Σάββατο σήμερα 01 Τρύφωνος μάρτ., Περπέτουας, Αναστασίου νεομαρτ. και αύριο Κυριακή 02 Φεβρουαρίου,Υπαπαντή του Ιησού Χριστού. Χρόνια πολλά στις εορτάζουσες – εορτάζοντες.
Ο θάνατος του Τσώρτσιλ
48 χρόνια πριν στο Λονδίνο
ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΣΩΡΤΣΙΛ: Λονδίνον, 25.– Την πρωίαν της παρελθούσης Κυριακής [24 Ιανουαρίου 1965] έσβησεν ήρεμα, χωρίς πόνον και αγωνίαν, ο σερ Ουΐνστον Τσώρτσιλ. Εις την σιωπηράν αυτήν μάχην ο παλαίμαχος αγωνιστής δεν υπέκυψεν αμέσως, παρά την καταβολήν των δυνάμεών του από το γήρας. […] Ο θάνατός του, μολονότι ανεμένετο, προεκάλεσε βαθείαν οδύνην […] εις ολόκληρον τον κόσμον […] όπου φίλοι και αντίπαλοι εξαίρουν την προσωπικότητα και τον τεράστιον ιστορικόν ρόλον του. Οι κώδωνες των εκκλησιών ηχούν πενθίμως εις την βρετανικήν πρωτεύουσαν, όπου ο εκλιπών ηγέτης είχεν συναγείρει τας δυνάμεις της ελευθερίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον με το βροντώδες σύνθημά του: «Ουδέποτε θα παραδοθώμεν».
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Η Βουλή διέκοψε χθες επί 5 λεπτά την συνεδρίασίν της εις μνήμην του Ουΐνστον Τσώρτσιλ […]. Λαβών τον λόγον ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως κ. Γεώργιος Παπανδρέου είπεν ότι ο Ουΐνστον Τσώρτσιλ υπήρξεν αληθώς μέγας. Εις μίαν κρισιμωτάτην ώραν της ιστορίας τού ανετέθη η ευθύνη της σωτηρίας του ελευθέρου κόσμου και απεδείχθη άξιος της μεγίστης ευθύνης. Εγινε «Πατήρ της Νίκης».
ΠΕΡΙ «ΣΠΟΥΔΑΡΧΗΔΟΥ»: Νέαν έκπληξιν προεκάλεσεν η πρωτοφανής εις βιαιότητα επίθεσις του ετέρου εκ των πρωινών κυβερνητικών οργάνων εναντίον του υιού του κ. πρωθυπουργού. Εις άρθρον της την Κυριακήν, η «Ελευθερία» [του Πάνου Κόκκα και υποστηρίζουσα τον Κωνσταντίνον Μητσοτάκην] εχαρακτήρισε τον κ. Ανδρέαν Παπανδρέου ως «σπουδαρχήδην» και «ανευθυνοϋπεύθυνον», ο οποίος εκ δόλου ή και μωρίας, εματαίωσε την Ενωσιν [της Κύπρου με την Ελλάδα κατά τα προβλεπόμενα υπό του Σχεδίου Ατσεσον]. Τους αυτούς χαρακτηρισμούς επεφύλαξεν η εφημερίς και διά τον πρόεδρον της Κύπρου κ. Μακάριον.
ΜΙΧΑΛΗΣ Ν. ΚΑΤΣΙΓΕΡΑΣ
49 χρόνια πρίν στην «Κ» 26.Ι.1965
26.01.201 // O ΦIΛIΣTΩP
Λιγότερη εθνική κυριαρχία
για πιο αποτελεσματική Ενωση
Η επιδίωξη της Ευρώπης για μια «τελειότερη ένωση»
Του
Μάριο Ντράγκι
Οι χώρες της ευρωζώνης έχουν εμπλακεί σήμερα σε μια μακροπρόθεσμη διαδικασία θεσμικής μεταρρύθμισης – ορισμένοι όμως αναρωτιούνται πού θα οδηγήσει αυτή. Το προοίμιο της Συνθήκης για την ΕΕ καθιστά ως στόχο της την «όλο και στενότερη ένωση». Σημαίνει αυτό ότι βρισκόμαστε σε μια αδυσώπητη πορεία προς ένα μελλοντικό υπερ-κράτος; Για πολλούς Ευρωπαίους, με διαφορετικές εθνικές ιστορίες και κουλτούρες, αυτό θα ήταν ίσως ένα υπερβολικό βήμα. Αυτό καθιστά σημαντική την αποσαφήνιση της ατζέντας με την οποία είναι σήμερα αντιμέτωπη η Ευρώπη. Η φράση «όλο και στενότερη ένωση» δεν είναι επαρκής για να την περιγράψει. Κατά την άποψή μου, περιγράφεται καλύτερα από μια φράση που υπάρχει στο Σύνταγμα των ΗΠΑ: την εγκαθίδρυση μιας «τελειότερης ένωσης».
Ο στόχος στην Ευρώπη σήμερα είναι να τελειοποιήσουμε κάτι που έχει ήδη αρχίσει – για την ακρίβεια, να ολοκληρώσουμε την ΟΝΕ, βασισμένη σε μια πραγματική κοινή αγορά.
Για να κατανοήσει κάποιος τις δυνάμεις που καθοδηγούν την ΟΝΕ χρειάζεται να εκτιμήσει τη διαφορά μεταξύ μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου και μιας πραγματικής κοινής αγοράς. Μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου είναι μια μερική και αναστρέψιμη διευθέτηση. Η κοινή αγορά αποτελεί μια συνολική και μόνιμη ένωση. Πρόκειται για μια διαφορά με θεμελιώδεις επιπτώσεις. Επειδή η κοινή αγορά είναι μια συνολική και μόνιμη ένωση, οι κυβερνήσεις και τα Κοινοβούλια χάνουν, τόσο επί της αρχής όσο και βάσει της Συνθήκης, την ικανότητα επαναφοράς των συνοριακών ελέγχων. Αυτό σημαίνει ότι, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου, δεν μπορούν να δράσουν μονομερώς για να προστατεύσουν τους πολίτες από τον αθέμιτο και παράνομο ανταγωνισμό άλλων χωρών που αποτελούν μέρος της αγοράς. Ωστόσο, καμιά ανοικτή αγορά δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ανάλογα βασικά πολιτικά θεμέλια. Ως τέτοια, η κοινή αγορά απαιτεί υπερεθνική οργάνωση.
Πρέπει να υπάρχει δικαστική εξουσία που να επιβάλει τον νόμο περί ανταγωνισμού και να προστατεύει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας στο επίπεδο της αγοράς. Αν υπάρχει δικαστική εξουσία, θα πρέπει να υπάρχει και νομοθετική εξουσία που θα θεσπίζει τους νόμους που επιβάλλει η πρώτη. Και από την ώρα που υπάρχει δικαστική και νομοθετική εξουσία, χρειάζεται και εκτελεστική εξουσία ικανή να εφαρμόσει τις αποφάσεις. Στην Ευρώπη, αυτές οι λειτουργίες ασκούνται από το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, το Συμβούλιο της ΕΕ, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Ενα μικρό απόσπασμα από άρθρο του Μάριο Ντράγκι
στο «ΒΗΜΑ της Κυριακής» 5/1/2014
Διάφορα φωτοστιγμιότυπα
με ιστορικό περιεχόμενο
