Kύριε διευθυντά,
Τα ανθρώπινα κρίνονται εκ του αποτελέσµατος. Το ελληνικό πρότυπο, προκαλούσε, άλλοτε, θαυµασµό. Η δραχµή µεταξύ 1954-1964 ήταν ισχυρό νόµισµα. Ήταν εφάµιλλη του µάρκου,σε αξιοπιστία. Ήταν σταθερότερη εκείνου (!). Έτσι από 1.1.1959 ενταχθήκαµε στην τότε ΕΟΚ. Κοντολογίς: θριάµβευε η Ελλάς σε πλαίσιοδιαρκούς σταθερής ανάπτυξης. Στήριγµα κεφαλαιοδοτικό αποτελούσαντα πρωτογενή, κυρίως, πλεονάσµατα. Όχι, δηλαδή, τα θαλασσοδάνεια που µας έπνιξαν µετά το 1981. Δανειζόµασταν, έκτοτε, όχι για την διεύρυνση παραγωγικής µας βάσης. Αποκλειστικά για ψηφοθηρική διεύρυνση της κατά κεφαλήν δαπάνης (!!!). Αυτή η αµοιβαία διαφθορά (διοικούντων – διοικουµένων) µας έφερε εδώ.
Ο ΙΔΙΟΤΕΛΗΣ
