Την κατάσταση που βρισκόμαστε, με την οικονομία γονατισμένη, την κοινωνία στα κάγκελα και το πολιτικό προσωπικό μουδιασμένο και αμήχανο, θεωρώ ότι το κρίσιμο πολιτικά και επικοινωνιακά για να κάνουμε βήματα μπροστά είναι να πειστεί ο απελπισμένος, φοβισμένος, εξουθενωμένος και θυμωμένος πολίτης πως οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι τιμωρία, αλλά το «αναγκαίο καλό» – ο μόνος δρόμος για την προσωπική του, άρα και για την εθνική, ευημερία.
Η αστική φιλελεύθερη παράταξη δεν το έχει κάνει. Το αντίθετο μάλιστα. Όχι μόνο δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει επακριβώς τα αίτια της κρίσης και τον τρόπο να βγούμε από αυτή αλλά υπέκυψε – με ένα μικρό διάλειμμα – στις σειρήνες του λαϊκισμού.
Πρώτα επινόησε την αντιστροφή της σχέσης αιτίου-αιτιατού: δεν έφερε η χρεοκοπία το μνημόνιο, αλλά το μνημόνιο μας φτωχοποίησε! Μετά λανσάρισε την «αντιμνημονιακή υστερία», ύστερα προτίμησε τα οριζόντια μέτρα στο Δημόσιο και την υπερφορολόγηση σε όλους.
