Η απεργία είναι ένα από τα πολλά πράγματα σε αυτή τη χώρα που, προϊόντος του χρόνου, έχασαν το νόημα, τη στόχευση τους, εκφυλίστηκαν. Έτσι πλέον υπάρχουν πολλά ερωτήματα ως προς το ποιος απεργεί, γιατί απεργεί, τι μήνυμα θέλει να περάσει, ποιοι τον «σπρώχνουν» στην απεργία και πάει λέγοντας.
Προσωπικά ξέρω πολλούς εργαζόμενους, των 600 και 700 ευρώ που τα οικονομικά και οι συνθήκες της ζωής τους δεν τους επιτρέπουν ούτε μία ώρα να απεργήσουν. Και πολλούς συνδικαλιστές για τους οποίους οι απεργίες είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία για «επαναστατική γυμναστική», με την ασφάλεια και τις πλάτες ενός παχυλού μισθού (συνήθως από το Δημόσιο ή πρώην ΔΕΚΟ).
Η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι τελευταίοι φοβούνται να γυρίσουν πίσω το κεφάλι και να διαπιστώσουν πόσο μόνοι είναι. Το ξέρουν, το βλέπουν στις συγκεντρώσεις (μια δράκα άνθρωποι μαζεύονται) αλλά προτιμούν να πιστεύουν ότι τους ακολουθούν χιλιάδες αποφασισμένων μαχητών.
