Η αλήθεια πρέπει να λέγεται, όσο κι αν πονάει. Καλώς ή κακώς τα εργοστάσια στον κόσμο αυτό δε μένουν ανοιχτά «χατιρικώς». Και, δυστυχώς, βάζουν λουκέτο όταν πάψουν να είναι βιώσιμα, όταν «δεν βγαίνουν».
Φοβάμαι ότι αυτό έχει συμβεί στην Ελληνική Βιομηχανία Ζαχάρεως. Πλέον, τα εργοστάσια «δε βγαίνουν». Θα μου πείτε, πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό τη στιγμή που μέχρι και το 2006 η ΕΒΖ αποτελούσε μία από τις δυναμικότερες ελληνικές βιομηχανίες, με παραγωγή που τροφοδοτούσε ολόκληρα τα Βαλκάνια.
Κι όμως, είναι! Οι λόγοι είναι πολλοί, θα τους αναλύσουμε εν καιρώ.
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως με παρακάλια και ικεσίες, με αποστολές φορέων σε υπουργούς, με κορώνες και μεγαλόστομες υποσχέσεις τα εργοστάσια δε δουλεύουν.
Τα εργοστάσια δουλεύουν με σοβαρό businessplan, οργάνωση και προγραμματισμό. Μόνο έτσι. Αν δεν τα ‘χουμε αυτά, ελπίδα δεν υπάρχει.
