Ο μαέστρος της χρυσής εποχής του Εθνικού Σιδηροκάστρου
- Αθλητής – σύμβολο της ακμάζουσας περιόδου 70-80 για το σύλλογο της Σιντικής
Του Δημητρίου Γ. Νάτσιου
Ποδοσφαιριστής-θρύλος για τον Εθνικό Σιδηροκάστρου ο Δημήτρης(Τάκης) Σοφιάδης. Επί 14 συναπτά έτη φόρεσε τη φανέλα του Εθνικού Σιδηροκάστρου, πανηγύρισε δυο ανόδους στη Β’ Εθνική κατηγορία στη δεκαετία του 70, κέρδισε τίτλους, χειροκροτήθηκε και αγαπήθηκε όσο λίγοι, δημιουργώντας ένα σεβαστό ποδοσφαιρικό όνομα στο σερραϊκό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Αν και μικρόσωμος, ήταν δυνατός και τεχνίτης. Ομαδικός και ακούραστος ποδοσφαιριστής που δέσποζε στο χώρο του κέντρου και οργάνωνε με μαεστρία το παιχνίδι της ομάδας του. Συνεπής στις προπονήσεις, επεδίωκε πάντοτε να δίνει το καλύτερο εαυτό του μέσα στο αγωνιστικό χώρο και διακρινόταν για την σταθερή του απόδοση.Υπήρξε γνήσιο ποδοσφαιρικό ταλέντο, και ένας από τους αυθεντικούς εκφραστές της εμβληματικής ομάδας του Εθνικού Σιδηροκάστρου στις δεκαετίες ‘70-‘80. Γεννήθηκε στο Σιδηρόκαστρο στις 14 Φεβρουαρίου του 1955 από Πόντιους γονείς, τον Κωνσταντίνο Σοφιάδη από το Σιδηρόκαστρο και την Ευανθία Γρεανσίδου από την Αμμουδιά Σερρών.Γαλουχήθηκε ποδοσφαιρικά από τον αείμνηστο προπονητή Γιαννάκο Κατσαντώνη, και υπήρξε βασικό και αναντικατάστατο μέλος της αξέχαστης ποδοσφαιρικής γενιάς που δόξασε τον Εθνικό Σιδηροκάστρου.«Αξίες όπως η ηθική, η συντροφικότητα, η συνύπαρξη η συνεργασία και η αφοσίωση στο καθήκον για την επίτευξη του κοινού στόχου τις διδάχθηκα από τους γονείς μου. Όλα αυτά δοκιμάστηκαν και σφυρηλατήθηκαν μέσα στο Γήπεδο δημιουργώντας ένα καλύτερο ανθρώπινο χαρακτήρα κι έναν ακόμη καλύτερο ποδοσφαιριστή» θα δηλώσει ο ίδιος στο «Σ.Θ.» λίγα λεπτά πριν μας ξετυλίξει το κουβάρι των ποδοσφαιρικών του αναμνήσεων.
Ποιο το πρώτο και ποιο το τελευταίο σας παιχνίδι με την φανέλα του Εθνικού Σιδηροκάστρου;
Φόρεσα για πρώτη φορά την φανέλα του Εθνικού σε αγώνα πρωταθλήματος της Α’ κατηγορίας της ΕΠΣ Σερρών το 1969 στο γήπεδο του Ροδολίβους. Κερδίσαμε με σκορ 1-2 και πέτυχα ένα από τα δυο τέρματα. Το τελευταίο παιχνίδι με τον Εθνικό ήταν στο αγώνα μπαράζ με τον Άρη Σκοτούσσας το καλοκαίρι του 1983, το οποίο έληξε ισόπαλο 1-1.
Αν σας ζητούσα να μου σκιαγραφήσετε τον εαυτό σας ως ποδοσφαιριστή, τι θα μου λέγατε;
Με την φανέλα του Εθνικού ξεκίνησα και ολοκλήρωσα την καριέρα μου ως ποδοσφαιριστής κέντρου. Τα τελευταία χρόνια της καριέρας μου, όταν διετέλεσε παίκτης και προπονητής αγωνίστηκα στη θέση του λίμπερο. Δεν μου αρέσει να μιλώ για τον εαυτό μου, αλλά θεωρώ ότι ήμουν πειθαρχημένος, συνεργάσιμος με τους συμπαίκτες μου και τους προπονητές μου. Έκανα αθλητική ζωή όσο έπαιζα ποδόσφαιρο, γιατί ο καθρέφτης για τον κάθε αθλητή είναι ο αγωνιστικός χώρος. Νοιώθω ικανοποίηση γιατί όσα έδωσα μου τα πιστώνουν οι φίλαθλοι του Εθνικού Σιδηροκάστρου στις ποδοσφαιρικές συζητήσεις που γίνονται κατά καιρούς. Υπήρξα και αρχηγός της ομάδας του Εθνικού για έξι χρόνια.
Το όνομά σας είναι ταυτισμένο με την χρυσή δεκαετία του Εθνικού ‘70-‘80, και τη συμμετοχή στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής;
1975:Τα χρόνια της Β’ Εθνικής με τους συμπαίκτες του σε Πλατεία της Ξάνθης πριν από παιχνίδι με τον τοπικό ΑΟΞ
Ήταν μία όμορφη περίοδος εκείνη. Μαθητές Σχολείου οι περισσότεροι παίκτες του Εθνικού, το ποδόσφαιρο μας πρόσφερε πολλές συγκινήσεις και μοναδικές εμπειρίες. Δεν μπορώ να ξεχάσω την αγάπη του φίλαθλου κόσμου. Επειδή το σπίτι μας ήταν μακριά από το κέντρο του Σιδηροκάστρου όταν επισκεπτόμουν την αγορά με σταματούσε ο φίλαθλος κόσμος στο δρόμο. Με ρωτούσε για το παιχνίδι της Κυριακής, αν θα κερδίσουμε, αν έχουμε αγωνιστικά προβλήματα. Η διαδρομή από το πατρικό μου σπίτι έως την αγορά του Σιδηροκάστρου διαρκούσε περίπου δυο ώρες. Έχει μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη των φιλάθλων η περίοδος εκείνη γιατί αγωνιστήκαμε με ομάδες ισχυρές, πολλές από τις οποίες μετέπειτα ανήλθαν στην Α’ Εθνική. Προσωπικά, μου έδωσε την δυνατότητα το ποδόσφαιρο να αντιμετωπίσω καλούς ποδοσφαιριστές και αρκετούς κατάφερα να τους αντιμετωπίσω επάξια. Υπήρξε μεγάλος ζήλος την εποχή εκείνη και ποδοσφαιριστές ποιότητας.
Ποια παιχνίδια στη Β’ Εθνική θυμάστε περισσότερο ;
Ένα εξαιρετικό παιχνίδι είχα κάνει με τον Καμπανιακό στο Σιδηρόκαστρο. Είχα πετύχει ένα τέρμα και προετοίμασα τα άλλα τρία. Εκτός έδρας έκανα πολύ καλά παιχνίδι στην Κομοτηνή με αντίπαλο, είτε τον Πανθρακικό ή τις ομάδες της Ροδόπης όπως επίσης και με την Αναγέννηση Άρτας, και την Καλαμαριά. Θυμάμαι και το παιχνίδι με την Νίκη Πολυγύρου στο γήπεδο της Καλαμαριάς το 1976 που έκρινε την άνοδο μας στη Β’ Εθνική. Είχα εξουδετερώσει τον καλύτερο παίκτη του Πολυγύρου, γιατί είχα αναλάβει την επιτήρηση του.
Από ποιους προπονητές που πέρασαν από τον Εθνικό κρατάτε τις καλύτερες αναμνήσεις;
Ο Γιαννάκος Κατσαντώνης ήταν ο άνθρωπος που αγαπήσαμε όλοι στο Σιδηρόκαστρο, γιατί αυτός μας έμαθε ποδόσφαιρο. Πολύ καλός προπονητής ήταν ο Πέτρος Στοϊμένος αλλά και ο Τρούλιαλης. Ο τελευταίος εργάστηκε πολύ λίγο στην ομάδα μας. Όλα όσα μας μετέδιδε ήταν πρωτοποριακά. Μας μιλούσε από τότε για «ζώνη» και εμείς λίγα πράγματα μπορούσαμε να καταλάβουμε.Φαινόταν ότι ο άνθρωπος ήταν μπροστά από την εποχή του. Αν δεν απολυόταν τότε, ίσως η ποδοσφαιρική τύχη του Σιδηροκάστρου να ήταν διαφορετική.
Πολλοί ποδοσφαιριστές της γενιάς σας μεταγράφηκαν σε άλλα σωματεία. Για σας δεν υπήρχε καμία πρόταση για μεταγραφή;
1980: Ο Τάκης Σοφιάδης στο μέσο μαζί με τους συμπαίκτες του Γιώργο Σταμπουλή αριστερά και Αβραάμ Αϊβαζίδη δεξιά.
Υπήρξε ενδιαφέρον από τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης και τον Πανσερραϊκό όμως στην πορεία κάτι πήγε στραβά. Το πιο ζωηρό ενδιαφέρον υπήρξε από τον ΠΑΣ Γιάννινα, όμως η μεταγραφή δεν έγινε. Λειτούργησε η γνωστή αδυναμία του Έλληνα που θέλει ποσοστό και προμήθεια για να δώσει το πράσινο φώς για την πραγματοποίηση της μεταγραφής.Δεν πιστεύω βέβαια ότι έχασα κάτι γιατί δεν αγωνίστηκα σε μεγαλύτερο σύλλογο και μεγαλύτερη κατηγορία. Έμεινα στο Σιδηρόκαστρο, προσέφερα στον Εθνικό, και δημιούργησα μία όμορφη οικογένεια. Δεν ξέρω πως θα εξελισσόταν τα πράγματα αν είχα μετακινηθεί σε άλλο σύλλογο.
Ως ποδοσφαιριστής δυο φορές ζήσατε ως αρχηγός την πίκρα της αποτυχίας της ανόδου σε μεγαλύτερη κατηγορία το 1981 και το 1983. Ποιοι ήταν οι λόγοι;
Την περίοδο 1980-81 είχαμε κάνει περίπατο στον όμιλο μας εξασφαλίζοντας τον τίτλο πολύ νωρίς. Υπήρξε όμως μία χαλαρότητα στους αγώνες μπαράζ με την Σκοτούσα και τη Θύελλα Σερρών. Εκτιμώ ότι είχαμε καλύτερη ομάδα από τους αντιπάλους άλλα στα παιχνίδια μπαράζ παρουσιαστήκαμε νωθροί χωρίς το ανάλογο πάθος για την νίκη. Και το 1983 συνέβη κάτι το ανάλογο. Οφείλω όμως να αναγνωρίσω ότι στο παιχνίδι με την Σκοτούσσα που έκρινε την άνοδο στην Δ’ Εθνική οι αντίπαλοι μας είχαν στην ενδεκάδα τους ταλαντούχους τότε Γιώργο Παπαδόπουλο και τον Νίκο Χατζηωαννίδη. Το παιχνίδι έληξε 1-1, εμείς θέλαμε νίκη ενώ η Σκοτούσσα κέρδιζε την άνοδο και με ισοπαλία.
Οι φίλαθλοι την εποχή εκείνη σας ασκούσαν κριτική;
Ο Τάκης Σοφιάδης αριστερά με τους Ντίνο Κούη και Σάββα Κωφίδη σε παιχνίδι με Διεθνείς που αγωνίστηκαν στο Μουντιάλ της Αμερικής (2007 στο Δημοτικό Γήπεδο Σερρών).
Ποιο πολύ υπερτερούσε η αγάπη που ένιωθαν απέναντι μας και αυτό εκδηλωνόταν με κάθε τρόπο. Οι προπονητές αντιμετωπίζονταν περισσότερο σκληρά και πολλές φορές άδικα. Δεν μπορώ να ξεχάσω την απομάκρυνση του Γιαννάκου Κατσαντώνη η οποία του ανακοινώθηκε από συμπαίκτη μου, ύστερα από αίτημα της διοίκησης. Δεν είχαν το θάρρος οι διοικούντες να ανακοινώσουν οι ίδιοι την επιθυμία λύσης της συνεργασίας. Ήταν άκομψος ο τρόπος απόλυσης ενός ανθρώπου που πρόσφερε πολλά στο ποδόσφαιρο του Σιδηροκάστρου.
Με ποιες ομάδες ο Εθνικός εκείνη την περίοδο στο τοπικό πρωτάθλημα έχει να επιδείξει τις πιο συναρπαστικές αναμετρήσεις;
Ο Τάκης Σοφιάδης, δεύτερος από τα δεξιά κάτω με την ενδεκάδα του Εθνικού στις αρχές της δεκαετίας του 70.
Οι κυριότεροι αντίπαλοι μας ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος Ηράκλειας , η Αναγέννηση Νέου Πετριτσίου, ο Μέγας Βαλτερού, η Θύελλα Σερρών, ο Ορφέας Χρυσοχωράφων , ο Οδυσσέας Αναγέννησης και η Νιγρίτα. Επίσης μία περίοδο πολύ καλή ομάδα είχε η Δόξα Κάτω Καμήλας με τους Ζαρζόπουλο, Τσολακίδη και Ηλιόπουλο. Θυμάμαι και ένα παιχνίδι με το Νέο Πετρίτσι στο Σιδηρόκαστρο όπου είχαν γίνει πρωτοφανή επεισόδια που έφθασαν στα όρια του αθλητικού εκφυλισμού. Υπήρχε μεγάλος φανατισμός τότε, ο φίλαθλος κόσμος εκτονωνόταν μέσα από το ποδόσφαιρο. Οι μεγάλες μάζες φιλάθλων παρέσυραν ορισμένες φορές τους ποδοσφαιριστές και η ένταση μεταφερόταν στον αγωνιστικό χώρο. Είχε και η εποχή μας τα στραβά της…
Αν είχατε τη δυνατότητα της επιλογής, θα θέλατε να αγωνιστείτε ως ποδοσφαιριστής εκείνη την εποχή ή σήμερα;
Θα προτιμούσα τη σημερινή εποχή, επειδή οι συνθήκες είναι καλύτερες. Μιλώ και για τους αγωνιστικούς χώρους, αλλά και τις προοπτικές που ανοίγονται. Τις τελευταίες δεκαετίες το ποδόσφαιρο απολαμβάνει κάποιας προβολής που εμείς δεν είχαμε την τύχη να την ζήσουμε. Ο νέος αθλητής θέλει επιβράβευση, ενθάρρυνση και αναγνώριση και η προβολή από τα μέσα ενημέρωσης τα προσφέρει όλα αυτά.
Μιλήστε μας για την προπονητική σας καριέρα…
Μπάνσκο Βουλγαρίας στις αρχές της δεκαετίας του ’90, εποχή που ήταν προπονητής στον Εθνικό Σιδηροκάστρου ο Τάκης Σοφιάδης.
Είχα την τύχη να αναλάβω την Δόξα Κοιμήσεως το 1984 στη Β’ κατηγορία της ΕΠΣ Σερρών. Ανεβήκαμε στην Α’ ερασιτεχνική και την ίδια χρονιά κερδίσαμε το πρωτάθλημα της Α’ κατηγορίας στον όμιλο μας, με αντιπάλους την Ηράκλεια, το Σιδηρόκαστρο τα Χρυσοχώραφα και την Σκοτούσσα. Την εποχή εκείνη υπήρχαν στην Κοίμηση 30 ποδοσφαιριστές στο γήπεδο. Υπήρχε μία καλή φουρνιά νέων ποδοσφαιριστών που ήταν σε ηλικία 14-15 ετών που εντάχθηκαν στο δυναμικό της ομάδας και διακρίθηκαν. Σας θυμίζω τον Πέτρο Ατλάση, τον Νίκο Φυντανίδη που μεταγράφηκαν στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, τον Άγγελο Κουβεντάρη, τους αδελφούς Πάντιου. Στα μπαράζ ανόδου βέβαια δεν τα καταφέραμε γιατί πέσαμε πάνω στο Σερραϊκό και την Θύελλα, ομάδες που είχαν προχωρήσει σε συγχώνευση πριν τα μπαράζ. Υπήρχαν ανώτερες δυνάμεις που ήθελαν σερραϊκή ομάδα να κερδίσει την άνοδο στην άλλη κατηγορία.Εργάστηκα στην Ηράκλεια το 1990 την οποία οδήγησα στην άνοδο στη Δ’ Εθνική ύστερα από τους αγώνες μπαράζ με τον Παμβλαχιακό και την Καρπερή. Με έμψυχο δυναμικό 13 ποδοσφαιριστών η ομάδα έβγαλε το πρωτάθλημα, Είχε έμπειρους ποδοσφαιριστές όπως ο Μιντσιώκης, ο Καπουκρανίδης, ο Δούκας, ο Καλιοντζής αλλά και σε εκείνη την ομάδα προώθησα νέους παίκτες που προσέφεραν στον Μέγα Ηράκλειας όπως ο Αντώνης Σιάρκος, ο Γιώργος Σαδίκης και ο Νίκος Τούσκας. Εργάστηκα επίσης στον Εθνικό Σιδηροκάστρου, στη Θερμοπηγή, το Μεγαλοχώρι, το Νέο Πετρίτσι, το Γεφυρούδι και για μικρό διάστημα στο Βαλτερό.
Ποια είναι η άποψη σας για τον σημερινό Εθνικό Σιδηροκάστρου;
Ο Τάκης Σοφιάδης με τον Νίκο Βαμβακούλα το 2007 στο Δημοτικό Γήπεδο Σερρών.
Δυστυχώς σήμερα κινητήριος δύναμη του ποδοσφαίρου είναι το χρήμα και αυτό δεν υπάρχει. Γίνονται κάποιες προσπάθειες από τις διοικήσεις τα τελευταία 7-8 χρόνια αλλά από τις υποδομές του Εθνικού δεν αναδεικνύονται ποδοσφαιριστές. Οι Ακαδημίες που υπάρχουν, λειτουργούν ως ένας τρόπος άντλησης πόρων. Δεν ασχολούνται πολλές φορές και οι κατάλληλοι άνθρωποι αν και αναγνωρίζω ότι σήμερα για τον νέο το ποδόσφαιρο είναι μία από τις τελευταίες επιλογές. Την εποχή πάντως που ασχολήθηκα με το φυτώριο ως προπονητής αναδείχθηκαν κάποιοι ποδοσφαιριστές. Δεν ξέρω πάλι, μπορεί την τελευταία δεκαετία να έχουν μεταβληθεί πολύ οι συνθήκες και να αδικώ κάποιους. Απαντώντας στην ουσία του ερωτήματος σας ο Εθνικός Σιδηροκάστρου καλό είναι να διατηρεί ομάδα στα πρωταθλήματα της ΕΠΣ Σερρών.
Είστε αισιόδοξος ότι το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο των Σερρών μπορεί να ανακάμψει;
Το θεωρώ δύσκολο έως και ακατόρθωτο υπό τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Το σημερινό ποδόσφαιρο είναι δύσκολο. Σήμερα με το ποδόσφαιρο ασχολούνται τα λιγότερο ευφυή παιδιά. Επιπλέον το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο είναι πολυδάπανο γιατί οι περισσότεροι αθλητές αγωνίζονται έναντι κάποιας αμοιβής. Πιστεύω ότι οι παράγοντες έχουν φθάσει στα όρια τους. Δεν θα μπορέσουν να προσφέρουν χρηματικές απολαβές τα επόμενα χρόνια. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν άνθρωποι που θα αναλαμβάνουν την ευθύνη να λειτουργήσουν τα ερασιτεχνικά σωματεία.
Θέλετε να προσθέσετε κάτι άλλο κύριε Σοφιάδη;
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους παράγοντες του Εθνικού Σιδηροκάστρου που υπηρέτησαν το σωματείο με αγνότητα και αγάπη. Ένας από αυτούς που νοιώθω ιδιαίτερα αισθήματα είναι ο αείμνηστος Μανώλης Αραμπατζής. Ήταν πρόεδρος του Εθνικού τα χρόνια της Β’ Εθνικής. Προσέφερε πολλά στο σωματείο μας και σε μένα προσωπικά ως άνθρωπο και ως αθλητή.
Οικογενειακή κατάσταση του Τ. Σοφιάδη
Ο Τάκης Σοφιάδης έχει έναν αδελφό τον Χρήστο Σοφιάδη που είναι λογιστής. Ο Τάκης Σοφιάδης δημιούργησε οικογένεια με την Μαρία Παρίση κομμώτρια στο επάγγελμα με την οποία απέκτησε δυο κορίτσια, την Ευανθία και την Κατερίνα. Η Ευανθία αν και έχει σπουδάσει Γεωπονία διατηρεί ανθοπωλείο στο Σιδηρόκαστρο και η Κατερίνα είναι Βιολόγος και ασκεί το επάγγελμα στον ιδιωτικό τομέα.
