Οι αλλαγές που έχουν συμβεί τα τελευταία πέντε χρόνια στο πολιτικό μας σύστημα είναι κοσμογονικές, και απέχουμε ακόμα πολύ από το να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός. Μέσα στην κοσμογονία, αναπόφευκτα, γεννιούνται και τέρατα, κι αυτά βλέπουμε να κυριαρχούν στη Βουλή και τον πολιτικό διάλογο τελευταία. Το δυστύχημα όμως για τη χώρα είναι οι μεταρρυθμίσεις, η ανάγκη για μεταρρυθμίσεις όχι μόνο δεν έχει γίνει κτήμα του λαού, τουναντίον, αντιμετωπίζεται με επιφυλακτικότητα, αν όχι εχθρότητα και άρνηση. Το σημαντικότερο μάθημα της ιστορίας είναι πως οι χώρες θα δεχθούν να περάσουν τις κακουχίες της μεταρρύθμισης αν έχουν κάποια ισχυρά κίνητρα προκειμένου να αντιμετωπίσουν την αναπόφευκτη αντίδραση. Στην Ανατολική Ευρώπη, οι στόχοι περιελάμβαναν: διαφυγή από τη σοβιετική κυριαρχία, την επιθυμία για ελευθερία (στα ταξίδια και στην ψήφο) και, πάνω απ’ όλα, το όνειρο του βιοτικού επιπέδου της Δυτικής Ευρώπης. Ο δρόμος ήταν ανοικτός και επιθυμητός και οι κυβερνήσεις συνέχισαν να προχωρούν, ακόμα και όταν τη χαοτική κατάρρευση του κομμουνισμού ακολούθησαν άλλα σοκ, περιλαμβανομένης της ρωσικής κρίσης του 1998 και το κραχ του 2009. Εδώ χρειαζόμαστε μεταρρυθμιστικό αφήγημα. Επειγόντως.