Συναντώ το τελευταίο διάστημα ανθρώπους οι οποίοι αποφάσισαν να ασχοληθούν με τα κοινά (σε Δήμους, Περιφέρειες κλπ) και οι οποίοι εμφορούνται από διάθεση να «κάνουν πράγματα». Ξέρουν ότι χωρίς ρίξεις, χωρίς μεταρρυθμίσεις και χωρίς σύγκρουση με το παλιό, το καινούριο δεν πρόκειται να βγει ποτέ στην επιφάνεια.
Αποφεύγουν τα πολιτικάντικα ταξίματα και τις μπουρδολογίες (στο μέτρο του δυνατού) και κοιτάζουν να διοικήσουν τον φορέα ευθύνης τους με πρόγραμμα, σχέδιο, managerialλογική.
Ξέρουν ότι με μικροχατήρια και ρουσφετάκια της συμφοράς ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει – θα βράζουμε αιωνίως στο ζουμί μας. Και αντιλαμβάνονται ότι μόνο με παραγωγικές επενδύσεις θα βρουν δουλειά οι νέοι και θα πάρει μπρος η οικονομία.
Δεν ξέρω αν είναι πλειοψηφικό ρεύμα (δε νομίζω, τουλάχιστον όμως το ρεύμα αυτό δυναμώνει και γίνεται σιγά-σιγά διακριτό), και δεν ξέρω επίσης αν θα «παραλλαχθούν» στο διάβα του χρόνου.
