Αρχιερατικό μνημόσυνο για τον κυρό Σπυρίδωνα

Έντεκα έτη από την κοίμησή του

Του Δημητρίου Ι. Τσιανικλίδη
Δρος Θ-Νομικού

     Με τη συμπλήρωση έντεκα ετών από την εις Κύριον εκδημίαν του μακαριστού μητροπολίτη πρ. Ζιχνών και Νευροκοπίου κυρού Σπυρίδωνα ( Κυβετού), ο οποίος κοιμήθηκε την 31^η Ιουλίου 2003, τελέσθηκε την Πέμπτη 31^η Ιουλίου ε.έ αρχιερατική Θεία Λειτουργία και αρχιερατικό μνημόσυνο προεξάρχοντος του Σεβ. μητροπολίτη Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιεροθέου στην ιερά μονή Αναλήψεως Σωτήρος Πρώτης Σερρών. Κατά την ώρα του θείου κηρύγματος ο κ. Ιερόθεος, αφού ανέλυσε τα ουράνια διδάγματα και τις μεγάλες πνευματικές αρετές της ευαγγελικής περικοπής, μίλησε για την προσωπικότητα και το έργο του εκλιπόντος ιεράρχη και τόνισε τον ενάρετο βίο του, ενώ παράλληλα εξήρε τα ηθικά χαρίσματα, καθώς και το μεγάλο αρχιερατικό, εθνικό, φιλανθρωπικό και κηρυκτικό του έργο. Τελειώνοντας, ο κ. Ιερόθεος, ευχήθηκε, όπως η απλότητα και ο ασκητικός βίος του αοίδιμου Σπυρίδωνα να αποτελούν  φωτεινό οδοδείκτη στην πορεία μας.

Ακόμη, τις υμνωδίες της Θείας Ευχαριστίας, έψαλε με τις αγγελικές φωνές ο βυζαντινός χορός της μοναστικής αδελφότητας, μέσα σ΄ ένα ιδιαίτερο κλίμα πνευματικής κατάνυξης και θρησκευτικής ευλάβειας.

Ακολούθως , μετά τη Θεία Λειτουργία τελέσθηκε αρχιερατικό τρισάγιο από τον κ. Ιερόθεο στον τάφο του εκλιπόντος που βρίσκεται στην ως άνω ιερά μονή. Τέλος, στο αρχονταρίκι της μονής προσφέρθηκε το μακάριο. Εκεί ψηλά στις παλαίστρες των πνευματικών αγώνων, εκεί ψηλά στο πνευματικό φρούριο, εκεί ψηλά  στο καταφύγιο της μετανοίας και της σωτηρίας, εκεί ψηλά στο πανεπιστήμιο της ερήμου, στο σπουδαστήριο της προσευχής και της υπακοής, εκεί ψηλά στα όρη του Παγγαίου, εκεί ψηλά στον ανθόσπαρτο αυλόγυρο της ιεράς μονής της Αναλήψεως του Σωτήρος Πρώτης, αναπαύεται εν Κυρίω, εδώ και έντεκα χρόνια ο αοίδιμος ιεράρχης πρ. Ζιχνών και Νευροκοπίου κυρός Σπυρίδων.

Ο μακαριστός Σπυρίδων υπήρξε μια εξέχουσα μορφή της Εκκλησίας μας, γιατί  επέδειξε αγωνιστικό φρόνημα για την αγία μας πίστη και για τα εθνικά δίκαιά μας και γιατί παράλληλα,  αγωνίστηκε για την πνευματική οικοδομή κλήρου και λαού. Η επίγεια ζωή του υπήρξε λιτή και απέριττη, όπως αρμόζει στους μοναχούς, στους εραστές της ερημικής ζωής μακριά από διατυμπανισμούς , κωδωνοκρουσίες και την κοσμική δόξα. Διακρίθηκε ως πρότυπο ασκητικού βίου και ομολογίας πίστης. Η αρχιερατεία του υπήρξε δημιουργική, πολυσχιδής ,πολύπλευρη, με ιεραποστολικό ζήλο και με ειλικρινή αγάπη.
Κατέστη άριστος λειτουργός του Υψίστου και ακάματος εργάτης του Ευαγγελίου. Διοργάνωσε τις διοικητικές υπηρεσίες  της μητρόπολής του. Αγκάλιασε τους πονεμένους και εμπερίστατους ανθρώπους και αναδείχθηκε πατέρας, φίλος, αδελφός και συναντιλήπτορας. Ενίσχυσε με το θεολογικό του λόγο πνευματικά τους πιστούς και στήριξε τη νεότητα. Χαρακτηριστικά του γνωρίσματα υπήρξαν το αυστηρό εκκλησιαστικό φρόνημά του, η γνήσια θρησκευτική του ευλάβεια, το αδαμάντινο ήθος του, η ευγένεια της ψυχής του, η εργατικότητά του και η σεμνότητά του. Ως φιλομόναχος επίσκοπος ο μακαριστός Σπυρίδων συνέβαλε με την εμπειρία του και  τις πατρικές του νουθεσίες, στην πνευματική πρόοδο των μοναστικών καθιδρυμάτων της μητρόπολής του. Άφησε μνήμη αγαθή και πολιτεύθηκε με ταπείνωση, υπακοή και αφοσίωση. Άφησε ίχνη οσιακού βίου και απροσποίητης ευσέβειας. Το θεοφιλή  ποιμαντικό, πνευματικό, φιλανθρωπικό και αρχιερατικό έργο  του μακαριστού Σπυρίδωνα, συνεχίζει επάξια ο ρέκτης διάδοχός του κ. Ιερόθεος, ο οποίος αναλώνεται καθημερινά σε έργα πνευματικής οικοδομής και φιλανθρωπίας με γνώμονα την κατά Χριστώ σωτηρία του ευσεβούς ποιμνίου του. Η αδελφότητα της ως άνω ιεράς μονής ενισχύθηκε ηθικά από τις πατερικές διδαχές του μακαριστού Σπυρίδωνα, στον πνευματικό αγώνα για την απόκτηση των ψυχικών χαρισμάτων.

Η έμπειρη περί τα μοναχικά πράγματα της μονής  οσιολογιοτάτη καθηγουμένη μοναχή Ανυσία, η οποία περισσότερο διακονεί, παρά διακονείται  από την αδελφότητα, ρυθμίζει τη ζωή και το  πνευματικό πρόγραμμα της μονής με σύνεση και διάκριση. Η γερόντισσα Ανυσία  διακρινόμενη για τους ασκητικούς της αγώνες  και εφαρμόζοντας πιστά τις επιταγές του μοναστικού βίου, καθοδηγεί νυχθημερόν και αθόρυβα,  με ένθεο ζήλο, με μητρική αγάπη και σοφία, τις ψυχές των μοναζουσών εις νομάς σωτηρίας, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την πνευματική αυτή κυψέλη της μονής σε πραγματικό εργαστήριο της αγιότητας και διδακτήριο των ευαγγελικών αρετών. Η μνήμη του αοίδιμου ιεράρχη  Σπυρίδωνα  θα παραμείνει ζωντανή έντεκα χρόνια μετά την κοίμησή του. Τα λίγα αυτά λόγια ας αποτελέσουν ελάχιστο αντίδωρο της απέραντης αγάπης του. Εμείς, τα πνευματικά του τέκνα μακαρίζουμε την αγία αυτού ψυχή, εξαιτούμενοι τις ευχές του και τις πρεσβείες του προς Κύριον και ευχόμεθα υπέρ μακαρίας αυτού μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως. Του μακαριστού και αοιδίμου ποιμενάρχη Σπυρίδωνα, αιωνία η μνήμη.