Αν σήμερα η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια πρωτοφανή κατάντια, όμοια της οποίας δεν έχει γνωρίσει, πιθανότατα, από το τέλος του εμφυλίου, αυτό συμβαίνει διότι εδώ και δεκαετίες έχει χάσει τον σεβασμό της τόσο προς τη συλλογική μορφή έκφρασής της, το κράτος, όσο και προς τις προσπάθειες που καταβάλλει ο κάθε συνεπής φορολογούμενος, ο κάθε πολίτης, ώστε να χρηματοδοτηθεί αυτό το κράτος.
Αν αποτέλεσμα της απώλειας αυτού του σεβασμού δεν ήταν οι πελατειακές σχέσεις, τότε τι ήταν;
Από την αρχή της τρέχουσας κρίσης, το δίλημμα «ριζική μείωση δαπανών ή υπερφορολόγηση» ουδέποτε τέθηκε πραγματικά Έχει απόλυτο δίκιο ο Κ. Μητσοτάκης όταν υποστηρίζει πώς ακόμη κι αν δεν υπήρχε μνημονιακή υποχρέωση θα οφείλαμε, ως εκ της προσήλωσής μας στο Σύνταγμα και στο Κράτος Δικαίου, να απομακρύνουμε επίορκους από τα κρατικά μισθολόγια, αλλά και να καταστήσουμε τις κρατικές δομές αντάξιες των χρημάτων που καταβάλλει γι’ αυτές ο φορολογούμενος πολίτης. Ακούει κανείς;
