Στα Πεταχτά // 14_10_2014

Τρίτη, 14 του Οκτώβρη. Μνήμη Γερβασίου μάρτυρος Κοσμά, Παρασκευής, Νικολάου οσίων. Χρόνια πολλά και καλά στις εορτάζουσες και εορτάζοντες.

Αυτή είναι η εικόνα από τις τουαλέτες στον Προμαχώνα, δυστυχώς ακόμα μέχρι σήμερα.

Η γενιά της πείνας και της υπερηφάνειας
και η γενιά της ευημερίας και της φτώχειας

Γεννήθηκα στη διάρκεια της Κατοχής, του Εμφυλίου και των μετέπειτα συνεπειών. Ανήκω σε κείνη τη γενιά της πείνας και της καταπίεσης.
Ανήκω – και το λέω με περηφάνεια – σε κείνη τη γενιά του ήθους, της υπερηφάνειας και της αξιοπρέπειας.
Ανήκω σε κείνη τη γενιά που δεν ξέχασε ποια ήταν και τι τράβηξε στο διάβα της γιατί εκείνη η γενιά ένιωσε και νιώθει του φτωχού τον πόνο γιατί, όπως λέει και ο αείμνηστος Καζαντζίδης, «του φτωχού τον πόνο, ο φτωχός τον νιώθει μόνο».

Ναι, είμαι εκείνης της γενιάς της μετανάστευσης που κορυφαίος Έλληνας πολιτικός την ονόμαζε «ευλογία Θεού». Κρίμα για την Ελλάδα.
Κατορθώσαμε όμως πολλοί και μείναμε στον τόπο μας και δεν γνωρίσαμε δύο πατρίδες γιατί σήμερα θα είμαστε δυστυχισμένοι.
Αγωνιστήκαμε για να πατήσουμε ένα στέρεο σκαλοπάτι, να εξασφαλίσουμε τον «επιούσιο» χωρίς να απλώσουμε στο παχνί του άλλου.
Πιστεύουμε ότι, περνώντας ο χρόνος, το πολιτικό σύστημα θα άλλαζε νοοτροπία και θα απέβαλλε νοοτροπίες του παρελθόντος. Δυστυχώς εξακολουθούσε «δικός σου», «δικό μου», με αποτέλεσμα να φθάσουμε πάλι σε «χαρτί» από τον κομματάρχη.
Ήρθε, «κουτσά-στραβά», για τη γενιά μου και η εποχή της ευημερίας, του πλαστικού χρήματος των καρτών, των διακοποδανείων, εορτοδανείων, μεθόδους που χρησιμοποίησε το σύστημα, για να ελέγχει τα πάντα, να μην μπορείς να απεργήσεις, να μη μπορείς να διαμαρτυρηθείς, γιατί ο μισθός θα κατέβαινε και πώς να ανταποκρινόσουν στις «δόσεις σου».
Μας είχε πείσει το πολιτικό σύστημα ότι ζούμε στη «Γη της Επαγγελίας», ενώ η πραγματικότητα ήταν ότι ζούσαμε σε μια οικονομία επίπλαστη, σε μια οικονομία εικονική.
Πίστευα ότι έζησα στερημένα χρόνια, αλλά λέω τώρα που μεγάλωσα και βλέποντας αυτά, θα περάσω «καλά γεράματα».
Όμως γελάστηκα στις προβλέψεις μου, γιατί εμφανίστηκε μια νέα γενιά με μεταξωτές γραβάτες και μαύρα πανωφόρια, που έλεγαν ότι αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία που στον δρόμο τους ξέχασαν τους αγώνες τους, αφομοιώθηκαν από το πολιτικό σύστημα και έγιναν μέρος του συστήματος, έγιναν τα «γκόλντεν μπόις», έγιναν οι «κηπουροί», άνθρωποι ανάξιοι. Απλώς βρέθηκαν να είναι «κολλητοί» δύο γόνων πολιτικών και αξιοποιήθηκαν καταλλήλως.
Δυστυχώς, εκείνη η γενιά του Πολυτεχνείου με τους αγώνες της, που ο κόσμος περίμενε πολλά, πρόδωσε το Λαό. Και δεν ομιλώ για την έντιμη γενιά του Πολυτεχνείου, μιλάω για κείνους που πρόδωσαν τις ιδέες τους και τους αγώνες τους και «φιγουράρουν» πρωτοκλασάτοι σε διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς «πηδώντας» από εδώ και από κει. Φτωχύναμε, μας φτώχυναν συγκεκριμένοι άνθρωποι, ο ένας «άσ’ τα για αργότερα» και ο άλλος «λεφτά υπάρχουν», αλλά κανένας από αυτούς δεν υποφέρει, ο ελληνικός λαός τρέχει στα συσσίτια της Εκκλησίας, έχει τον ΕΝΦΙΑ και τόσα άλλα δεινά.
Είναι όμως και επιλήσμονες του τι έχουν κάνει και του τι έχουν ψηφίσει, ταπεινώνοντας ένα υπερήφανο λαό, έναν αδούλωτο λαό, που τον κατάντησαν να είναι «χλεύη» των Γερμανών και των μεγάλων ηγετών (παρά τα λάθη τους) Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου, για τα «πουλέν τους» που έφτασαν την Ελλάδα στον «πάτο».

Γυναίκα πρόεδρο της Βουλής γνωρίσαμε, την κ. Αννα Ψαρούδα – Μπενάκη, ακαδημαϊκόν, στην έδρα του Ποινικού Δικαίου, η οποία άφησε καλή εποχή.
Η ταπεινότητά μου νομίζει ότι ήλθε η ώρα και για γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Τι θα λέγατε για την ερίτιμη κυρία Μριάννα, σύζυγο του Βαρδή Βαρδινογιάννη, την οποίαν διακρίνει η ταπεινότητα και έχει να επιδείξει πλουσιωτάτην φιλανθρωπικόν έργον;

Τις προάλλες ο Γερμανός φιλόσοφος Oσκαρ Νεγκτ, δήλωσε στον Eλληνα ανταποκριτή: «Τρόμαξα όταν σε ένα ταξίδι μου στην Ελλάδα, διαπίστωσα ότι η συνείδηση για τη μεγάλη παράδοσή σας είναι πολύ πιο έντονη στους Γερμανούς από ό,τι στους Eλληνες». Αυτό είναι μια απλή ένδειξη της τραγικής κατάστασης της παιδείας, που εν πολλοίς οφείλεται στον αμαρτωλό νόμο-πλαίσιο, ο οποίος για 40 χρόνια διέλυσε τα ΑΕΙ και καριέρες δεκάδων χιλιάδων επιστημόνων.

 Σήμερα, βρισκόμαστε σε ένα διαλυμένο Πανεπιστήμιο χωρίς οργάνωση, με κομματικά θερμοκήπια, συνεχή κρούσματα ωμής βίας, απειλές, βανδαλισμούς, βουνό τα σκουπίδια, κανόνες ζούγκλας, τραμπουκισμούς, με καμένες διατριβές, με κτίσιμο των γραφείων καθηγητών, πανεπιστημιακό συνδικαλισμό, συνεχείς διαρρήξεις κτιρίων, παρεμβάσεις επικίνδυνων εξωπανεπιστημιακών στοιχείων, αδιαφορία για τη διαφύλαξη δημόσιας περιουσίας, με καταλήψεις που οδήγησαν στον εκφυλισμό και στην απαξίωση των ΑΕΙ.

Αυτά τα κωμικοτραγικά αποτελούν παγκόσμια πρωτοτυπία. Οι καταλήψεις όχι μόνο γκρεμίζουν τα όνειρα του φοιτητή αλλά και χάνει τις προθεσμίες εγγραφής στα ξένα Πανεπιστήμια καθώς και 6.000 ευρώ σε κάθε απώλεια εξεταστικής.

Οι πρωτοετείς φοιτητές θα πρέπει να αφεθούν ελεύθεροι από τον εναγκαλισμό των χρεοκοπημένων κομμάτων, τα οποία άλλωστε, μας οδήγησαν στην πτώχευση και στη σημερινή κατάντια. Παγκοσμίως γίνεται δεκτό πως στην κορυφή βρίσκονται τα αμερικανικά πανεπιστήμια (Χάρβαρντ, Στάνφορντ, ΜΙΤ, Μπέρκλεϊ και Πρίνστον) μαζί με τα ιστορικά πανεπιστήμια του Κέιμπριτζ και της Οξφόρδης με έμβλημα «η γνώση είναι δύναμη».

Περιττό να τονίσουμε ότι το Καποδιστριακό βρίσκεται στην 246η θέση… Oσο υπάρχει τέλμα και χαβαλές στα ΑΕΙ, τόσο τα διπλώματα θα είναι άχρηστα και θα αυξάνεται η ανεργία. Εάν δεν δημιουργήσουμε πρότυπα με στόχο την αριστεία, η πορεία της χώρας διαγράφεται τραγική.

Συμπέρασμα, ο υπουργός Παιδείας πρέπει κατεπειγόντως να προωθήσει τροπολογία στη Βουλή, ώστε όσοι παρεμβαίνουν στο διδακτικό έργο των ΑΕΙ να τιμωρούνται με φυλάκιση και όσοι προξενούν ζημιές, να γίνεται κατάσχεση της περιουσίας τους. Αναμένω με ενδιαφέρον το σχόλιο του κ. υπουργού.

Γεωργία, Κριμαία, Ανατολική Ουκρανία και τώρα… το Κίεβο. Πού θα σταματήσει η Ρωσία του Πούτιν; «Αν ήθελα το Κίεβο, θα το έπαιρνα σε δύο εβδομάδες» εκμυστηρεύτηκε ο Πούτιν στον Μπαρόζο. Oχι ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν, αλλά είναι ενδεικτικό της αλαζονείας και του κυνισμού του ανδρός, και του γεγονότος ότι παίζει ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο.

Ο Ομπάμα είναι εμφανώς σε σύγχυση, η Ευρώπη είναι εκ των πραγμάτων αδύναμη χωρίς την Αμερική. Aσε που πρόεδρος της Gazprom είναι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ότι στην Ευρώπη του 2014 συντελείται κατάφωρη και συστηματική παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας και αλλαγή συνόρων. Και όμως οι μισοί Eλληνες λατρεύουν τον Πούτιν ως Χριστιανό Ορθόδοξο και οι άλλοι μισοί ως τέως κομμουνιστή και ανώτατο στέλεχος της KGB.

Γενικώς τους Eλληνες απασχολούν τα ροδάκινα και ρίχνουν το ανάθεμα στους αδύναμους, ενώ δεν αντιλαμβάνονται ότι το απαραβίαστο των συνόρων είναι η μοναδική ασπίδα προστασίας των μικρών χωρών. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί, που βλέπουν πίσω από τις κινήσεις του Πούτιν μια συγκεκριμένη, μακροπρόθεσμη στρατηγική που εφαρμόζεται μεθοδικά. Πρόσφατα οι εφημερίδες δημοσίευσαν μιαν έκκληση Πολωνών διανοουμένων (ανάμεσά τους υπήρχαν προσωπικότητες διεθνούς κύρους), με τίτλο:

«Από το Ντάντζιχ στο Ντονέτσκ: 1939-2014». Η μαρτυρική Πολωνία, που τη διαμέλισαν η Γερμανία και η Σοβιετική Eνωση, έχει κάθε λόγο και δικαίωμα να υψώσει τη φωνή της. Το 1939 είναι βέβαια δύσκολο να επαναληφθεί, αλλά οι κινήσεις Πούτιν θυμίζουν άλλες εποχές.