Κοινός παρονομαστής του οικονομικού και πολιτικού μοντέλου ανάπτυξης που οραματίζεται το εγχώριο πολιτικό σύστημα είναι ο αργόμισθος του Δημοσίου, που δεν υπόκειται σε καμιά αξιολόγηση, εισπράττει μισθό Ελβετίας κατοχυρωμένο από κάποια Εθνική Σύμβαση, συνταξιοδοτείται στα 50 του και πάει λέγοντας.
Και, δε λέω, καλά κι ωραία όλα αυτά αλλά έλα που… τελείωσαν. Απλώς ορισμένοι δεν εννοούν να το συνειδητοποιήσουν.
Και με τον τρόπο τους κρατούν την κοινωνία καθηλωμένη στον πάτο.
Διότι, σε ταραχώδεις καιρούς είναι ευκαιρία να πεις την αλήθεια, να τραβήξεις κόκκινες γραμμές με το παρελθόν και να σχεδιάσεις ένα μέλλον σε βάσεις πιο υγιείς και ρεαλιστικές.
Εμείς ακόμα μακαρίως καθεύδουμε.
Ίσως να φταίει γι’ αυτό το γεγονός ότι η χρεοκοπία μας δε συνοδεύτηκε από βίαιη κατάρρευση (με άδεια ράφια στα σούπερ μάρκετ, ελλείψεις καυσίμων και περιορισμό συναλλαγών). Έτσι πολλοί νομίζουν ότι μπορούν να εξακολουθούν να κάνουν τον… «μάγκα» εκ του ασφαλούς. Κι εμείς καθόμαστε και παίρνουμε τις ανοησίες τους στα σοβαρά.
