Να τιμηθεί ο πρώην δήμαρχος Ανδρέας Ανδρέου «όσο βρίσκεται ανάμεσά μας»…
Προτείνει κάτι που θα έπρεπε να το έχουν ήδη σκεφτεί οι άρχοντες που πέρασαν από το δημαρχιακό θώκο των Σερρών τις τελευταίες δεκαετίες του Καποδιστριακού και Καλλικρατικού μας βίου: να τιμηθεί για την προσφορά του στον τόπο του ο επί τέσσερις θητείες δήμαρχος της πόλης Ανδρέας Ανδρέου, όσο είναι ακόμη εν ζωή.
Ο λόγος για τον γιο του πρώην δημάρχου, μουσικοσυνθέτη, στιχουργό και συγγραφέα Γιώργο Ανδρέου, ο οποίος με συναισθηματισμό και σοβαρότητα καταθέτει μια πρόταση που σίγουρα φέρνει σε δύσκολη θέση όσους διοίκησαν το δήμο, αλλά και προ των ευθυνών της την παρούσα δημοτική αρχή.
Η πρότασή του, η οποία θα δημοσιευτεί στο επόμενο SER-FREE με τίτλο «Η Κοιλάδα των Αγίων Αναργύρων και το Πάρκο Ανδρέα Ανδρέου» είναι η εξής:
«Επιτρέψτε μου αυτή τη φορά αγαπητοί Σερραίοι συμπατριώτες – αναγνώστες να αναφερθώ σε κάτι τρόπον τινά “επί προσωπικού”. Τρόπον τινά – επειδή δεν αφορά (ακριβώς) εμένα, αφορά όμως τον αγαπητό σε όλους τους Σερραίους παλαίμαχο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, πρώην Δήμαρχο Σερρών (επί 4 θητείες) Ανδρέα Ανδρέου – τον πατέρα μου. Πολλά και καλά έχει κάνει για την πόλη ο Ανδρέας Ανδρέου, σημαντικές παρακαταθήκες έχει αφήσει και το έργο του είναι γνωστό κι αποδεκτό από κάθε καλόπιστο συμπολίτη μας. Κορωνίδα ωστόσο των δράσεων του υπήρξε (εξαιτίας της οικολογικής του ευαισθησίας) η διαμόρφωση χώρων πρασίνου και αναψυχής περιφερειακά της πόλης μας – με τα πάρκα Οβά Τσεσμέ, Αεροδρομίου, την κοιλάδα Αγίας Βαρβάρας και την κοιλάδα Αγίων Αναργύρων. Γι’ αυτήν την τελευταία, αυτό το σημαντικό έργο θέλω σήμερα να μιλήσω. Η κοιλάδα Αγίων Αναργύρων αποτελεί (όχι μόνο κατά την γνώμη μου) την πιο σημαντική παρέμβαση στο περιαστικό περιβάλλον της πόλης των Σερρών. Υπήρξε για τον πατέρα μου έργο ζωής και σίγουρα το πιο αγαπητό για εκείνον – το γνωρίζω (όπως καταλαβαίνετε) από “πρώτο χέρι”. Και πιστεύω πως εδώ και πολλά χρόνια είναι “εργαλείο” ψυχοσωματικής εκτόνωσης για τους Σερραίους, προορισμός κοντινός κι αγαπημένος – παρ’ όλες τις “καταχρήσεις” και τις αστοχίες που κατά καιρούς έχουν συνδεθεί με την χρήση του.
Είναι παγκόσμια τάση να επιβραβεύονται συμβολικά οι παλαίμαχοι του δημόσιου βίου που έχουν αφήσει δημιουργικό στίγμα στην κοινωνία – καλλιτέχνες, επιστήμονες, πολιτικοί, εθελοντές ανθρωπιστικών δράσεων κλπ. Απορώ λοιπόν με την αδράνεια των δημοτικών αρχόντων των τελευταίων αρκετών χρόνων στην εκδήλωση αντίστοιχης ευαισθησίας απέναντι στο πρόσωπο του Ανδρέα Ανδρέου – και αναφέρομαι σε πρωτοβουλία στο δημόσιο πεδίο κι όχι στο ιδιωτικό (όπου δεν λείπουν οι πολλοί, ανέξοδοι κατά βάση, έπαινοι). Δεν θα ήταν πολύ συγκινητικό, ανθρώπινα θεμιτό και κοινωνικά ορθό να πάρουν την πρωτοβουλία οι δημοτικοί μας άρχοντες ώστε να μετονομαστεί η κοιλάδα Αγίων Αναργύρων σε “ΚΟΙΛΑΔΑ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΕΟΥ”; Και να “βραβεύσουν” τον Ανδρέα Ανδρέου σε μια συμβολική τελετή, όσο ο άνθρωπος βρίσκεται ανάμεσα μας, διανύοντας το τέλος της όγδοης δεκαετίας μιας δημιουργικής ζωής; Τα μετά θάνατον βραβεία κι οι τιμές – όταν έχει πια εκλείψει ο τιμώμενος – είναι δυστυχώς πάγιο χαρακτηριστικό της ιδιότυπης αγνωμοσύνης (κατ’ αρχήν) και μεταχρονολογημένης μεταμέλειας (εν τέλει) που εκφράζει η Ελλαδική κοινωνία προς σημαντικά και δημιουργικά μέλη της.
Κάνω λοιπόν έκκληση προς τους δημοτικούς άρχοντες, αλλά και τον Τύπο της πόλης μας – ας αναλάβουν την πρωτοβουλία να τιμήσουν εν ζωή έναν άνθρωπο που κόσμησε με το έργο του την αγαπημένη του πόλη, τις Σέρρες, κι αφοσιώθηκε δια βίου στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, χωρίς να χρησιμοποιήσει την εκλογική του δυναμική ως εφαλτήριο για την κεντρική πολιτική σκηνή – παρέμεινε πάντα ένας ενεργός πολίτης της αυτοδιοικητικής προοπτικής του τόπου του, γι’ αυτό και άφησε έργο, σε εποχές πολύ πιο πολύπλοκες και πολύ λιγότερο θεσμικά πλήρεις από την τωρινή συνθήκη.
Ας μη νομισθεί πως παρεμβαίνω λόγω οικογενειακού “συμφέροντος”. Γράφω όλα αυτά έχοντας στο νου και την ψυχή τον μεγάλο μου καλλιτεχνικό προπάτορα, τον Μάνο Χατζιδάκι: Όσο ζούσε είχε δεχτεί χυδαίες επιθέσεις από μια μερίδα του Τύπου (την “Αυριανική” εννοώ), είχε ζήσει στο “πετσί” του την σύγκρουση με όλους τους πολιτικούς μανδαρίνους της εποχής του (όταν διοικούσε με τρόπο υποδειγματικό το Τρίτο πρόγραμμα της κρατικής ραδιοφωνίας) και δεν τιμήθηκε θεσμικά από κανέναν δημόσιο φορέα! Μετά θάνατον, φυσικά, χαμός! Και να τα (κροκοδείλια) δάκρυα, και να οι ονοματισμοί χώρων πολιτισμού και φεστιβάλ με το ονοματεπώνυμο του, και δώστου αφιερώματα και ξανά αφιερώματα. ΟΣΟ ΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ – ΕΚΕΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ “ΡΙΣΚΟ” ΤΩΝ ΓΥΡΩ ΤΟΥ – ΝΑ ΤΟΝ ΤΙΜΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΟΥΝ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ, ΝΑ ΤΟΥ ΠΟΥΝ ΕΝΑ ΘΕΡΜΟ “ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ” ΓΙΑ ΟΣΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ, ΟΣΑ ΠΕΤΥΧΕ ΚΙ ΟΣΑ ΔΕΝ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ, ΑΦΗΣΕ ΟΜΩΣ ΩΣ ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΠΟΜΕΝΟΥΣ».
