Τετάρτη, 26 του Φλεβάρη, του κακού χρόνου 2014.
Έμαθα ότι πολύ ενημερωμένη ήταν η Μαρίκα και κατείχετο – παρά του ότι είναι(;) απόφοιτος κατηχητικού σχολείου, όπως με πληροφορούν – έμπλεη(ος) από «μίσος φθονερό» και «περισσή κακία».
Τότε γιατί πιάνει «πρώτο τραπέζι»(sic) (παρντόν), πρώτη θέση στις Εκκλησίες.
Τίποτε δεν διδάσκεται από την ευχή του Δεσπότη – Ιερέα «αγαπήσωμεν αλλήλους…», «ειρήνη πάσι…»;
Ναι, ήθελα το ιστορικό κτήριο του πάλαι ποτέ Ορφανοτροφείου Θηλέων Σερρών να μη γίνει «Λουδοβίκειο ανάκτορο», ούτε κομμουνιστική «Μπογιάνα», προάστιο της Σόφιας, όπου ήταν το «Ανάκτορο» του μακαρίτη Τοντόρ Ζίφκωβ, φίλο μου, όταν εξέπεσε, τον προμήθευσα με περισσή αγάπη Κονιάκ Μεταξά.
Λοιπόν, ήθελα να γίνει Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού.
Πληροφορούμαι ότι υπάρχει ειδικό πρόγραμμα, για τέτοιες πρωτοβουλίες.
Στο Μουσείο αυτό οι χώροι θα χρησιμοποιούνταν για:
– Χώρο φυλάξεως και προβολής εκκλησιαστικών κειμηλίων.
– Χώρο φυλάξεως και προβολής κειμηλίων λαογραφικού ενδιαφέροντος.
– Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων.
– Χώρους για την αποθήκευση, φύλαξη και συντήρηση ιερών σκευών, εικόνων, κειμηλίων κ.λ.π.
– Βοηθητικούς χώρους και χώρους κινήσεως των επισκεπτών.
Αλλα ζητεί η ψυχή μου, για άλλα κλαίει…!
Σύμφωνα με την έκθεση των «Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα», που μετράει πόσο ελεύθερος είναι ο Τύπος σε 170 χώρες του κόσμου, η Ελλάδα βρίσκεται στην 99η θέση, πιο χαμηλά από την Κένυα, τη Μαδαγασκάρη, το Κόσοβο και το Μαλάουι.
Σύμφωνα με την έκθεση «Freedom in the World 2014» του Freedom House, τέλος, η οποία βαθμολογεί τις χώρες του κόσμου ως προς την ελευθερία των πολιτικών δικαιωμάτων και τη γενικότερη κοινωνική ελευθερία, η Ελλάδα είναι μία χώρα σχετικά πλούσια, αρκετά ελεύθερη, κάπως ειρηνική, εξαιρετικά διεφθαρμένη, με στρεβλή και ανελεύθερη οικονομία και με περιορισμένη ελευθερία του Τύπου και της έκφρασης.
Εγκρίνω και επαυξάνω.
Κάτι ξέρει η ταπεινότητά μου, για το πόσο ελευθερία του Τύπου και της έκφρασης υπάρχει εν Σέρραις…
Υπάρχει και ο … «θεσμός» των αγωγών πλουτισμού(!)
Όποιος ή όποια αμφιβάλλει να σηκώσει το χέρι της.
Αλλά η φίμωση, η προληπτική λογοκρισία, το «σουρωτήρι» δεν θα περάσουν.
Ο καθένας και η καθεμία έχει την αξία του.
Πίσω από τα καλντερίμια της νύχτας, έρχεται σιγοτραγουδώντας η αυγή.
Νέες καινοτομίες στον «ΟΜΙΛΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ» που τόσο επαξίως ηγείται ο άνθρωπος, άξιος τραπεζίτης κ. Μιχ. Σάλλας, πλαισιούμενος από λαμπρούς συνεργάτες.
Ο όμιλος Πειραιώς προχώρησε στη δημιουργία μονάδας που θα αναλάβει το δύσκολο έργο της αναδιάρθρωσης επιχειρήσεων που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
«Πρόκειται για ένα θεμελιώδες βήμα για την εξυγίανση και την επιστροφή των εταιρειών αυτών στην κερδοφορία και, μέσω αυτού, την επιτάχυνση της οικονομικής ανάκαμψης της Ελλάδας», αναφέρει με ανακοίνωσή της η Τράπεζα.
Στη νέα Γενική Διεύθυνση Task Force Merchant Banking αναλαμβάνει επικεφαλής ο κ. Θεόφιλος Κωνσταντινίδης, ο οποίος θα αναφέρεται στον διευθύνοντα σύμβουλο κ. Ανθιμο Θωμόπουλο.
Η Αθήνα είχε μια μεγάλη ευκαιρία με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 να αλλάξει ριζικά και να γίνει ένας μεγάλος ευρωπαϊκός προορισμός, όπως έγινε η Βαρκελώνη μετά τους δικούς της Ολυμπιακούς.
Ξοδεύτηκαν πολλά δισεκατομμύρια αλλά, πέρα από τις υποδομές που δημιουργήθηκαν, οι πολιτικοί μας στάθηκαν ανίκανοι να αξιοποιήσουν τα μοναδικά πλεονεκτήματα της πρωτεύουσάς μας.
Ποια άλλη πόλη έχει ένα παραλιακό μέτωπο σαν αυτό της Αθήνας;
Και όμως δέκα χρόνια μετά, η παραλία του Φαλήρου παραμένει ένας σκουπιδότοπος. Το σχέδιο για την ανάπλασή της υπάρχει. Τα χρήματα είχαν βρεθεί. Κάποιοι σκέφθηκαν όμως να υλοποιήσουν άλλα, αυθαίρετα σχέδια για την Αθήνα και εγκατέλειψαν την ανάπλαση του Φαληρικού Όρμου, ίσως γιατί δεν είχε πίσω της αρκετά ισχυρά συμφέροντα για να την προωθήσουν.
Ελπίζουμε ότι ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς θα λάβει τη δέουσα απόφαση, που θα εγγραφεί στις πράξεις οι οποίες αλλάζουν τον τόπο προς το καλύτερο.
Γλωσσοκτονίας το ανάγνωσμα.
«Πότε σύστασαν(sic)(!) το μαγαζί…», «εποφθαλμιεί…».
Τρισβάρβαρα τα Ελληνικά των οι άθλιοι…!
«Οι ελαφροί ας με λένε ελαφρόν…».
Κεραυνοβολήθηκαν.
Αλλο «όξος» και άλλο «οξυά».
Χθες εξήλθον του … ασκητηρίου μου, για θέμα υγείας.
Το στόμα μου «ξεράθηκε» από το να λέω «ευχαριστώ» και τα χέρια μου πόνεσαν από τα συγχαρητήρια απλών ανθρώπων, για το «ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ».
Όποιος απαίδευτος έχει αντίρρηση, ευχαρίστως να με ακολουθήσει.
Τώρα ίσως θα καταλάβατε οι Ιθάκες τι σημαίνουν…
Στην Ιστορία, οι γνωρίζοντες ενθυμούνται το «αν σ’ αρέσει μπαρμπα-Λάμπρο ξαναπέρνα από την Άνδρο…».
Ζούφια ήταν τα καρύδια της λαϊκής της κυρά Μαρίκας…!
Όπως πάντα πρώτη η αναξιότητά μου. Τώρα μ’ ακολουθούν σπουδαίοι, τρανοί και μεγάλοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.λ.π.
Συνεχίζεται η δημόσια διγλωσσία στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αναφορικά με την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Τελευταίο κρούσμα η τοποθέτηση του μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κ. Γιάννη Τόλιου, σε εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Ιγγλέση «Επιστροφή στη δραχμή, η απάντηση στην ευρω – κατοχή». Ο κ. Τόλιος στην ομιλία του τάχθηκε υπέρ της αποδέσμευσης από το ευρώ και της μετάβασης σε εθνικό νόμισμα ως αφετηρία για την υπέρβαση της κρίσης.
Στην παρουσίαση του βιβλίου έδωσε το παρών και ο επικεφαλής του «Αριστερού Ρεύματος, κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, όπως και ο πρώην Αρχηγός ΓΕΣ, Φραγκούλης Φράγκος και ο καθηγητής Μενέλαος Γκίβαλος.
Για το βιβλίο, εκτός από τον κ. Τόλιο, μίλησαν ο ίδιος ο συγγραφέας, ο επικεφαλής του «Σχέδιο Β’» κ. Αλέκος Αλαβάνος, ο οικονομολόγος και γ.γ. του ΕΠΑΜ κ. Δημήτρης Καζάκης και ο πρέσβης ε.τ. κ. Περικλής Νεάρχου, ενώ την εκδήλωσε συντόνισε ο δημοσιογράφος κ. Γιώργος Δελαστίκ.
Έλαβα την παρακάτω επιστολή:
Ο πόλεμος Σ.Ι. – ΑΕΙ
Κύριε διευθυντά,
Ως παλαιός καθηγητής ΑΕΙ παρακολουθώ με ενδιαφέρον αλλά και θλίψη την αέναη διαμάχη Συμβουλίων Ιδρυμάτων (Σ.Ι.) και ΑΕΙ. Έχω κατ’ επανάληψη εκφράσει από τις φιλόξενες στήλες σας, όσο και στην τότε κ. υπουργό, τις απόψεις μου για τον νόμο περί πανεπιστημίων. Επειδή έτυχε την κ. υπουργό να την έχω φοιτήτρια, είχα και στην ίδια αναφέρει παρατηρήσεις μου, οι οποίες μάλλον δεν έγιναν ευμενώς δεκτές.
Η σημερινή μου όμως επιστολή οφείλεται στην είδηση ότι το Σ.Ι. του Πανεπιστημίου Αθηνών απέρριψε την υποψηφιότητα συναδέλφου για τη θέση κοσμήτορα, όπως και στο άρθρο του συνεργάτη σας κ. Λακασά, ο οποίος εμφανίζεται διαπρύσιος υπέρμαχος του νόμου.
Αρχίζω από το δεύτερο. Η λαμπρή επιστημονική σταδιοδρομία στη θέση καθηγητή δεν είναι και ικανή συνθήκη το αυτό πρόσωπο να είναι και εξαιρετικός διαχειριστής (manager). Αυτά ως προς τον κ. Μπερτσιμά.
Δεν γνωρίζω επακριβώς τη θέση του νόμου ως προς το δικαίωμα το Σ.Ι. να απορρίπτει υποψηφιότητες. Αν το έχει τότε έμμεσα συμμετέχει ad hoc στις εκλογές. Νομίζω όμως ότι ο θεσμός του Σ.Ι. είναι κυρίως ελεγκτικός και όχι προληπτικός. Άλλωστε σε περίπτωση παρανομιών του οιουδήποτε εκλεγέντος μπορεί και οφείλει να ασκεί τον προσήκοντα νόμιμο έλεγχο.
Να σημειώσω ότι την αποκλεισθείσα συνάδελφο ούτε κατ’ όνομα γνώριζα.
Φοβούμαι ότι οι εξ Εσπερίας, και δη οι Αγγλοσάξονες, θεωρούν ότι είναι κάτοχοι της εξ αποκαλύψεως αλήθειας. Διαθέτουν σε άλλα πεδία στάδιον δόξης για τη βελτίωση της πολύπαθης, κυρίως εξ ημών των καθηγητών, πανεπιστημιακής παιδείας.
Γ. Τσωχος
«Η Ελλάδα παραμένει αυτό που υπήρξε επί μακρόν: Mια χώρα χωρίς αποτελεσματική κρατική μηχανή. Μια προσεκτικότερη ματιά στη διοίκηση, τη Δικαιοσύνη και τις πολιτικές δομές εγείρει αμφιβολίες κατά πόσον η Ελλάδα μπορεί ποτέ να εξυγιανθεί. Οι αλλαγές αποδείχτηκαν ανεπαρκείς». Απόσπασμα από άρθρο του Der Spiegel («Καθημερινή», 12.1.14, Ξ. Κουναλάκη). Εάν το παραπάνω το έλεγε ένας Έλληνας θα εθεωρείτο αφελέστατα επιεικής και βλακωδώς ευγενής. Το πρόβλημά μας είναι ότι τό λένε οι άλλοι.
Έφθασα (απ-αισίως) τα εβδομήντα και έχω επίγνωση της ταυτότητός μας. Δεν θέλει δα και καμιά ευφυΐα για να κατανοήσει κανείς τα έργα και τις ημέρες της κρατικής μας οντότητος νυν και αεί. (Αλίμονο στον έχοντα μάτια και ελάχιστο νου. Του είναι υπεραρκετά για να διάγει σε έσχατη δυστυχία εκτός εάν αυτοκτονήσει ή συνυπάρχει α λα μπρατσέτα με τον ιδεώδη ψυχαναλυτή. Πολύ νωρίς άρχισα να απορώ και να ανησυχώ για τους ευτυχείς, πλην εκείνων που ψυλλιαζόμουν πως είναι λαδοτόμαρα.)
Το Der Spiegel είναι συγκρατημένο και ευγενικό. Έχει «δικαίωμα διά να ομιλεί», διότι το αναγνωστικό του κοινό «έχει λαμβάνειν» εκείνα που μας δάνεισε. Εκείνα που σκορπούσαμε στα μπουζούκια. Η Ευρώπη «έχει δικαίωμα διά να ομιλεί» διότι της χρωστάμε και «ανήκομεν ειν την Ευρωζώνη». Από μοναχά μας δέν εισήλθαμε άραγες στη ζώνη αυτή; Απ’ ό,τι θυμούμαι, ουδείς μας έσπρωξε, απεναντίας πράξαμε παν ό,τι νόμιμο, ύποπτο, άνομο και παράνομο για να μπούμε!
Το κύριο αποδεικτικό στοιχείο της αδυναμίας μας για εξυγίανση μας το χώνει στα μούτρα κάθε στιγμή η ιστορία μας, και η τωρινή μας αυτιστική αντίδραση σε οποιαδήποτε αναφορά επί οφθαλμοφανών εγκλημάτων μας εις βάρος της χώρας μας και ημών των ιδίων.
Είναι δειλία και χαμέρπεια να εστιάζουμε επί του τρόπου που αναφέρεται η Ευρώπη για εμάς, αντί να μας απασχολήσει η κατάστασή μας ως γεγονός μετρήσιμο και τραγικά ορατό που κανονικά δεν χρειάζεται κανείς μα κανείς να μας ταρακουνήσει για να συνέλθουμε. Βγαίνουμε κουτοπόνηρα «από πάνω», δίκην Καραγκιόζη, εμφανιζόμενοι θιγμένοι οπότε περνούν στο ημίφως τά έργα μας που –ουσία– είναι έργα εις βάρος ημών και όχι εις βάρος της Ευρώπης.
Οι δανειστές θα πάρουν τελικά πίσω κουτσά–στραβά όσα μπορέσουν, αλλά εμείς θα παραμείνουμε στο ίδιο καρμίρικο χάλι διαγουμισμένοι και ακρωτηριασμένοι από τους αείποτε λιάπηδες και τα ακαταμάχητα τρωκτικά της Ελλάδος. Εμείς δεν έχουμε χρεία εχθρών. Εμείς δεν χρειαζόμαστε «τους βαρβάρους». Εμείς είμαστε ατοί μας υπερ-αυτάρκεις για την αυτοκαταστροφή μας.
Οχι φίλε μου, δεν δέχομαι, δεν μ’ αρέσει η κριτική στην Ελληνική Αστυνομία (ΕΛΑΣ) από τον καναπέ.
Πολύς λόγος έγινε ξανά για ένα θέμα που αφορά το αστυνομικό ρεπορτάζ. Συγκεκριμένα, για τη δημοσιοποίηση της επικοινωνίας του προσωπικού της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. με το κέντρο, τη στιγμή της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Δεν θα σταθώ στην ανάλυση του περιεχομένου της επικοινωνίας για την οποία μπορεί ο καθένας να έχει τις απόψεις του. Θα επισημάνω απλώς έναν παραλογισμό που λαμβάνει χώρα στην ανάλυση των αστυνομικών πρακτικών.
Συνήθως ο μέσος πολίτης (και δημοσιογράφος) ασκεί κριτική στις πράξεις και στις παραλείψεις των αστυνομικών, αναλύοντας ενδελεχώς μια κατάσταση χωρίς να αναγνωρίζει τις ιδιαιτερότητες του αστυνομικού έργου. Κριτικάρει κινήσεις μείζονος σημασίας χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι ο αστυνομικός δεν έχει την πολυτέλεια της ανάλυσης, αλλά πρέπει να αντιδρά σχεδόν ενστικτωδώς! Πρέπει, δηλαδή, να αναλύει την κατάσταση μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και να συνυπολογίζει ένα πλήθος αστάθμητων παραγόντων όταν αντιδρά. Καθήκον ιδιαιτέρως δύσκολο, ακόμη και για εκπαιδευμένο προσωπικό. Πώς πρέπει, λοιπόν, να αναλύουμε τις αστυνομικές πρακτικές; Με τον μόνο δίκαιο τρόπο! Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις συγκεκριμένες συνθήκες που επικρατούν τη στιγμή του συμβάντος (ώρα, καιρικές συνθήκες, παρουσία τρίτων, τεταμένο κλίμα κ.λπ.) σε συνάρτηση με τον χρόνο που έχουν στη διάθεσή τους οι αστυνομικοί για να δρουν.
Εν ολίγοις, θα πρέπει ο μέσος πολίτης να μπει στη θέση του αστυνομικού και να αναλογιστεί πώς θα έπρεπε να δράσει τη συγκεκριμένη στιγμή, αναλύοντας τα συγκεκριμένα δεδομένα που είχε, τις συγκεκριμένες συνθήκες και τον (ελάχιστο) χρόνο που είχε να αντιδράσει και όχι να προβαίνει σε εκ των υστέρων ανάλυση από την άνεση του… καναπέ.
Τις τελευταίες ημέρες βλέπω στην τηλεόραση καταχώριση του Φαρμακευτικού Συλλόγου με προτροπή στο κοινό να μην αγοράζει φάρμακα εκτός φαρμακείων ούτε παυσίπονα γιατί έτσι θέτει σε κίνδυνο την υγεία του.
Τα φαρμακεία όμως χορηγούν φάρμακα, κυρίως αντιβιοτικά, χωρίς συνταγή γιατρού σε κάθε αιτούντα, χωρίς να εξετάζουν ενδεχόμενες παρενέργειες και κινδύνους. Ας σταματήσουν λοιπόν να είναι μόνο έμποροι και να παύσουν να ανησυχούν περιστασιακά για την υγεία του κοινού σκεπτόμενοι τη διαφυγή κάποιου κέρδους αν θα αγοράσει κάποιος κάτι αβλαβές από το σούπερ μάρκετ.
Επί τη ευκαιρία θυμήθηκα ότι σε ένα ταξίδι μου στο εξωτερικό ευρισκόμενος σε λιμάνι της Δανίας προκειμένου να ταξιδέψω με πλοίο ζήτησα από φαρμακείο κάποιο αναλγητικό για πονοκέφαλο και ο φαρμακοποιός αρνήθηκε τη χορήγηση χωρίς συνταγή από τον γιατρό του πλοίου.
Τα σχόλια περιττεύουν.
Διαβάζω στα «Γράμματα Αναγνωστών» της «Καθημερινής»:
Eυρώ – Δραχμή – E.E.
Kύριε διευθυντά,
Kαθημερινά διαβάζουμε και ακούμε απόψεις και εισηγήσεις πολιτικών και οικονομολόγων ότι η μόνη λύση στο πρόβλημα της Eλλάδας είναι η επιστροφή στη δραχμή. Σίγουρα αν είμαστε στη δραχμή, με διαδοχικές υποτιμήσεις θα αποφεύγαμε τις διαμαρτυρίες από τις άμεσες περικοπές μισθών, συντάξεων κ.λπ. Aνεξάρτητα του τι θα μπορούσε να αγοράσει κανείς με τις δραχμές, αφού το 80% των ειδών που καταναλώνουμε (ακόμη και τα τρόφιμα) είναι εισαγόμενα. Oμως κανένας δεν μας έχει πει μέχρι σήμερα πώς μπορεί αυτό να γίνει πρακτικά.
H περίπτωση της αλλαγής που έγινε με την ένταξή μας στο ευρώ είναι τελείως διαφορετική. Tότε υπήρξε περίοδος συνύπαρξης των δύο νομισμάτων και στο τέλος η δραχμή καταργήθηκε. Σήμερα η Eλλάδα ως μέλος της E.E. δεν μπορεί να απαγορεύσει στους Eλληνες πολίτες την κατοχή ευρώ, δολαρίων και λοιπών διεθνών νομισμάτων, αρκεί να προέρχονται από εισόδημα που έχει φορολογηθεί. Bασική αρχή της Eυρωπαϊκής Eνωσης είναι η ελευθερία της αγοράς και η τιμολόγηση παντός αγαθού, που γίνεται με βάση την προσφορά και τη ζήτηση.
Aύριο με εθνικό νόμισμα και πληθωρισμούς τύπου Aργεντινής, η Eλλάδα δεν θα βγει μόνο από το ευρώ, θα βγει και από την E.E. με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Θα περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον την απάντηση κάποιου που να γνωρίζει πραγματικά το θέμα.
Nικος Kοντος –
Συνταξιούχος Eμπορος
