Μια φράση του Bertrand Russell, που διάβασα τις προάλλες, με έβαλε σε σκέψεις σε σχέση τη νοσηρή πολιτική, κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική πραγματικότητα που έχει εγκατασταθεί και κάκιστα ριζώσει στον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες.
Γράφει λοιπόν ο Russell: “Στον βαθμό που οι κοινωνίες δεν έχουν εκπαιδευτεί να απέχουν από την εκφορά ατεκμηρίωτων κρίσεων, παραμένουν επιρρεπείς στα κελεύσματα επηρμένων προφητών, είναι δε πολύ πιθανόν οι ηγεσίες τέτοιων κοινωνιών να αποτελούνται είτε από αδαείςφανατικούς είτε από ανέντιμους τσαρλατάνους“.
Ο πειρασμός να αρχίσω να κατονομάζω “επηρμένους προφήτες”, “αδαείς φανατικούς” και “ανέντιμους τσαρλατάνους” είναι μεγάλος. Εξάλλου το περιβάλλον είναι ιδανικό για την εμφάνιση “επηρμένων προφητών”, “αδαών φανατικών” και “ανέντιμων τσαρλατάνων”. Πρόκειται για την εντροπία του συστήματος. Για τη μάχη οπισθοφυλακών ώσπου να σωθούν όλα τα βόλια. Για του Κακού το στερνό σκαλοπάτι, που ξορκίζει ο Ποιητής.
