Η πολλαπλώς δραματική για το νομό μας ιστορία της κατάρρευσης της ΕΒΖ με αποτέλεσμα το διαδοχικό κλείσιμο των τεσσάρων από τα πέντε εργοστάσια της εταιρείας, είναι νομίζω απολύτως δηλωτική των τεράστιων λαθών που γίνονται όταν λείπει ο στρατηγικός σχεδιασμός και πλεονάζει η κρατικιστική φιλοσοφία στη λειτουργία μιας επιχείρησης.
Δυστυχώς, οι εργαζόμενοι στα Ζαχαρουργεία εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε βουλευτές, υπουργούς και λοιπούς παράτρεχάμενους της κομματικής καμαρίλας. Εννοείται ότι έγινε… μία τρύπα στο νερό.
Λογικό είναι! Πουθενά στον σύγχρονο κόσμο τα εργοστάσια δεν τα κρατάνε ανοιχτά οι βουλευτές, οι υπουργοί, οι δήμαρχοι, οι περιφερειάρχες και οι πάσης φύσεως «παράγοντες» και παρατρεχάμενοι. Ζούμε στην εποχή που τα εργοστάσια μένουν ανοιχτά επειδή παράγουν καλά προϊόντα, σε καλές τιμές και επειδή έχουν στιβαρό και αποτελεσματικό management. Όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια της δεκαετίας του… ’70, άντε και του ’80.
