Την Κυριακή των εκλογών πήγα να ψηφίσω σχετικά νωρίς.
Αρκετή ώρα μετά τη Θεία Λειτουργία και λίγη ώρα πριν το μεσημεριανό φαγητό. Κόσμο δεν είχε.
Υπήρχαν για… «δείγμα» πέντε έξι ψηφοφόροι στα άλλα εκλογικά τμήματα. Στο δικό μου κανείς. Μπαίνοντας μέσα στην αίθουσα, η δικαστική αντιπρόσωπος μου ζήτησε την ταυτότητα.
Με υψωμένη φωνή. Το μέλος της εφορευτικής δεν μπόρεσε να βρει το όνομά μου στα επόμενα… 10 δευτερόλεπτα που ακολούθησαν. Η δικαστικός τού ζήτησε τον κατάλογο να το βρει η ίδια. Με την άκρη του ματιού του, κι ενώ ο κατάλογος ήταν στον αέρα, το βρήκε.
Μου έδωσαν τα ψηφοδέλτια. Μπήκα στο παραβάν, ψήφισα. Στην έξοδο, έκανα το λάθος να ζητήσω το «ματσάκι» για το αρχείο μου. Τι το ήθελα…
«Όχι, δεν γίνεται, αν είναι δυνατόν να δίνουμε στον καθένα ψηφοδέλτια, έχω 600 για 700 εγγεγραμμένους, δεν θα μου φτάσουν, σας παρακαλώ, δε γίνεται» κλπ. Σκέτη ηχορύπανση… Όταν δήλωσα δημοσιογράφος –δεν μπορώ να πω-μου τα δώσανε.
Κι έτσι, έχασα την ευκαιρία να πω αυτό που σκεφτόμουνα για το τι να τα κάνει τα ψηφοδέλτια… («Χαρτοπολτό»για να σας προλάβω!).
Αλλά, πραγματικά, απορώ γιατί έπρεπε να γίνει όλη αυτή η φασαρία… Και πόσοι, άραγε, να της ζήτησαν ψηφοδέλτια για το αρχείο τους; Ένας στους δύο; Ένας στους πέντε; Ένας στους δέκα; Όρεξη θα τα είχανε, αν δεν υπάρχει κάποια επαγγελματική… «διαστροφή».
Τέλος πάντων, για την ιστορία να αναφέρω ότι στην Τερπνή, από τους 2.379 εγγεγραμμένους ψήφισαν οι 1.299, σε κάθε εκλογικό τμήμα ως εξής: στο 69ο από τους 548 οι 301, στο 70ο από τους 573 οι 308, στο 71ο από τους 609 οι 334 και στο 72ο από τους 649 οι 356.
