Η Ελλάδα μοιάζει μια χώρα με ανθρώπους κολλημένους στη δεκαετία του ’80, εγκλωβισμένους σε ένα παρελθόν που έχει περάσει ανεπιστρεπτί αλλά που, προφανώς, τόσο νοσταλγούν ώστε να παριστάνουν πως ζουν σε αυτό.
Αυτή η προσκόλληση στα παλιά είναι έκδηλη σχεδόν σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου, από το πως αντιμετωπίζουμε την παγκοσμιοποίηση και την πάλη των ιδεολογιών/οικονομικών συστημάτων, μέχρι το πως «χειριζόμαστε» τον επαγγελματικό προσανατολισμό των νέων.
Έβλεπα πάλι χτες την εμμονή των αποφοίτων του Λυκείου με τις νομικές, τις ιατρικές και τις σχολές μηχανικών. Και απορούσα: μα που στην ευχή πρέπει να πάνε τα ποσοστά ανεργίας αυτών των κλάδων για να πάρουν απόφαση να κυνηγήσουν σχολές και καριέρα που έχουν πραγματικές προοπτικές;
Παγκοσμίως στην αγορά εργασίας γίνεται κοσμογονία. Νέες δεξιότητες και εφόδια γίνονται αναγκαία συνθήκη ανταγωνιστικής εργασίας και νέα επαγγέλματα αναδύονται και κυριαρχούν.
