Στα Πεταχτά // 03_05_2014

Σήμερα 03, Τιμοθέου & Μαύρας, Πέτρου επισκ. και αύριο Κυριακή 04 Μαΐου, των Μυροφόρων, Πελαγίας, Ιλαρίου, Νικηφόρου. Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και εορτάζουσες.
Και αύριο Δευτέρα, 5 του Μάη, μνήμη Ειρήνης μεγαλομάρτυρος, Ευθυμίου Μαδύτου Θαυματουργού. Χρόνια πολλά και καλά στις εορτάζουσες και εορτάζοντες.

Ενα από τα καλύτερα μηνύματα αγάπης από ξένη χώρα. Χώρα Ευρωπαϊκή, που η πρωτεύουσα της σε σαγηνεύει.
Το μήνυμα: «Στη σιωπή … χίλια λόγια. Ciao amore mio».
Τρελλαίνεσαι ή δεν τρελλαίνεσαι μετά.

Πίσω από τα καλντερίμια της νύχτας, έρχεται σιγοτραγουδώντας η αυγή.

Φίλε(!) συνεπώνυμε Θ. Αραμπατζή, πρόεδρε της «πολυτελέστατης» και πλουσιωτάτης ΔΕΥΑΣ.
«Όλα δεν κρίνονται εκ του αποτελέσματος».
Αλλά στη μεν ζωή όλα τα πράγματα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, στην δε ηθική από τις προθέσεις.
Αυτό είναι το σωστό.
Απορώ πως του διέφυγε του κυρίου καθηγητού της δημοσιογραφίας και φιλολόγου αυτή η λανθασμένη έκφρασή σου.
Δεν πειράζει. Λάθη… είμαστε … ανθρώπους κάνομε…(!!!)
Τώρα όσον αφορά για την πικρίαν όλων σας για την ταπεινότητά μου, γι’ αυτό δεν φταίει η αναξιότητά μου αλλά τα γεγονότα.
Το 80% είναι χαράτσι, που εισπράττεται παρανόμως όπως πρώτη υποστήριξε και η υπάλληλός σας, αρχηγός της «Λαϊκής Συσπείρωσης», στο Δημοτικό Συμβούλιο, κ. Φιλιώ Σαραντίδου.
Ουδένα κίνδυνο διατρέχετε εάν μειώσετε ή καταργήσητε το 80%. Σε πολλούς Δήμους της χώρας εγένετο αυτό.

Σύμφωνα με όσα γράφει ο αγαπητός φίλος και εκλεκτός συνάδελφος Σταύρος Τζίμας («Καθημερινή», 18-4-2014):

Δηλητηριάζουν την κοινή γνώμη

Πρακολουθώντας τούτες τις μέρες τις αναφορές στα αλβανικά ΜΜΕ για την κτηνώδη δολοφονία του Ιλί Καρέλι στη Νιγρίτα, νιώθει κανείς ανατριχίλα με κάποια από αυτά. Καταλαβαίνει πως ποτίζεται με το δηλητήριο του ανθελληνισμού η κοινή γνώμη στη γείτονα.
Γράφτηκε, για παράδειγμα, ότι δύο δεσμοφύλακες που συμμετείχαν στον βασανισμό του Καρέλι ξερίζωσαν και έφαγαν την καρδιά του! Και κανίβαλοι, λοιπόν, οι Ελληνες!
Υπάρχουν, ωστόσο, και ψύχραιμες προσεγγίσεις. Οπως αυτή του συναδέλφου Μέρο Μπάζε, εκδότη και διευθυντή της εφημερίδα «Τέμα» των Τιράνων.
«Αυτός που τον κάνουμε ήρωα ήταν ένας εγκληματίας που θα έπρεπε να τιμωρηθεί από τον νόμο και όχι από τους δεσμοφύλακες, σκότωσε με αυτοδικία έναν δεσμοφύλακα, ήταν στη φυλακή για απόπειρα δολοφονίας ενός ζευγαριού για να τους πάρει εκατό ευρώ», γράφει ο Μπάζε και προσθέτει:
«Εάν κάποιος Ελληνας κατάδικος θα έκανε στην Αλβανία εκείνο που έκανε ο Καρέλι στην Ελλάδα, είμαι βέβαιος ότι οι δικοί μας δεσμοφύλακες θα συμπεριφέρονταν χειρότερα από τους Ελληνες, και εμείς οι Αλβανοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί, ακόμα χειρότερα και από τους δεσμοφύλακές μας, θα σιωπούσαμε, δεν θα μιλούσαμε, διότι θα ήταν δικοί μας άνθρωποι που θα διέπρατταν το έγκλημα.
Η Ελλάδα όμως δεν σιώπησε, και με αυτή την έννοια εγώ δεν βρίσκω κάποιο λόγο για διαμαρτυρία στην ελληνική πρεσβεία.
Στην προκειμένη περίπτωση, δεν υπάρχει καμία αντι-αλβανική πράξη από πλευράς της Ελλάδος και το μοτίβο να στηθεί μια ολόκληρη εθνικιστική εκστρατεία πάνω στην τύχη ενός εγκληματία είναι ένας βρώμικος τρόπος για να εκτεθεί ο αλβανικός πατριωτισμός. Σε περίπτωση που τα ελληνικά ΜΜΕ θα ήθελαν να εκθέσουν τον αλβανικό πατριωτισμό και τους Αλβανούς, θα αρκούσε να προβάλουν τις εικόνες από την κηδεία του Καρέλι, όπου το φέρετρό του το σκέπασαν με την αλβανική σημαία και ορισμένοι ψευδο-πατριώτες κρατούσαν εθνικές σημαίες στην κηδεία ενός ανθρώπου ο οποίος δεν τιμά σε καμία περίπτωση την Αλβανία ούτε με τη ζωή ούτε και με τον θάνατό του.
Το χονδροκομμένο αυτό παιχνίδι δεν βοηθάει ούτε τους Αλβανούς που ζουν στην Ελλάδα ούτε υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια της Αλβανίας. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε τη χειραγώγηση της κοινωνίας μέσα από ένα έγκλημα, από ορισμένους εθνικιστές οι οποίοι νομίζουν ότι, κάνοντας το αντίθετο με εκείνο που έκαναν οι άφρονες Ελληνες δεσμοφύλακες, θα γίνουν δημοφιλείς στην Αλβανία. Αυτό που κάνουν όμως θα έχει μόνο ένα αποτέλεσμα: στην Ελλάδα θα ενισχυθεί η ιδέα ότι “το πρότυπο Καρέλι” είναι ένας θρύλος στην Αλβανία που δικαιολογεί τα εγκλήματά του, παρουσιάζοντάς τα ως συστατικό της ταυτότητας του Αλβανού. Κατά την άποψή μου όμως, δεν υπάρχει τίποτα πιο αντιαλβανικό απ’ αυτό που κάνουν αυτοί οι εθνικιστές».

Ελαβα επίσης την παρακάτω επιστολή:

Η αλήθεια ως δηλητήριο

Κύριε διευθυντά,
Στην «Καθημερινή» της 12.4.14 δημοσιεύθηκε, εντός πλαισίου επιστολή άγνωστης σε μένα αναγνώστριας με τίτλο: «Υπερήφανοι Ελληνες». Αρχίζει ως εξής: «Σε ποιο βάραθρο αναλγησίας και πνευματικής αλλοίωσης έχουμε περιπέσει! Πρώτα η κ. Ρεπούση, τώρα ο κ. Δήμου. Ντροπή!» Παραλείπω τα περί Ρεπούση και συνεχίζω: «Oσον αφορά τον υπερήλικο κ. Δήμου, τον άνθρωπο που υποστηρίζει “τη δυστυχία να είσαι Eλληνας”, να μας επιτρέψει εμάς που είμαστε ευτυχείς και υπερήφανοι που είμαστε Eλληνες να χαιρόμαστε την Ελλάδα μας. Διερωτάται κανείς τι απωθημένα έχει απέναντι στην Ιστορία και τους ήρωες του ’21, οι οποίοι θυσιάστηκαν για να ζει αυτός σήμερα ελεύθερος και να σκορπάει προς κάθε κατεύθυνση το δηλητήριό του».
1. Η αναφορά ηλικίας είναι ρατσισμός – ας αφήσουμε που δεν είμαι υπερήλικος (ακόμα).
2. Πώς η αναγνώστρια κρίνει τη «Δυστυχία», αφού είναι προφανές ότι δεν την έχει διαβάσει; Oλοι οι κριτικοί, εντός κι εκτός Ελλάδος, συμφωνούν ότι είναι ένα βιβλίο έρωτα. «Χρειάζεται, πολλή μα πάρα πολλή αγάπη για την Ελλάδα…», γράφει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ στα «Νέα». «Eνθερμο πατριώτη» αποκαλεί τον συγγραφέα ο Bechtold Seewald, στη Welt. «Eνα πραγματικά πατριωτικό βιβλίο», Αλεξ. Στεργιόπουλος, «Ελευθεροτυπία». «Eνας απογοητευμένος εραστής που έχει αγκαλιάσει την πατρίδα του με τέτοια αφοσίωση, που βρίσκεις μόνο στους γνήσιους ερωτευμένους». Chr. Schloetzer, Süddeutsche Zeitung.
3. Τους ήρωες του ’21 τους τιμώ και τους σέβομαι – αλλά μέσα στο πλαίσιο της ιστορικής αλήθειας. Διότι δεν ήταν όλοι ήρωες αυτοί που τιμάμε – και κυρίως δεν ήταν πάντα ήρωες. Οι σκοτεινές πλευρές του παρελθόντος μπορεί να είναι πιο διδακτικές και χρήσιμες από τις ένδοξες.
4. Και τέλος: «Δηλητήριο» ονομάζεται τώρα η τεκμηριωμένη ιστορική αλήθεια; Που υπάρχει πια σε όλα τα επιστημονικά ιστορικά συγγράμματα – εκτός από τα βιβλία Ιστορίας του σχολείου, τα οποία κατέκρινα; Δηλητήριο άρα και το «αληθές» του Σολωμού, που το ήθελε να ταυτίζεται με το «εθνικόν»;

Νικος Δημου – Ψυχικό