Δικαίωμα στη λήθη…

 Ή μήπως όχι;

Για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα στην Ελλάδα, τα κόμματα «εξουσίας» (όρος που πλέον πρέπει να αναζητηθεί σε λεξικό!) ήταν το «Α» και το «Ω» στην πολιτική ζωή του τόπου. «Έλυναν» και «έδεναν». Κυρίως όταν βρίσκονταν στην εξουσία. Πολλαπλά ευεργετημένοι ήταν όσοι τα στήριζαν και στηρίζονταν από αυτά. Και το ποιος ήταν ποιος, κομματικά, ήταν λίγο-πολύ γνωστό, ιδιαίτερα στις μικρές κοινωνίες. Καλή ώρα, σαν τη δική μας…
Σήμερα, τα κόμματα βιώνουν την πλήρη απαξίωσή τους. Γι’ αυτό και κάποιοι, είτε επειδή κρίνουν ότι δεν τους συμφέρει, είτε γιατί δεν έχουν καμία σχέση με το παρελθόν τους(;), ενοχλούνται όταν γίνεται κάποια αναφορά σε αυτό. Έχουν κι αυτοί… δικαίωμα στη λήθη! Ή μήπως όχι;

 Η Google οφείλει πλέον να ικανοποιεί τα αιτήματα όσων χρηστών ζητούν να αφαιρεθούν από τα αποτελέσματα αναζήτησης οι σύνδεσμοι προς «παρωχημένες ή άσχετες» πληροφορίες που τους αφορούν, έκρινε την Τρίτη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Η δικαστική απόφαση δεν αποκλείεται να παίξει ρόλο στα σχέδια για έναν ευρωπαϊκό νόμο που θα κατοχυρώνει το λεγόμενο «δικαίωμα στη λήθη».
Η ευρωπαϊκή νομοθεσία δίνει στους πολίτες το δικαίωμα να ασκούν έλεγχο στα δεδομένα που τους αφορούν, ειδικά αν δεν είναι δημόσια πρόσωπα. Όταν, όμως, είναι δημόσια πρόσωπα, μήπως να αποδέχονται την «ιστορία» τους, μαζί με το γεγονός πως δεν είμαστε χρυσόψαρα, οπότε ούτε «προικισμένοι» με τη μνήμη τους;

Β.Α.