Ως «κεραυνόν εν αιθρία» χαρακτήρισε, στον συγκινητικό επικήδειο λόγο του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ.κ. Θεολόγος κατά την εξόδιο ακολουθία, το ξαφνικό ταξίδι προς την αιωνιότητα του Στέφανου Χιώτη.
Ο Στέφανος γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Θερμά της Νιγρίτας. Υπηρέτησε την Πατρίδα στις ειδικές δυνάμεις. Σε νεαρή ηλικία παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του Ανδρομάχη Κελεμπέκη και απέκτησαν δύο παιδιά, την Ιωάννα και τον Γιώργο. Πρόλαβε να καμαρώσει τα παιδιά του, την μεν Ιωάννα πτυχιούχο της σχολής Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και σύζυγο του επιχειρηματία από την Μαυροθάλασσα Σταύρου Κάργιου, με τον οποίον του χάρισε 3 εγγόνια. Χάρηκε ακούγοντας το όνομα του δευτέρου εγγονού του Στέφανος-Ανδρέας! Καμάρωσε επίσης και τον γιό του Γιώργο στις ορκωμοσίες του, στη σχολή Αστυφυλάκων Κομοτηνής και στα ΤΕΦΑΑ Κεντρικής Μακεδονίας. Δεχόταν με τιμή και υπερηφάνεια τα συγχαρητήρια που αποκόμιζε το παλικάρι του στις διάφορες θέσεις, στις οποίες υπηρέτησε στην υπηρεσία Ασφάλειας υψηλών προσώπων της Ελληνικής Αστυνομίας.
Ξεκίνησε τον αγώνα της ζωής με τη σύντροφό του εργαζόμενος, με την λεβεντιά που τον διέκρινε, στην Εταιρία Λαϊκής Βάσης Μεταλλικά Νερά «Νιγρίτα» και στη συνέχεια ως ασφαλιστής και διευθυντής του καταστήματος της Ασφαλιστικής Εταιρίας «Ευρωπαϊκή Πίστη» Νομού Σερρών. Πέτυχε αλλεπάλληλες επιτυχίες στον επαγγελματικό του στίβο και δέχτηκε υψηλές διακρίσεις από την εταιρία του.
Μετείχε στα κοινωνικά δρώμενα από αγάπη για τον τόπο του. Ασχολήθηκε με την πολιτική και εκλέχθηκε σε διάφορες θέσεις, συμμετέχοντας σε πολιτικά συνέδρια και αποστολές στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Άνθρωπος καλοκάγαθος, σώφρων, κοινωνικός, ανοιχτόμυαλος, ήταν ο συνδετικός κρίκος σε κάθε παρέα που συμμετείχε. Έκανε τους συγγενείς του, τους φίλους του, τους συνεργάτες του ακόμη και τους απλούς γνωστούς του να αισθάνονται ευχάριστα με το χιούμορ και το γέλιο του!
Ήταν καλός οικογενειάρχης, αγαπούσε τα παιδιά του και τα φρόντιζε, λάτρευε την γυναίκα του και φρόντιζε για αυτήν μέχρι και την τελευταία στιγμή του. Έσβηνε το καντήλι της ζωής του και η τελευταία του κουβέντα ήταν «μη στεναχωριέσαι Μάχη μου»!
Το τέλος μιας ζωής γεμάτης ζωντάνια, ενέργεια και αγώνα ήρθε ξαφνικά. Μα μέχρι τέλους παρέμεινε υψιτενής και ΛΕΒΕΝΤΗΣ!
Πραγματικά το γεγονός ήχησε ως κεραυνός εν αιθρία στη μικρή μας κοινωνία!
Ο Στέφανος, που η φωνή και το γέλιο του αντηχούσε στα αυτιά μας, έφυγε ξεκινώντας το μεγάλο ταξίδι. Είναι πλέον μπροστά στον Ουράνιο Θρόνο του Τρισαγίου Θεού, νοερά όμως συνεχίζει να βρίσκεται κοντά μας. Ευρισκόμενος στο νου όλων μας θα μας συντροφεύει στα τραπέζια μας, στις κουβέντες μας, στις χαρές και στις λύπες μας! Άνθρωπος που ήξερε πώς να χαίρεται την ζωή μα και να κρατά τις απαραίτητες ισορροπίες σε αυτή.
Ήταν αυτό που λέμε «η ψυχή της παρέας»! Γι’ αυτό και, παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες, αυτοί που τον ξεπροβόδισαν ήταν πολλές εκατοντάδες! Όσοι πληροφορήθηκαν το γεγονός ήταν εκεί! Κανείς δεν ήθελε να λείπει! Ήρθαν να διαπιστώσουν την είδηση ιδίοις όμμασι! Γιατί κανείς δεν πίστεψε ότι ήταν αλήθεια! Κανείς δεν πιστεύει ότι είναι αλήθεια! Τα μάτια μας έκαναν λάθος; μήπως είναι ένα κακό όνειρο που θα ξυπνήσουμε και θα τελειώσει;
Τα μάτια όλων από την Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017, ειδικά το απόγευμα, στο ξόδι του, ήταν υγρά… Φανέρωναν πόνο… Βουρκωμένα!
Αγαπημένε μου Στέφανε.
Για μένα προσωπικά δεν ήσουν απλά ο γαμπρός. Ήσουν για σαράντα χρόνια ο ανεξαίρετος από τους άλλους αδελφός, ο δεύτερος πατέρας, ο καρδιακός και έμπιστος φίλος, ο ανεξάντλητος σύμβουλος, η απολαυστική και συνάμα εποικοδομητική παρέα, η απαντοχή μου και πολλά περισσότερα! Ήθελες πάντα, σε όλα, να δίνεις λύση! Όταν σε πλησίαζε κάποιος έβλεπε έναν γίγαντα στο σώμα μα με ψυχή μικρού παιδιού!
Θα βρεθούμε και πάλι όλοι, και αυτοί που δεν το έμαθαν εκείνη την ημέρα, στο τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνό σου. Θα βρεθούμε να σε νιώσουμε μέσω της Θείας Κοινωνίας. Θα μετέχουμε στην ίδια Θεία Λειτουργία, μόνο που εσύ είσαι πλέον μέλος της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας, ενώ εμείς ακόμη της Στρατευομένης! Θα ανταμώσουμε όλοι, την Κυριακή 26 Φεβρουαρίου το πρωί στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Νιγρίτας, εκεί που ήθελες να Εκκλησιάζεσαι, για να ενώσουμε τις προσευχές μας για σένα. Να ικετεύσουμε τον Θεό να σε αναπαύσει «εν χώρα ζώντων… καί εν σκηναίς Δικαίων… μετά των αγίων»
Σαν έπιασα την πένα, για να περάσω στο χαρτί τα συναισθήματά μου, να σου τα καταθέσω ως Στέφανο, Στέφανε, νόμιζα πως θα’ ταν εύκολο. Δεν είναι! Δεν μπορεί το κουρασμένο από τον πόνο μυαλό μου να γράψει! Αδυνατεί!
Στην Εκκλησία μας δεόμαστε και ικετεύουμε τον Θεό να είναι τα τέλη της ζωής μας χριστιανά, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά! Για σένα η δέηση έπιασε. Έφυγες με χριστιανά τα τέλη της ζωής σου. Οι τελευταίες στιγμές σου ήταν ανώδυνες, άνευ αισχύνης και ειρηνικές. Αναμένουμε τώρα να δώσεις την καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού!
Στέφανε, δεν σε κλαίμε γιατί χάθηκες! Σε κλαίμε ανθρώπινα γιατί έφυγες από κοντά μας και βρίσκεσαι πλέον στην αγκαλιά του Θεού, αλλά και μέσα στις καρδιές μας! Εκεί όπου βρισκόσουν και θα παραμείνεις για πάντα!
Ως «κεραυνόν εν αιθρία» χαρακτήρισε, στον συγκινητικό επικήδειο λόγο του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ.κ. Θεολόγος κατά την εξόδιο ακολουθία, το ξαφνικό ταξίδι προς την αιωνιότητα του Στέφανου Χιώτη.
