Μ. Παρασκευή σήμερα 18 Απριλίου 2014΄, τα Αγια Πάθη του Κυρίου. Η εκκλησία, το εορτολόγιό της και το κοινό – κοινωνικό ημερολόγιο ο κόσμος το ασπάζεται και πηγαίνει στους Ιερούς Ναούς, τις γνωστές συνοικιακές εκκλησίες και γονυπετής ασπάζεαι το Σταυρό για τα Αγια Πάθη του Κυρίου Ιησού Χριστού και καθώς είναι ημέρες αργίας ολοκληρώνει το χριστιανικό του χρέος και σημειώνουμε ότι το Μ. Σάββατο και την Κυριακή το Αγιον Πάσχα το προσωικό μας θα είναι σε αργία.
Οι παιδικές – εφηβικές και νεανικές εμπειρίες πάντα είναι ισχυρές αναμνήσεις και ουδέποτε «λησμονικές».
Ενα ανεξάντλητο ΕΦΗΒΙΚΟ
το παρακάτω – εξομολόγησή μου
Εφηβικά όνειρα
Το είπαμε πολλές φορές. Τα ιδανικά δεν συνταιριάζονται ή σπάνια συνταιριάζονται με την πράξη.
Στα χρόνια της νιότης, αλλιώς μπαίνεις στη μάχη για το καλό του “κόσμου και της ανθρωπότητας” και αλλιώς όταν τα ποικίλα βάρη σου βαραίνουν τους ώμους.
Πόσοι στα νιάτα τους δεν μπήκαν στο κρατήρα της επανάστασης για ένα καλύτερο αύριο.
Σπόνδες σε ιδεολογίες. Με τις αποκλίσεις τους πολλοί, όταν στο βωμό της σκοπιμότητας παραβιαζόταν η ιδεολογία.
Από τις σκέψεις που μας κατέκλυσαν, καθώς αναπολώντας τα περασμένα διέκοψε την αναπόληση η τωρινή δίνη της πολιτικής και κομματικής εξαθλίωσης, που γινόμαστε καθημερινά θεατές.
Εσπερινή σύναξη σε σπίτι, που με το πρόσχημα των ισαποστόλων που πέρασε ο οικοδεσπότης τερατουργούσε με τις πολιτικές του φιλοδοξίες.
Στο δωμάτιο υποδοχής οι μεγάλοι. Στο δωμάτιο μελέτης η κόρη με τις φίλες της. Δεν απομονώθηκε, η πενταμελής συντροφιά των κοριτσιών να μελετήσει. Ούτε εντολή είχε, ούτε σκοπό.
Γιορτή καθώς είχε το σπίτι, θα πήγαινε πολύ το αναγνωστήριο να είχε την ταμπέλα: “ησυχία μελετούμε”. Μετά από το δωμάτιο υποδοχής, το δωμάτιο των παιδιών να μας περάσει η επιθυμία της οικοδέσποινας. Θέλουν την παρουσία των ωρίμων τα φλογερά νιάτα, αρκεί να μην είναι δυσανάλογες οι αποστάσεις, που χωρίζουν τις ηλικίες. Να μπορούν να πέμψουν σε κάθε κύμα και να γίνουν δέκτες κάθε κύματος, Να εξομολογηθούν τις ανησυχίες τους, να ρωτήσουν, και να μάθουν για τα θέματα της ημερήσιας διατάξεως, όταν βρίσκονται μεταξύ τους, δειλά προβάλλοντας τους τρίτους. Ένας κόσμος, ο κόσμος της εφηβείας, ξεδίπλωνε μπροστά μας τα φτερά του, τις σκέψεις του, τα συναισθήματα του. Με τα ατομικά τους ημερολόγια. Που είναι να διαβάσουμε όλες τις σελίδες του, οι οποίες κρύβουν όλο τον πλούσιο συναισθηματικό τους κόσμο! Στο ημερολόγιο εξομολογούνται τις χαρές και τις λύπες τους. Τις εξάρσεις της ψυχής, τις απογοητεύσεις και τους ενθουσιασμούς. Ένα “κάτι” στο οποιο ανενόχλητα χωρίς την αιδώ, χωρίς το ερέθισμα τα γράφουν και τα λένε όλα. Και πολλά έχει να πει και γράφει αυτός, ο ανήσυχος, ο εξελισσόμενος, ο πυρπολημένος στην ψυχή και στο σώμα εφηβικός κόσμος.
Και με τα “λευκώματά” τους θα λέγαμε.
ένα τετράδιο που στις σελίδες του συγκεντρώνουν τις απόψεις των επισκεπτών. “Γκάλοπ εφ’ όλης της ύλης” για να νεολογήσουμε και λίγο.
Με προθυμία μας παρέδωσαν το “τετράδιο”, να γράψουμε τις απαντήσεις μας, σε ερωτήματα που έθεσαν και θέλουν να βρούν την σωστή τάχα απάντηση!
Εφηβικό τέχνασμα κι’ αυτό στηριγμένο στην ψυχολογία, να εκμαιεύσουν τις σκέψεις και τις κρίσεις των άλλων με πλάγιο τρόπο, για θέματα που ίσως ευθέως δεν θα μπορούσαν.
Και στην ερώτηση “η γνώμη σας για την ‘κάτοχο’” ας την αφήσουμε ασχολίαστη.
Για το μέλλον τώρα η συζήτηση. Σε ένα μήνα θα κρατούν το απολυτήριο. Το χουν εξασφαλισμένο. Και μάλιστα με καλό βαθμό. Ύστερα. Το ύστερα όμως βασανίζει τα κορίτσια και τα αγόρια.
Στόχοι τους θα θραύσουν τις πύλες του Πανεπιστημίου. Να θυσιάσουν στις Μούσες και στις Χάριτες.
Τις ιατρικές σχολές και το Πολυτεχνείο σε πρώτη θέση. Τις καθηγητικές σχολές δεν τις έχουν στόχο. Τις λευκές μπλούζες, τ’ ακουστικά, το αυτοκίνητο με το ιατρικό σήμα, την κλινική ονειρεύονται. Και όλα αυτά όνειρα κοριτσιών και αγοριών. Άλλοτε σπάνιζαν. Πολυκατοικίες να χτίσουν σ’ όλο τον αφρικανικό και ασιατικό κόσμο, αν χτιστούν οι χώροι της χώρας μας. Δρόμους θα κατασκευάσουν και στις έρημους ακόμη. Σχέδια υψικαμίνων, πολεοδομικά και, και, που έχουν στο μυαλό τους. Ήταν και μια περισσότερη κρίση είχε στις θεωρητικές, όπως τις λέμε σχολές. Την Θέμιδα να διακονήσει επιθυμεί. Δεν μας απεκάλυψε τους κρυφούς τους όμως λόγους. Μας ρώτησε που κυρίως σταδιοδρομούν οι απόφοιτοι της Νομικής. Απαριθμήσαμε και εμείς μερικές από τις σταδιοδρομίες που είναι δυνατές σ’ ένα πτυχιούχο Νομικών Επιστημών. Στη σφαίρα των ονείρων την είδαμε και αυτή να στρέφεται. Όνειρα εφηβικά όμως που γίνονται πραγματικότητες.
Η διπλωματία η περισσότερο ελκυστική. Η ΕΟΚ, είναι άλλος χώρος που στρέφεται το ενδιαφέρον τους.
Για τον έρωτα και την αγάπη ο λόγος. Ακόμη και στην σύγχρονη χυδαιολογία στράφηκε η συζήτηση. Κακό μοντέλο της ζωής μας δείχνεται… Με το δίκαιό τους τα παιδιά. Όμως δεν παύουν να ονειρεύονται τον καλύτερο κόσμο. Τα νεανικά και φοιτητικά όνειρα πάντα σε πρωτοπορία.
Προσυπογράφουμε πάντα τα όνειρα της νιότης.
Στο “κάψιμο” του Ιούδα
Μετά από το Θεία Δράμα, η μεγάλη εξιλέωση. Το “τετέλεσθαι” του Γολγοθά διαδέχεται η θριαμβευτική Ανάσταση. “Ουκ έστιν ώδε”. Η θεϊκή ιδιότητα του Θεανθρώπου. Το σημείο της Χριστιανικής δοξασίας, που γνώρισε τη λυσσαλέα κριτική των αρνητών της κοσμοθεωρίας Εκείνου, που την δίδαξε και την επισφράγισε με το Θείο του αίμα.
Την Ανάσταση του Κυρίου διαλογίζομαι και καθώς διαλογίζομαι όλο και έρχονται στο νου μου γιορταστικές Αναστάσεις άλλων εποχών.
Θα μου πείτε αναδρομή πάλι στα περασμένα και στο παρελθόν! ΝΑΙ!
Αν θεωρείται τυραννική δουλεία η υποταγή στο παρελθόν και η απότιση φόρο συγκινήσεων, που φθείρουν, αλλά και τέρπουν ψυχικά, επιτρέψτέ μου με ευχαρίστηση αν προσφέρω τέτοιου είδους σπονδές στα περασμένα, αφού αυτά έχουν τη δύναμη ν’ αναπλάθουν ωραίες συγκινήσεις, που σημάδεψαν την παιδική και εφηβική ζωή. Θαρρώ πως αξίζει τον κόπο και ακόμα παραπάνω γιατί είναι θείο δώρο.
Κάποια Ανάσταση από τις περασμένες, θυμάμαι και ξαναθυμάμαι και νοσταλγώ και ονειρεύομαι, που έζησα εκεί στο Αρχοντοχώρι, το Δαρνάκικο Σαρμουσακλή, την τωρινή Πεντάπολη, που στάθηκε χώρος τόσων και τόσων συγκινήσεων των παιδικών και εφηβικών, αλλά και της πρώτης νιότης μου, χρόνων.
Κάποιους ήχους καμπάνας διαφορετικούς από τους ήχους της ίδιας καμπάνας των άλλων ημερών, κάποιο ομοίωμα Ιούδα, κατασκεύασμα από νέους του χωριού, δεμένο στο ικρίωμα, εκεί στην εκκλησιαστική πλατεία, τη γνωστή, “Αγίου Αθανασίου”, που γνώρισε παλιές δόξες και στάθηκε χώρος, που δέθηκε μαζί μας, που μπήκε μέσα στην ψυχή μας, μέσα μας, στο είναι μας, που ήμασταν μικρά παιδιά, για να έχουμε ωραίες παραστάσεις για νάχουμε ωραίες αναμνήσεις.
Από νωρίς κι εγώ μαζί με τους άλλους συνομηλίκους μου στριμωχνόμουνα εκεί στην πλατεία “Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου”. Διαπερνούσα το πλήθος, σπρώχνοντας με την παιδική ορμητικότητα και έφθανα κοντά στο ικρίωμα, στην “κρεμάλα”, όπως τη λέγαμε στο χωριό, κοντά στους εικονικούς τιμωρούς του Ισκαριώτη με ένα τρανό κερί, καφετί σκούρο στο χέρι, για να κάψω κι εγώ το μισητό Ιούδα, όταν ο παπάς θα έλεγε το “Χριστός Ανέστη”. Για τον οποίο Ιούδα, πολλά “κακά” σε βάρος του είχα μάθει στο μάθημα της “Εκκλησιαστικής Ιστορίας” του Δημοτικού, Γυμνασίου και της Θρησκειολογίας στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, όταν ο παπάς θα έλεγε “Χριστός Ανέστη”.
Γεμάτες οι τσέπες με αυγά, με “τάπες” εκρηκτικές, “πατλαγγίτσια” εκρηκτικά και “τφικούδια”, μικρά πιστολάκια στο χέρι για να συντροφεύσουμε τον “Καλό λόγο” με τις εκπυρσοκροτήσεις, για να διατρανώσουμε τη χαρά μας για την Ανάσταση του Χριστού και την τιμωρία του προδότη.
Στις γειτονιές ύστερα το βαρύ “πυροβολικό”. Τ’ αυτοσχέδια “κλειδιά” με την μπαρούτι ή την “ψιακί” από τα σπίρτα που έβγαζαν δυνατό κρότο.
Μαγειρίτσες και αρνιά. Φαγητά και κρασιά πλαισίωναν το πασχαλινό τραπέζι, συμπλήρωναν τον πασχαλινό γιορτασμό και μας αποζημίωναν για τον “κόπο” μας, όπως έλεγαν οι τρανοί, για να δικαιολογήσουν τη νηστεία, στην οποία μας επέβαλαν και στις πασχαλιάτικες “αγγαρείες”, που μας έβαζαν να κάνουμε.
ΝΑΙ. Εμείς τα παιδιά, την Ανάσταση δεν την κατανοούσαμε στο πνευματικό και ηθικό της μέρος, καθώς ήμασταν απαίδευτα, αφρόντιδα, αμέριμνα, χωρίς συμφορήσεις στο μυαλό και στην ψυχή. Παρθένα στις σκέψεις και στους προβληματισμούς. Χωρίς απωθημένες επιθυμίες, χωρίς σβησμένα όνειρα, χωρίς προδομένα ιδανικά, χωρίς τσαλακωμένες σημαίες. Δεν ξέρω, όμως, πόσο κατανοούσαν το πραγματικό νόημα των ημερών και οι γονείς μας, οι απλοί, οι επίσης απαίδευτοι, πλην όμως, βαθύτατα θρησκευόμενοι και μέχρι θρησκοληψίας.
Δεν διαλογιζόμασθαν τότε, εμείς τα μικρά παιδιά, την Ανάσταση του Σωτήρος, σα Δύναμη που θα έφερνε και μέσα μας την Ανάσταση.
Κάποια Ανάσταση και μέσα μου, ζητώ τώρα, με τα βάρη που έχω στην πλάτη, στη σκέψη και στα συναισθήματα. Με τον καιρό αλλάζουν όλα και με την αυτοκριτική, αχ αυτή η αυτοκριτική, πολλά αναθεωρούνται.
Ευχή και παράκληση τώρα προς τον Αναστηθέντα Χριστό, το Αναστάσιμο μήνυμά του να ριζώσει μέσα μου. Και να ενεργήσει όπως το απαιτούν οι τωρινοί καιροί, οι δύσκολοι, οι παγκοσμιοποιημένοι, οι αλλόφρονες.
ΝΑΙ. Η αυτοκριτική λύνει πρόβλημα και απελευθερώνει από αγκυλώσεις, από προκαταλήψεις και ψευδαισθήσεις. Λίγο το ’χετε!
ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ
πατλαγγίτσια: αυτοεκρηκτικά παιχνίδια
κλειδιά: με κενό το εσωτερικό σώμα, στο οποίο βάζαμε από τα σπίρτα το εκρηκτικό υλικό, το με πώμα και με ισχυρή πίεση εκπυρσοκροτούσε.
ψιακί: εκρηκτικό υλικό, που επίσης γεμίζαμε το κλειδί.
