Η Ρουμπρίκα // 03_10_2014

Παρασκευή σήμερα, 3 Οκτωβρίου, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Δαμάριδος. Χρόνια πολλά και καλά στις εορτάζουσες και εορτάζοντες.

Στον απόηχο των συζητήσεων σε ΚΑΦΕ

 Τα χρόνια περνούν και όλα αλλάζουν όχι όπως θέλουμε, αλλά όπως επιβάλλουν οι περιστάσεις και οι ειδικές ανάγκες και συνθήκε2ς και όλα κατά περίπτωση αντιμετωπίζονται με αισθήματα και συναισθήματα κατά χρονική περίπτωση τα “χθεσινά”, τα σημερινά που βιώνουμε και τα αυριανά που περιμένουμε.

Με ιδιαίτερη συγκίνηση διαβάσαμε το παρακάτω κείμενο – που μου θύμισε πολλά από τα χρόνια της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που είχα διατελέσει σπουδαστής στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης:

50 χρόνια και κάτι πίσω

Ανοιξε ο ίδιος την πόρτα, κομψός, ευθυτενής, ευγενής. Ο εκπαιδευτικός Κώστας Χάρης έχει συμπληρώσει 92 χρόνια ζωής και τα περισσότερα από αυτά τα έχει περάσει είτε ως απλός δάσκαλος σε σχολεία της ορεινής Ελλάδας, είτε ως καθηγητής των παλιών διετών Παιδαγωγικών Ακαδημιών, είτε ως σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, είτε ως εκπαιδευτής δασκάλων, είτε ως συγγραφέας βιβλίων για την παιδαγωγική θεωρία και τη σχολική πράξη. Πάντα με μία και μόνη έγνοια: το καλύτερο εκπαιδευτικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα και στα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού. Ο Κώστας Χάρης τιμήθηκε στις 6 Ιουνίου από τους σημερινούς του συναδέλφους και αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η πρώτη φράση που είπε στην ομιλία του ήταν: «Είμαι από χρόνια απόμαχος του εκπαιδευτικού έργου. Το ενδιαφέρον μου, ωστόσο, γι’ αυτό παραμένει αμείωτο». Και δεν έλεγε ούτε ένα χιλιοστό υπερβολής.
Λίγες μέρες μετά την αναγόρευσή του δέχθηκε την «Κ» στο σπίτι του, σε ένα λιτό διαμέρισμα κάπου στα Ιλίσια, και αφηγήθηκε στιγμές της διαδρομής του. Διακριτική παρουσία, η σύντροφος της ζωής του, η κυρία Λούλα, που εμφανιζόταν μόνο για να φέρει το απαραίτητο τρατάρισμα. «Πρωτοδιορίστηκα στην Κατοχή σαν δάσκαλος, αλλά πήρα για μικρό χρονικό διάστημα τον μισθό του δασκάλου. Εμενα στο χωριό, άνοιξα το σχολείο, έκανα ένα μικρό συσσίτιο που πήρα από την περιφερειακή επιτροπή του ΕΑΜ, μάζεψα κι από το χωριό ό,τι βρήκα. Είχα 13 παιδάκια που, βεβαίως, πεινούσαν και τα οποία συμμετείχαν στη διαχείριση όλης αυτής της προσπάθειας. Ηταν μια μορφή αγωγής», λέει με απόλυτη φυσικότητα. Δεν φρόντιζε μόνο για την καθημερινή επιβίωση των παιδιών, ούτε μόνο για τη διδαχή της αλληλεγγύης. Προσπαθούσε να δυναμώσει τους μικρούς μαθητές στα μαθήματα που υστερούσαν. Με την ίδια αυταπάρνηση προσπαθούσε να εμψυχώσει, σε χρόνια δίσεκτα, και τους δασκάλους άλλων χωριών ώστε να μη μείνουν οι μαθητές χωρίς διδασκαλία, ούτε τα χρόνια της Κατοχής. Θυμάται με οδύνη τον χειμώνα του 1941-’42, που ως φοιτητής στη Μαράσλειο έζησε τη μεγάλη πείνα εκείνου του χειμώνα.

Φτωχικό συσσίτιο

«Ηταν μια φοβερή χρονιά. Στη Μαράσλειο είχαμε ένα φτωχικό συσσίτιο, με λαχανίδες και κουκιά». Από τότε, από νεαρός δάσκαλος, άρχισε να αναλαμβάνει θέσεις ευθύνης. Πότε οργανώνοντας συσσίτια για τα παιδιά του χωριού του, πότε αναλαμβάνοντας τη φροντίδα των ανταρτών που περνούσαν από την περιοχή του. Μια διαδικασία επίσης δύσκολη, αφού «απαγορευόταν η μετακίνηση αγαθών από το ένα μέρος στο άλλο». Θυμάται πολλές στιγμές από τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, συνυφασμένες πάντα με την εκπαιδευτική διαδικασία. Και μέσα σ’ εκείνη τη δίνη θυμάται ότι συνάντησε απλούς αλλά σημαντικούς ανθρώπους. Ενας από αυτούς ήταν ο διοικητής του στον στρατό, «που μείναμε φίλοι μέχρι τον θάνατό του» και του έδωσε την ευκαιρία να συνεχίζει τη μετεκπαίδευσή του. Θυμάται με συγκίνηση -ήταν η μόνη στιγμή στη διάρκεια της συνομιλίας μας που συγκινήθηκε- την περίοδο που τοποθετήθηκε στο Α΄ 6θέσιο Δημοτικό Σχολείο Αμπελώνα Τυρνάβου. «Βίωσα εκεί το ωραιότερο κομμάτι της διδασκαλικής μου υπηρεσίας», ένα κομμάτι που έληξε το 1951. Τα δύσκολα χρόνια έχουν μείνει πίσω, στη δεκεατία του ’40.
Με την αυγή της δεκαετίας του ’50 άνοιγε μια νέα σελίδα. Την άνοιξη του 1952 πήρε μέρος στον πρώτο διαγωνισμό που προκηρύχθηκε για παιδαγωγικές σπουδές στο εξωτερικό από το νεοσύστατο τότε, από τον Γεώργιο Παπανδρέου, Ιδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ). Βασικά στελέχη του ΙΚΥ, ο διευθυντής του Κ. Θ. Δημαράς και ο σύμβουλος Αλέξανδρος Δελμούζος, που «αποσκοπούσαν στην επιλογή υποτρόφων και μελλοντικών στελεχών της εκπαίδευσης, ικανών και καταρτισμένων, και με καλλιεργημένη ευαισθησία στη νεοελληνική γραμματεία και συνακόλουθα στη δημοτική γλώσσα». Ο Κώστας Χάρης κέρδισε μία από τις πέντε πρώτες θέσεις. Και θυμάται με λεπτομέρειες ακόμα και τα θέματα. «Τα εξεταστέα μαθήματα ήταν γραπτά σε θέματα της παιδαγωγικής, της ψυχολογίας, της διδακτικής και της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Η έμφαση ήταν αρκετά μεγάλη στη λογοτεχνία. «Το θεματολόγιο για τις εξετάσεις όριζε για μεν τα γραπτά τρεις συλλογές: τους «Καημούς της λιμνοθάλασσας» του Παλαμά, τον Σολωμό και τους «Σκαραβαίους και τερρακότες» του Γρυπάρη και για τα προφορικά όλη τη νεοελληνική λογοτεχνία, από τα «Ακριτικά» μέχρι την τότε σύγχρονη». Πρώτος σταθμός, το Εδιμβούργο.