Είχα την ατυχία να βρεθώ έξω από το Δημοτικό Γήπεδο την περασμένη Κυριακή, στις 3 περίπου μετά το μεσημέρι μαζί με την αδερφή μου και το γιο μου. (Είχα παρκάρει στο χώρο μετά το γήπεδο, στις 11 το πρωί, μιας και δεν ήταν αποκλεισμένος από την Αστυνομία).
Όλα ήταν ήρεμα. Φυσιολογικά.
Όμως, πέντε μέτρα πριν πατήσει η ρόδα μου στη Ραιδεστού, πρέπει να έσκασε κροτίδα (κρότο άκουσα-λάμψη δεν είδα, αλλά στη συνέχεια «τα είδα όλα») μαυροφορεμένοι οπαδοί έτρεχαν μπρος και πίσω από το αυτοκίνητο καλύπτοντας τα κεφάλια τους («Παναγιά μου, πετροπόλεμος», είπα!) και τα πρόσωπά τους -άραγε να έπεσαν και δακρυγόνα;- κι έμεινα στη μέση του πουθενά, περικυκλωμένη από “κυνηγημένους” οπαδούς…
Ευτυχώς, ο πιο ψύχραιμος από αυτούς, μας έκανε νόημα, άνοιγε χώρο και λέγοντας πως υπάρχει παιδί στο αυτοκίνητο μας έβγαλε από την κόλαση μέσα σε δύο λεπτά, κι αφού απέσυραν τους κάδους από το οδόστρωμα.
Τον ευχαριστώ και θ’ ανάβω κεράκια για την υγεία του.
Όσο για «επεισόδια», δεν διάβασα τίποτα, πουθενά. Μάλλον είναι η «καθημερινότητα» των αγώνων…
Υ.Γ. Την επόμενη φορά που θα έρθω στις Σέρρες και θα έχει αγώνα, θα παρκάρω από Πλατεία Εμπορίου και πάνω! Μην σου πω και στον… Αη Γιάννη!
