Υπήρξε «άρχοντας» και υπόδειγμα σεμνότητας
Του Δημητρίου Γ. Νάτσιου
Η πρώτη μου εικόνα για τον εκπαιδευτικό Κωνσταντίνο Ματθαίο με φέρνουν πολλά χρόνια πίσω, στα τέλη της δεκαετίας του 80. Μαθητής Δημοτικού Σχολείου εγώ, εκπαιδευτικός του Σχολείου Βαλτερού ο ίδιος, είχε την ευθύνη της μόρφωσης μαθητών της Δ’ Τάξης. Από την εποχή εκείνη φίλοι μου που υπήρξαν μαθητές του Κωνσταντίνου Ματθαίου έμπλεκαν το εγκώμιο του.
Δάσκαλος με βαθειά αίσθηση της ευθύνης του, μου έλεγαν. Στη συνέχεια συναντηθήκαμε με τον Κωνσταντίνο Ματθαίο στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και συνδεθήκαμε φιλικά. Ήταν καθημερινός μου συνομιλητής τα τελευταία δέκα χρόνια. Διαπίστωσα ότι πρόκειται για έναν εργασιομανή εκπαιδευτικό που δεν επαναπαυόταν στις γνώσεις που είχε αποκτήσει αλλά έψαχνε συνεχώς το καινούργιο. Οι συνάδελφοι του εκπαιδευτικοί πάντα ήθελαν να ακούν την γνώμη του. Άνθρωπος βαθειά μορφωμένος και πολιτισμένος , οι συζητήσεις μαζί του με οδηγούσαν σε έξοχες αναζητήσεις. Ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος σε εγρήγορση. Δεν ήταν αρεστός σε όλους, αλλά ήταν αγαπητός, για τον τρόπο με τον οποίο υπερασπιζόταν την έννομη τάξη, την επαγγελματική δουλειά που απέρριπτε το εύκολο και το πρόχειρο. Ήταν ένας άνθρωπος ξεχωριστός, σκληρός και αφοριστικός και ταυτόχρονα γενναιόδωρος και συντροφικός. Πολλές φορές κατά την διάρκεια της πολύχρονης φιλίας μας ζητούσα τα φώτα του, τις συμβουλές του, δεν μου το αρνήθηκε ποτέ. Με πείραζε πολλές φορές να προσέχω, να μην βιάζομαι. Συχνά μου έλεγε. «Δημήτρη εσείς οι δημοσιογράφοι αρθρογραφείτε ρηχά, και παραπλανητικά. Πρέπει να δουλεύετε περισσότερο,να είστε περισσότεροι ερευνητικοί και να μην λαϊκίζετε.»
Όλο το διάστημα που έζησα μαζί του είδα έναν άνθρωπο φιλοσοφημένο που είχε στόφα Δυτικοευρωπαίου πολίτη. Προγραμματισμένος, και επιμελής. Δεν άφηνε τίποτε στην τύχη. Ήταν ένας δάσκαλος της ζωής που με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπος και καλύτερος δημοσιογράφος. Και για αυτό του χρωστώ πολλά. Ο Κωνσταντίνος Ματθαίος ξεχώρισε για την σωφροσύνη του και τις ικανότητες του. Αξιοδότησε το εκπαιδευτικό επάγγελμα και αναλώθηκε ως λαμπάδα που βγάζει φλόγα. Τίμησε την γενέτειρα του, το Γεφυρούδι Σερρών αφού υπήρξε «άρχοντας» και υπόδειγμα σεμνότητας. Παρέδωσε στην κοινωνία μαζί με την αγαπητή του σύζυγο Ευαγγελία δύο άξια παιδιά, τον Χρυσοβαλάντη και τον Θωμά που διακρίνονται για τις αρχές τους, την εργατικότητα, την ακεραιότητα τους.
Αγαπητέ Κωνσταντίνε έφυγες και άφησες πίσω σου τα τεκμήρια της αξιοσύνης σου παραδιδόμενος στην κρίση της ιστορίας. Άφησες ένα δυσαναπλήρωτο κενό, στους φίλους σου και τους δικούς σου ανθρώπους που σε αγαπούσαν και σε θαύμαζαν. Καλό Ταξίδι Κώστα, εγώ και η σύζυγός μου Ειρήνη θα σε θυμόμαστε για πάντα.
