Διαβάζω για την πορεία αξιοζήλευτη πορεία 30 ετών της ΣΟΥΡΩΤΗΣ, της γνωστής επιχείρησης εμφιάλωσης νερού με έδρα στην ομώνυμη κοινότητα έξω από τη Θεσσαλονίκη η οποία, ακριβώς επειδή στήθηκε σωστά και πέτυχε έγινε τελευταία το μήλον της έριδος μεταξύ εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων.
Στη Σουρωτή, κάποιοι λίγοι άνθρωποι στη διοίκηση κατέφεραν αφενός να πείσουν τους μικρομετόχους και την κοινωνία της περιοχής να συμμετέχουν με την ψυχή τους στην προσπάθεια στησίματος και ανάδειξης αυτής της εταιρείας και αφετέρου αποδείχθηκαν φερέγγυοι και συνεπείς στις επίτευξη των στόχων τους.
Και φυσικά το μυαλό μου πηγαίνει στη Νιγρίτα και στην εκεί επιχείρηση εκμετάλλευσης των νερών της περιοχής. Η οποία έσβησε, κατέρρευσε, διαλύθηκε. Και, ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις στο νομό μας, κάνουμε λες και δε συμβαίνει τίποτα.
Κι όμως, συμβαίνει! Διότι τέτοιους πόρους δεν επιτρέπεται να τους αφήνουμε ανεκμετάλλευτους. Δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια. Τελεία και παύλα!
Η αξιοποίηση των φυσικών πόρων μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα σοβαρά και αποδοτικά. Είναι θέμα ανθρώπων. Σε μια χώρα που είναι ευλογημένη από τη φύση όπως η δική μας η περίπτωση της Σουρωτής δεν αποτελεί δυστυχώς τον κανόνα, αλλά την εξαίρεση. Συνήθως σε ανάλογες περιπτώσεις κυριαρχεί ο ερασιτεχνισμός, καθώς τον τόνο δίνουν περισσότερο οι τοπικές έριδες και λιγότερο η αγωνία για καλό αποτέλεσμα.
