, διογκώνοντας τον δημόσιο τομέα), λείπουν τα σημαντικότερα στοιχεία για οποιαδήποτε «αξιολόγηση».
Η αμεροληψία και η αξιοκρατία.
Γι αυτό και η περίφημη αξιολόγηση αρχίζει να μοιάζει με ένα ακόμη ελληνικό… ανέκδοτο.