Στα χρόνια του μνημονίου ο παραδοσιακός ελλαδίτικος αντιαμερικανισμός αντικαταστάθηκε από έναν οξύτερο και πιο υστερικό αντιγερμανισμό. Η Γερμανία μετατράπηκε στον βολικό μπαμπούλα πάνω στον οποίο φορτώσαμε όλο το κακό το ριζικό μας μέσα στην απελπισμένη προσπάθειά μας να αρνηθούμε ότι το μοντέλο σίτισης με δανεικά τελείωσε κι ότι αν θέλουμε αυτή η χώρα, αυτό το κράτος κι αυτή η οικονομία να επιβιώσουν μέσα στο σκληρό πυρήνα του σύγχρονου ανταγωνιστικού κόσμου πρέπει να μεταρρυθμιστούν εκ βάθρων.
Η οξύτητα ωστόσο αυτού του φαινόμενου οδήγησε την “απέναντι” πλευρά (σχηματικά το λέω) να διολισθήσει κι αυτή με τη σειρά της στο άλλο άκρο θεωρώντας τη γερμανική συνταγή αντιμετώπισης της κρίσης περίπου ως δόγμα η παραμικρή αμφισβήτηση του οποίου πρόδιδε λαϊκισμό ή απόπειρα διάσωσης και προστασίας των εθνικών στρεβλώσεων και φαυλοτήτων.
Σήμερα αναζητείται μια ισορροπία μέσα σε ένα ευμετάβλητο ευρωπαϊκό περιβάλλον μέσα στο οποίο οι αγκυλώσεις πάσης μορφής μόνο αρνητικές υπηρεσίες μπορούν να προσφέρουν.
