Μερικοί γονείςκακοποιούντα παιδιά τους, είτε σωματικά είτε ψυχικά. Το λένε οι έρευνες και οι ειδικοί. Ακόμη κι αν δεν το έλεγαν, δυστυχώς το βλέπουμε γύρω μας. Τις προάλλες βρέθηκα στο ΙΚΑ, στο παλιό Νοσοκομείο. Περιμένοντας έξω από ένα γραφείο κι ενώ σκυμμένη έψαχνα έγγραφα και βιβλιάρια στην τσάντα μου, άκουσα έναν διαπεραστικό ήχο δίπλα μου, σαν ένα χέρι να «σκάει» πάνω στο μάγουλο ενός παιδιού. Σήκωσα ταραγμένη το βλέμμα μου και είδα μια κυρία με ένα κίτρινο παντελόνι και μια μπλούζα λαχούρι να κρατά ένα παιδί από το χέρι και να απομακρύνονται.
«Τι ήταν αυτό;» ρώτησα την κοπελίτσα που ήταν πριν από εμένα στη σειρά.
«Μόλις βγήκε από το γραφείο, το χαστούκισε» μου επιβεβαίωσε την υποψία…
Πάγωσα. Ταράχτηκα. Και θύμωσα. Όχι μόνο με την κυρία που χαστούκισε το παιδί. Θύμωσα κυρίως με τον εαυτό μου, που δεν βρήκα το θάρρος να τρέξω πίσω της να της ζητήσω το λόγο. Να καταδικάσω την πράξη της. Να την κάνω να ντραπεί. Να υπερασπιστώ το δικό της παιδί… Ακόμη είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου…
Κι εσείς, αν τυχόν συναντήσετε μια «κυρία» σαν αυτή με το κίτρινο παντελόνι, σας παρακαλώ, μην την αφήστε να ξεφύγει… Πρέπει να αντιληφθεί το έγκλημα που διαπράττει…
