Εμάς τους Έλληνες μας αρέσει να γκρινιάζουμε για τις αιτίες της κακοδαιμονίας μας.
Άπαξ όμως και μας ζητηθεί να τις αντιμετωπίσουμε, και η ενδεχόμενη αλλαγή θίγει έστω κατ’ ελάχιστον τα μικροσυμφέροντα μας, τότε στυλώνουμε τα πόδια, καταγγέλλουμε, χλευάζουμε.
Ένα απλό παράδειγμα: πιστεύει κανείς σοβαρός άνθρωπος ότι η αγορά των Σερρών μπορεί να αντέξει 300 καφετέριες, 150 φαρμακεία, 7 εφημερίδες, 4 τηλεοράσεις, 30 ραδιόφωνα, 50 κομμωτήρια και πάει λέγοντας; Ουδείς!
Πλην όμως η οποιαδήποτε απόπειρα συγκέντρωσης δυνάμεων και δημιουργίας μεγαλύτερων σχημάτων που θα βασίζονται σε οικονομίες κλίμακος κολλάει πάντα σε μύριες όσες δικαιολογίες και εμπόδια – απόρροια της έλλειψης επιχειρηματικής παιδείας και κουλτούρας.
Αφεντικό στο μαγαζάκι μου, σου λέει, κι ας “μπαίνω μέσα”!
Επειδή όμως οι καιροί που μπορούσες να “μπαίνεις μέσα” επί μακρόν παρήλθαν, σύντομα θα δείτε πολλούς να αναγκάζονται να συμμαχήσουν προκειμένου να επιβιώσουν.
Εξάλλου, ο πιο δυναμικός κλάδος της τοπικής οικονομίας, η διασκέδαση (καφέ, μπαρ κλπ) ετοιμάζει ανάλογες κινήσεις που θα συζητηθούν…
Αλέξανδρος Αραμπατζής
