Κατά τον Αριστοτέλη, η δημοκρατία είναι μία από τις τρεις γνήσιες και ορθές μορφές του πολιτεύματος, είναι δε αυτές η βασιλεία, η αριστοκρατία και η δημορκατία. Η παρέκβασις ή η εκτροπή της Δημοκρατίας είναι η οχλοκρατία. Ο Αριστοτέλης, εκτός από την τριμερή διάκριση της εξουσίας, την οποία μας εχάρισε, ανήγαγε την δικαιοσύνην σε υψίστην αρετήν «εν δε δικαιοσύνη συλλήβδην πασ’ αρετή έστιν» (Αριστ. Ηθικά Νικομάχεια 1129β.30) στην οποία εμπεριέχεται και η με στενή νομική έννοια δικαιοσύνη «η δικαιοσύνη προς έτερον» (ανωτ. 1130α) η οποία αποδίδει «ενί εκάστω το προσήκον» (Κ. Τράκα, ο κατ’ επίγνωση σεβασμός στο Σύνταγμα, 1995, σ. 7). Εξ ετέρου η αριστοτελική μεσότης, η οποία αντικρύζεται με την δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας, καθώς, και η επιείκεια ως «κρείσσων του Δικαίου» προσβλέπει στον άνθρωπο και στην αξία του.
