Λιγότερο πλέον από τρεις μήνες πριν τις εκλογές και το σύνολο της προεκλογικής κινητικότητας εξαντλείται στην κατάρτιση των συνδυασμών με τα ατέλειωτα πηγαιν’- έλα των υποψηφίων.
Για την ώρα τουλάχιστον από προγράμματα, προτάσεις, στρατηγικές και μελετημένα σχέδια ανάπτυξης του τόπου μας δεν έχουμε ακούσει τίποτα. ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!
Και, έτσι όπως πάνε τα πράγματα σε αυτές τις παράξενες εκλογές, πολύ φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να ακούσουμε κάτι (σοβαρό και ρεαλιστικό). Οι λόγοι είναι πολλοί, περισσότερο απ’ όλα όμως νιώθω να βαραίνει η τραγική έλλειψη προσλαμβανουσών των συμμετεχόντων στην εκλογική διαδικασία.
Διότι, κατά τα ψέματα, όταν οι ορίζοντες των εμπειριών σου τελειώνουν κάπου στο… Στρυμονικό, τι να πεις, και τι να προτείνεις;
Βοηθούσης και της κρίσης, που αποθαρρύνει πολλούς από το να «μπλέξουν» με την πολιτική, νιώθω ότι βαθμηδόν διολισθαίνουμε σε ολοένα και εντονότερη «επαρχιοποίηση» του βίου μας σε αυτή την πόλη.
