Είχα καιρό να περάσω από το κέντρο σε ώρα αιχμής. Είχα ξεχάσει… πόσο απαίσια μπορεί να είναι αυτή η πόλη, όσον αφορά το κυκλοφοριακό της. Υποτίθεται ότι έχουν παραδοθεί χιλιάδες πινακίδες κυκλοφορίες τα τελευταία χρόνια, αλλά στους δρόμους αυτό δεν φάνηκε καθόλου! Όχι μόνο δεν βρίσκεις να παρκάρεις, αλλά ούτε καν να περάσεις από κάποιους δρόμους, στους οποίους τα διπλοπαρκαρισμένα φαντάζουν σαν τις… Συμπληγάδες Πέτρες!
Ανηφορίζοντας για Βενιζέλου, η κίνηση είναι πιο υποφερτή και τουλάχιστον βρίσκεις να παρκάρεις. «Παράδεισος» λέω από μέσα μου και καθισμένη πλέον στο γραφείο, κοιτάζω την κίνηση στο δρόμο. Ξάφνου, ένα κίτρινο «τουρουτάκι» περνάει σαν στούκας πάνω στο πεζοδρόμιο. Νόμιζα πως δεν είδα καλά. Βγαίνοντας έξω, είδα την ξανθιά «κυρία» να σταματά πάνω στο πεζοδρόμιο, να ανοίγει την πόρτα, να μετακινεί τον κάδο και να φορτσάρει, «πετώντας» προς το οδόστρωμα, αδιαφορώντας για τη μητέρα και το παιδί που εγκλωβίστηκαν από την ανοιχτή πόρτα της πάνω στο πεζοδρόμιο.
Αυτή είναι η νοοτροπία μας… Κι ύστερα απορούμε πως ο κόσμος μας έχει γίνει τόσο «σκ@&α». Στο ίδιο χρώμα με το μαλλί της «κυρίας»…
