Όταν προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε αυτάρεσκα στις ανοιχτές ομιλίες του «εμείς θα βαράμε τονταούλι και αυτοί θα χορεύουν» κάτι άλλο είχε μάλλον στο μυαλό του κι όχι τη σημερινή κατάσταση…
Με τις τράπεζες κλειστές και τον κόσμο να ξεροσταλιάζει στα ΑΤΜ, τις συνέπειες στις λοιπές συναλλαγές μας και στην οικονομία (αν υφίσταται ακόμη…), την απειλή της εξόδου από την ευρωζώνη και την επιστροφή στη δραχμή, τη δυσοίωνη προοπτική της χρεοκοπίας και της απομόνωσης, μάλλον άλλος παίζει το ζουρνά, κι άλλος… χορεύει πεντοζάλη!
Σ’ όλα αυτά έρχεται να προστεθεί κι ένα δημοψήφισμα. Εντός της χώρας, λίγη σημασία έχει το περιεχόμενο της ερώτησης, καθώς η Ευρώπη έχει αποφασίσει πως η όποια θέση, είναι απάντηση παραμονής στο ευρώ και την Ευρώπη. Με ένα «ναι» ή «όχι» ο λαός πρέπει να επιλέξει την πορεία του. Ασχέτως αν νόμιζε πως την εντολή για τη διαχείριση της τύχης του την έδωσε τον Ιανουάριο, στις εθνικές εκλογές. Λάθος εντύπωση… (Μετά το άνοιγμα της κάλπης, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!). Εντελώς! Γιατί, ακόμη και αυτοί που δεν τον ψήφισαν, περίμεναν μάλλον περισσότερα από τον Τσίπρα…
Τώρα, πέφτει πάλι στους ώμους του πολίτη το βάρος της απόφασης. Μιας απόφασης που θα ‘πρεπε να έχει το σθένος, την ικανότητα και την αποφασιστικότητα να λάβει η ίδια η κυβέρνηση…
Ο χρόνος μέχρι την Κυριακή είναι λίγος. Εύχομαι, όμως, να μπορέσει να μας εξηγήσει τιςδυνατότητες που μας προσφέρει το «όχι» που υπερασπίζεται κι αν είναι διαφορετικό από τη θεώρηση Γιούνγκερ.
Ο λαός πρέπει να φτάσει στην κάλπη γνωρίζοντας τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα, αν λάβει τη μία ή την άλλη απόφαση. Με παραδείγματα για πρακτικά ζητήματα.
Ο λαός πρέπει να ψηφίσει συνειδητοποιώντας τη βαρύτητα της επιλογής του.
Ο λαός πρέπει να μπορεί να υπερασπιστεί την ορθότητα της ψήφου του, όποια κι αν είναι.
Για την ώρα, είναι μόνος του. Και θυμώνει, φιλοσοφεί, αλαλάζει, βρίζει, λυπάται, εκτονώνεται γράφοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για όσα θέλει να συμβούν ή να μην συμβούν, ανάλογα με την πλευρά που επιλέγει…
