Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα σκέφτομαι (και το έχω ξαναγράψει) πόσο μεγάλη «εφεύρεση» είναι η μάνα!
Αυτό, βέβαια, για να το συνειδητοποιήσει κάποιος πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια της ζωής του…
Κι όσο μεγαλώνει κανείς, τόσο περισσότερο εκτιμά τα δώρα που του πρόσφερε η ζωή μέσω της τέλειας αυτής «εφεύρεσης».
Γι’ αυτό και αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τη δική μου μαμά για τη ζεστασιά της ψυχής της, για τα χάδια της που είναι πιο ισχυρά κι από τα παυσίπονα, για τις συμβουλές της που κρατώ σαν θησαυρό, για τα λόγια που έγιναν βάλσαμο στην πληγωμένη καρδιά, για τις προσευχές που ψέλλισαν τα χείλη της για εμένα.
Χρόνια σου πολλά μαμά! Όσο μεγαλώνω σου μοιάζω… Και μου αρέσει!
