Θυμάμαι πως όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε στις καφετέριες (έτσι τις λέγαμε τότε, μην ρωτήσετε ποια εποχή!) πάντα μας έλεγε ο πατέρας μου να μην καθόμαστε «πάνω» στο δρόμο, αλλά στα πιο μέσα τραπέζια. Κι εμείς δεν θέλαμε. Κι εκείνος επέμενε κι έλεγε «στα μέσα τραπέζια θα καθίσετε». Κόντρα στην επιμονή του, τον είχα ρωτήσει μια φορά «γιατί;» και με φυσικότητα μου είχε απαντήσει: «γιατί μπορεί να ξεφύγει κανένα αυτοκίνητο από την πορεία του»…
Θυμήθηκα όλα τα παραπάνω διαβάζοντας πως αυτοκίνητο στην Κρήτη «πέταξε» προς την αυλή ενός σπιτιού και πως στη Θεσσαλονίκη, ΙΧ «προσγειώθηκε» μέσα σε μια κρεπερί.
Όλα είναι πιθανά, τελικά… Ακόμη κι αν φαίνονται παράλογα, εξωφρενικά ή «τραβηγμένο σενάριο» στο μυαλό ενός παιδιού…
Κι έτσι εξηγείται το πώς όταν γίνεσαι γονιός σκέφτεσαι πρώτα σαν… κασκαντέρ και μετά σαν άνθρωπος!
