«Το παλιό πεθαίνει. Το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Είναι η ώρα των τεράτων» είχε γράψει ο Γκράμσι στις αρχές της δεκαετίας του ’30 όταν επωαζόταν ο φασισμός σαν λύση στην κρίση.
Στην Ελλάδα λόγω εθνικής ιδιοσυγκρασίας μπορούμε να μιλάμε για την εποχή των καραγκιόζηδων. Την εποχή που ο κάθε «πικραμένος» του οποίου η πραμάτεια δεν είχε καμία τύχη και ζήτηση ξεπουλάει.
Φταίνε αυτοί για όσα κάνουν ή εμείς που τους δώσαμε το δικαίωμα να κάνουν ό,τι κάνουν για λογαριασμό μας; Καλώς ή κακώς, οι επιλογές συνοδεύονται από επίχειρα. Το γεγονός ότι έχουμε το δικαίωμα να τις κάνουμε, δεν σημαίνει ότι πρέπει να το ασκούμε δίχως νου και γνώση…
Πολλά από όσα ακούμε και βλέπουμε, όχι μόνον σήμερα, αλλά εδώ και χρόνια στην ελληνική πολιτική σκηνή, δεν αντέχουν στην κοινή λογική ή σε περαιτέρω ανάλυση. Εντάσσονται στις τάξεις του ατεκμηρίωτου, του αυθαίρετου, του αβάσιμου. Του τραγικωμικού.
