Μνημόσυνο για τον Καπετάν Γιώργη Δαγκλή στη Νιγρίτα
- Την ημέρα εορτασμού της απελευθέρωσης της πόλης
Μνημόσυνο για τον απελευθερωτή της πόλης της Νιγρίτας Καπετάν Γιώργη Δαγκλή θα τελεστεί στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου κατά τη Θεία Λειτουργία της ερχόμενης Τρίτης, 21ης Φεβρουαρίου, ημέρα εορτασμού των Ελευθερίων της πόλης.
Για τον καπετάνιο, την επέτειο και τα μηνύματά της γράφει ο π. Γεώργιος Κελεμπέκης:
«Τιμή και δόξα στους απελευθερωτές μας!
«Χρωστάμε σ όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούν, θα περάσουν.
Κριτές, θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί».
(Κωστής Παλαμάς)
Η απελευθέρωση της πόλεως και της περιοχής της Νιγρίτας, την 21η Φεβρουαρίου 1913 από την μακραίωνη δουλεία στους Τούρκους αρχικά και στους Βούλγαρους στη συνέχεια κατακτητές, είναι ένας εορτασμός πάντα επίκαιρος και ουσιαστικός. Έρχεται κάθε χρόνο αυτή την εποχή για να μας παρακινήσει σε ένα γόνιμο προβληματισμό και σκέψη.
Ξεσηκωθήκαμε ενάντια στον τουρκικό έξι αιώνων ζυγό, για να ελευθερώσουμε την Πόλη και την Aγια-Σοφιά, να αποκαταστήσουμε τον Eλληνισμό στην παλαιά του αίγλη. Παρόλα αυτά γίναμε κατά τον καθηγητή Χρήστο Γιανναρά απλώς ένα περιφερειακό και περιθωριακό «κρατίδιο του Βαλκανικού νότου», όπως όλα τα «εθνικά κράτη», του δυτικού μοντέλου. Καταντήσαμε μια κοινωνία εξαρτημένη, σαν προτεκτοράτο, από «προστάτιδες» δυνάμεις. Μια κοινωνία σε ηθική, πολιτική και οικονομική κρίση. Μια κοινωνία που βλέπει γύρω της όλους τους θεσμούς να καταρρέουν. Έχουμε λιγότερα από διακόσια χρόνια κρατικού βίου, λιγότερο από δύο αιώνες με «εθνικά» σύνορα. Τι συνέβη σ’ αυτά τα χρόνια; Πώς επιβίωσε ο Eλληνισμός πριν γίνει «εθνικό κράτος»; Πώς ξεχώριζε ο Έλληνας από τον Tούρκο ή τον Φράγκο; Ποια ήταν η ουσία της ρωμαίικης-ελληνικής ταυτότητας; Ποια είναι η σημασία του να είσαι σήμερα Έλληνας; Μπορούμε να καυχώμαστε, όπως παλαιότερα, για την ταυτότητά μας;
Οι εορτασμοί των εθνικών μας επετείων μας καθοδηγούν να αναθεωρήσουμε τα συστατικά στοιχεία της ταυτότητας μας. Εμείς οι σύγχρονοι πολίτες της Νιγρίτας και της ευρύτερης περιοχής, σήμερα περισσότερο ίσως από ποτέ, πρέπει να αναλογιστούμε την αξία και το πραγματικό νόημα του αγώνα των προγόνων μας. Ας δούμε γύρω μας τον τόπο μας, την γη των πατέρων και των παππούδων μας κι ας κάνουμε την αυτοκριτική μας! Ας δούμε το «Κιουτσιούκ –Γιουνάν» (την μικρή Ελλάδα) της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και ας δούμε και την Νιγρίτα του σήμερα, την Νιγρίτα της «Ελληνικής Δημοκρατίας». Εκπληρώθηκαν άραγε οι πόθοι και οι λαχτάρες των εθνικών μας ηρώων για ελεύθερο και αναγεννημένο ελληνισμό; Είμαστε οι «ελεύθεροι νεοέλληνες» το φως του κόσμου και το αλάτι της γης πλέον; Αποτελεί ο βίος μας παράδειγμα για τις επερχόμενες γενιές; Είμαστε άξιοι της ελευθερίας που μας χάρισαν οι αγώνες των προγόνων μας, ή καταντήσαμε την ελευθερία ασυδοσία και γίναμε πάλι «ραγιάδες» των παθών και σκλάβοι της αδιαφορίας μας;
Αξίζει και φέτος να τιμήσουμε τους Ήρωες εκείνους, γνωστούς και αγνώστους! Αξίζει να θυμόμαστε πάντοτε τον αγώνα και την αυτοθυσία τους υπέρ της Πίστεως και της Πατρίδος! Ίσως τιμώντας τους ξυπνήσει η φοβισμένη και κουρασμένη ελληνορθόδοξη συνείδηση μας. Ίσως να βρούμε και την δύναμη για τους νέους αγώνες που περιμένουν τον Ελληνισμό! Δεν έχουμε την πολυτέλεια της επανάπαυσης σε μια εποχή ισχυρών προκλήσεων από Ανατολή και Δύση! Ζούμε σε μια εποχή γενικού αναβρασμού και αναταραχής! Ζούμε σε μια εποχή που τα σύνορα των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής επανακαθορίζονται… Παρεπιδημούμε σε έναν τόπο, όπου τα κληροδοτηθέντα ήθη, παραδόσεις και έθιμα ξεχνιούνται και θεωρούνται αναχρονιστικά. Ο σεβασμός στο Έθνος και τα σύμβολά του θεωρείται εθνικισμός! Για να μην αναφερθούμε και στην δισχιλιόχρονη χριστιανική μας ηθική, η οποία θεωρείται πλέον υπερβολή!
Η τοπική μας Εκκλησία με αισθήματα ευθύνης και για τα θέματα της διάσωσης της ιστορίας μας, για λόγους τυπικούς, αλλά και ουσιαστικούς, θα τελέσει το Ιερό Μνημόσυνο του απελευθερωτή της πόλεως και της περιοχής μας μακαριστού καπετάν Γιώργη Γιαγκλή (μοναχού Γαβριήλ) κατά την Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Νιγρίτης, την Τρίτη 21 Φεβρουαρίου πριν την επίσημη Δοξολογία.
Η παρουσία όλων μας στην Θεία Λειτουργία και στο Ιερό Μνημόσυνο είναι επιβεβλημένη. Αν στα μνημόσυνα των συγγενών μας γεμίζουμε τους ναούς για να τιμήσουμε την μνήμη τους, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε τον Καπετάνιο μας! Αυτήν την λατρευτική μας σύναξη αξίζει και πρέπει να την αφιερώσουμε στον άνθρωπο, που ήταν ο πρωταίτιος της απελευθερώσεώς μας από τους Τούρκους, αλλά και μετέπειτα ο φύλακας των Ελλήνων Βισαλτών από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες, που λυμαίνονταν την περιοχή και αγωνίζονταν να τους εκβουλγαρίσουν. Μπορεί να μην γνωρίζουμε οι περισσότεροι τις λεπτομέρειες του βίου του. Μπορεί να μην έχουμε ασχοληθεί με την ιστορία του. Και όμως! Μόνο την μορφή του στην φωτογραφία του να δει κανείς, ωφελείται! Καταλαβαίνει! Είναι σαν να διαβάζει την ιστορία του νέου Ελληνισμού. Κατανοεί τι σημαίνει Έλληνας-Ρωμιός!
Γαβριήλ μοναχού (του κατά κόσμον Καπετάν Γιώργη Γιαγκλή και απελευθερωτού ημών) αιωνία η μνήμη!».
