Τα παθήματα μας, τα χρόνια της κρίσης (θυμίζω, συμπληρώνουμε οκτώ χρόνια ύφεσης!) είναι γνωστά. Αθροιστικά από το 2010 μέχρι σήμερα χάθηκε περισσότερο από το 27% του ελληνικού ΑΕΠ (όταν η πτώση του ΑΕΠ στη δύση μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ήταν 25%).
Ωστόσο, μάλλον έχουμε χτυπηθεί από ατέρμονες μαζοχιστικές διαθέσεις. Πως αλλιώς να εξηγήσεις ότι ακόμα και σήμερα, με το ένα τρίτο σχεδόν του ετήσιου εισοδήματος της χώρας να έχει κάνει καπνό, δε φαίνεται να υπάρχουν οι συσχετισμοί δυνάμεων στην κοινωνία που θα μπορούσαν να στηρίξουν μια πολιτική κατάσταση μεγάλων μεταρρυθμίσεων, ικανών να οδηγήσουν στην οικονομική ανάταξη.
Πολλά από αυτά που χρειάζονται να γίνουν είναι γνωστά και προφανή. Πλην όμως η κοινωνία (μεγάλο μέρος της) έχει στυλώσει τα πόδια και οι πολιτικοί μας άγονται και φέρονται, αδυνατώντας να ηγηθούν.
