Στα Πεταχτά // 05_02_2015

Πέμπτη, 5 Φεβρουαρίου. Μνήμη Αγάθης μάρτυρος, Πολυεύκτου Κωνσταντινουπόλεως. Χρόνια πολλά και καλά στις εορτάζουσες και εορτάζοντες.

Ευχαριστώ από καρδιάς τον ε.α. στρατηγό Θωμά Λάγγαλη, την ερίτιμη σύζυγό του και τους συγγενείς του. Αυτοί ξέρουν.

Λένε ότι μια «κωλοτούμπα» θα μας σώσει. Δεν ξέρω.

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, 75% των μελλοντικών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσαν ότι σε περίπτωση ρήξης με τους δανειστές μας η Ευρωπαϊκή Eνωση θα υποχωρήσει! Πίστευα και πιστεύω στο αντίθετο, γιατί συνήθως ο πιο ενδεής των διαπραγματευομένων είναι αυτός που υποχωρεί. Εκτός από την αγωνία μου για το αποτέλεσμα αυτής της διαπραγμάτευσης, τα πρώτα αποτελέσματά της, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, θα μας δείξουν και αν η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ έχουν δίκιο. Eτσι θα δούμε και σ’ αυτήν την περίπτωση αν ένα μεγάλο μέρος του λαού μας είναι «σοφό», όπως υποστηρίζουν δημόσια (δι’ ευνόητους λόγους) όλοι οι τηλεπαρουσιαστές, καναλάρχες, σχολιαστές και δημοσιογράφοι, ή θα κάνει ένα ακόμη τραγικό λάθος, όπως ορισμένα γνωστά από την ιστορία μας, παρά το γεγονός ότι οι λαοί είναι κυρίαρχοι. Σε αυτήν την περίπτωση θα έπρεπε να αναζητηθούν οι αιτίες της λαϊκής αυτής πλάνης (και ως αντικίνητρο για να αποφευχθούν τέτοια λάθη στο μέλλον). Είναι επειδή πιστεύουν ό,τι «εύπεπτο» τους προσφέρουν κάποιοι πολιτικοί χωρίς να ψάξουν για την αιτία ή ό,τι είναι αρεστό θα συμβεί στην πραγματικότητα (wishful thinking);

Οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ έχουν σχεδιάσει μια επιτυχημένη προεκλογική καμπάνια από την άποψη να κερδίσουν τις εκλογές και να σχηματίσουν κυβέρνηση. Είμαι σίγουρος ότι θα έχουν σχεδιάσει επίσης πώς να υποχωρήσουν εάν βρουν αντίσταση από την τρόικα ή την Ε.Ε., χωρίς να εξοργίσουν τους ψηφοφόρους τους για την «κωλοτούμπα» (αν και δεν θα είναι πρώτοι που θα την κάνουν). Πότε και πώς θα την κάνουν; Πιστεύω ότι θα την κάνουν όταν θα είναι υποχρεωμένοι από τους δανειστές μας, έτσι ώστε, ενώ μια «κωλοτούμπα» που κάνουν οι νεαροί παίρνει λίγα δευτερόλεπτα, οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ θα την κάνουν σε αρκετές δόσεις προκειμένου να συμπληρωθούν κάποιοι μήνες ή και χρόνια (πάντα διότι αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε ως χώρα, όπως επικαλέσθηκαν ορθά και ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς). Ή ακόμη θα ζητήσουν δημοψήφισμα, όπως έχουν ήδη πει, ώστε να ρίξουν για μία ακόμη φορά την μπάλα στις κερκίδες και να απεκδυθούν τις ευθύνες τους και την οργή των ψηφοφόρων τους, οδηγώντας τη χώρα σε αναπληρωματικές εκλογές ή εκτός ευρώ. Αυτά θα είναι τα καταστρεπτικά και απευκταία σενάρια. Γι’ αυτό και μια «κωλοτούμπα» ίσως μας σώσει!

Χάριν του καθήκοντος αληθείας.

Ψήφισα γιατί το καθήκον το επιβάλλει, αλλά παρά το γεγονός ότι κατά το νόμο η ψήφος είναι μυστική, η ταπεινότιητά μου εσταύρωσε την κόρη μου ΦΩΤΕΙΝΗ. Ο καιρός θα δείξει αν θα μας ρίξει σε ξέρα ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα ευοδωθούν –έστω και κλασματικά– τα υπεσχημένα.

Εκείνο στο οποίο εστιάζω είναι η απρόσμενη και κατακριτέα από όλους –Ελληνες και ξένους– συμπεριφορά του Αντώνη Σαμαρά για την απουσία του στην παράδοση Μαξίμου. Οι Aγγλοι έχουν έναν πολύ επιτυχημένο χαρακτηρισμό για κάτι τέτοια: Bad loser, σε ελεύθερη μετάφραση «χολωμένος, κακός ηττημένος». Μα πού είναι η απόρροια της ανατροφής (!), το επώνυμο τζάκι, το πολιτισμένο περιβάλλον για δεκαετίες, οι φαμόζες σπουδές σε πανεπιστήμια της ανωτάτης, ο συγχρωτισμός με «καθωσπρέπει»;

Ας θυμίσουμε στον Α.Σ. την υποδοχή στο Μαξίμου που επεφύλαξε ο Κώστας Σημίτης στον Κ. Καραμανλή μετά τη νίκη της Ν.Δ., παρόλο τον κακόγουστο, άξεστο χαρακτηρισμό του τελευταίου στη Βουλή ως «αρχιερέα της διαπλοκής», αναφερόμενος στον τότε αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Παρ’ όλα ταύτα, ήταν παρών εθιμοτυπικά, να τον καλωσορίσει. Πολιτισμένα πράγματα…

Eτερον τι: την επομένη κιόλας, η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην ορκωμοσία στο Προεδρικό Μέγαρο: ανοιχτός γιακάς, απουσία της συμβατικής (και συμβολικής του βασικού καθωσπρεπισμού) γραβάτας. Μήπως μια τέτοια… υποχώρηση θα ξεθώριαζε το… κύρος (;) και τη σοβαρότητά του;

Γιατί δεν ίσχυσε όμως το ίδιο σκεπτικό την ώρα της υπογραφής και δεν αντάλλαξε (αν και δανεικό για όλους τους εκλεγέντες) το πανάκριβο στιλό-πένα Montblanc, σύμβολο-στόχος σνομπικής επιδεικτικότητας, και δεν έβγαλε ένα σαφώς πιο… δημοκρατικό BIC;

Το ράσο δεν κάνει τον παπά, γνωστό, αλλά σε δημόσια πρόσωπα, είτε προσφιλή στον καθένα είτε όχι, οφείλουν να τηρούνται κάποιοι βασικοί κανόνες που δεν χρωματίζουν τίποτε απολύτως, απλώς και μόνο την αποδοχή τους ότι ανήκουμε στη Δύση (ή μήπως ακόμα σκαρφαλώνουμε στα δέντρα σαν τον Ταρζάν);

Περί του Μέγα Βασιλείου, ενός Ιεράρχου εκ των τριών, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Μεσ’ απ’ όλον τούτον τον κυκεώνα των ημερών, από τις κραυγές των παικτών της πολιτικής πρέφας και των μικροπωλητών της δήθεν λογοτεχνίας –έχει δικαίωμα κάποιος να μην αποδέχεται τους υπαινιγμούς, αυτό δεν σημαίνει πως απαγορεύεται σ’ εμένα να τους χρησιμοποιώ– εγώ στέκομαι μπροστά στον «Αγιο Βασίλη» των ημερών. Είναι απόλυτο προϊόν και δείγμα της πολιτιστικής μας αλλοτρίωσης και της πνευματικής μας οπισθοδρόμησης στη Νεαντερτάλιο Εποχή των σπηλαίων.
Ο Μέγας Βασίλειος ήταν ένας μεγάλος Επίσκοπος της Εκκλησίας μας, με πλούσια κλασική παιδεία, που την απέκτησε με σπουδές στις Σχολές των Φιλοσόφων, κάτω από την Ακρόπολη.
Ηταν συγγραφέας σπουδαίων συγγραμμάτων και ρήτορας δεινός. Παράλληλα οργανωτής τεράστιου για την εποχή του, και για τη δική μας εποχή, φιλανθρωπικού έργου, που έγινε «μύθος». Κι αυτόν, τον «μυθικό» Μεγάλο Βασίλειο, Μαθητή και Δάσκαλο της ημετέρας παιδείας, τον πήραμε, τον υιοθετήσαμε, τον οικειοποιήσαμε, ως Βίκινγκ Νορμανδό παλιάτσο «Σάντα Κλάους»!

Σήμα περίτεχνο και περίοπτο της ολιστικής, καταναλωτικής μας αγωνίας και κατάστασης, ημών των Αθηναιοποιημένων Ελλήνων, των Διαφωτισμένων απελεύθερων.
Των αρνητών του Αγιοβασίλη, που επί αιώνες επιβίωσε διαβαίνοντας και φωτίζοντας, απ’ άκρου εις άκρον της Ορθοδοξίας, όχι μόνο της ελληνόφωνης. Και μ’ όλα ταύτα και παρά ταύτα, ευχόμαστε «Χρόνια πολλά»!!!
Αισιοδοξία; Αφέλεια; Αγνοια ή σκοπούμενη αγνόηση;…
Κατά τη γνώμη μου, το ΠΑΣΟΚ «της καλής εποχής», από άποψη πλειοψηφίας, δύο πράγματα σωστά είχε κάνει: Τα ΚΕΠ και την αντικειμενική τιμή στα ακίνητα. Οι παλαιοί δικηγόροι θυμούνται τι «συναλλαγές» γίνονταν στις μεταβιβάσεις ακινήτων. Οι πωλητές και οι αγοραστές και οι κληρονόμοι δήλωναν κατώτερες τιμές από αυτές που πραγματικά πωλούσαν, αγόραζαν ή κληρονομούσαν το ακίνητο, και οι έφοροι έβαζαν εξωφρενικά μεγαλύτερες τιμές, προκειμένου να έλθουν σε «συμβιβασμό» με το απαραίτητο «αντίτιμο»! Και όταν οι συναλλασσόμενοι δεν είχαν να δώσουν ή δεν ήθελαν να δώσουν «αντίτιμο συμβιβασμού» στους εφοριακούς, πήγαιναν στα διοικητικά δικαστήρια. Τα δε διοικητικά δικαστήρια κατά τα 3/4 απασχολούνταν με τις τιμές μεταβιβάσεως των ακινήτων.

Η κοινή γνώμη, το μέτρο των αντικειμενικών αξιών το είχε υποδεχθεί με επαίνους. Διότι ο -τότε- υπουργός Τσοβόλας, στον οποίο οφείλεται το μέτρο, έκανε κάτι έξυπνο. Eβαλε αντικειμενικές τιμές πολύ κατώτερες από τις αγοραίες τιμές. Και έτσι «πέρασε» το μέτρο.

Με δεδομένο ότι οι συναλλαγές ακινήτων κυμαίνονταν ετησίως στα ίδια επίπεδα, η Πολιτεία εγνώριζε εκ των προτέρων πάνω-κάτω τι θα εισπράξει, για να το βάλει στον προϋπολογισμό της. Αυτό πρέπει να γίνει δίδαγμα στη σημερινή κυβέρνηση. Πρέπει να υποεκτιμήσει αστικά, αγροτικά, δασικά ακίνητα, ώστε να επιτύχει να «περάσει» το μέτρο.

Περί του Ιωάννου Καποδίστρια ο λόγος, πρώτου, αξίου κυβερνήτου της χώρας, κατά την παλιγγενεσία του Εθνους μας.

Στις 27 Σεπτεμβρίου έκλεισαν 183 χρόνια από τη βάρβαρη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, του πρώτου κυβερνήτη και στυλοβάτη του ελληνικού κράτους μετά την απελευθέρωση της πατρίδος μας από τον τουρκικό ζυγό και τη σκλαβιά 400 ετών.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας υπήρξε μία πολύπλευρη, ασκητική και πεφωτισμένη προσωπικότητα. Eνας χαρισματικός ηγέτης, βαθιά θρησκευόμενο άτομο, που είχε ενστερνισθεί την πραγματική χριστιανική φιλοσοφία.

Μέσα στους 44 μήνες διακυβέρνησής του με το ήθος που τον διέκρινε, με την πολύπλευρη μόρφωσή του (πτυχιούχος Ιατρικής, Νομικής και Φιλοσοφίας), με τον φλογερό πατριωτισμό του, την ανιδιοτέλειά του και τις διπλωματικές του ικανότητες κατόρθωσε να βάλει τα θεμέλια ενός κράτους με σωστή διοίκηση, παιδεία, οικονομία, στρατό και δημόσια τάξη.

Αυτόν τον μεγάλο και χαρισματικό άνθρωπο, πρότυπο πολιτικού ανδρός, τα αιώνια πολιτικά και κομματικά μας πάθη, το σαράκι της πατρίδος μας, με τις διαπλοκές, ραδιουργίες και ευλογίες των προστάτιδων δυνάμεων Αγγλίας και Γαλλίας, μας έβαλαν και τον δολοφονήσαμε, σταματώντας την πρόοδο του νεοσύστατου μικρού, αλλά ελεύθερου ελληνικού κράτους.

Πέρασαν 183 χρόνια από την αποφράδα ημέρα (Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 1831) και μέσα σε αυτό το μακρύ χρονικό διάστημα, εκτός από την περυσινή (29-30 Οκτωβρίου 2013) λαμπρή κοινή εκδήλωση Ελλάδος και Ρωσίας για τη μνήμη του, όλες οι άλλες ήταν σκόρπιες και υποτονικές. Μέσα στη καταχνιά της καθημερινότητας και των δυσκολιών που περνάμε, αλλά και στη διάβρωση των ηθικών αξιών της εποχής μας, που εμείς οι μεγαλύτεροι στην ηλικία φέραμε, ένα σωστό μέτρο αντιμετώπισής τους είναι η προβολή του έργου του Καποδίστρια και της προσωπικότητάς του.
Γι’ αυτόν τον σκοπό θεωρείται σκόπιμο να καθιερωθεί επίσημα από την πολιτεία η 27η Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης του πρώτου της κυβερνήτη, του Ιωάννη Καποδίστρια, με εκδηλώσεις σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας και όχι μόνον.

Είναι ντροπή τα άλλα κράτη, όπως η Ρωσία, η Γερμανία, η Ελβετία, το Βέλγιο, να τον τιμούν και να αναφέρονται στο έργο του και στη συμβολή του προς αυτά και εμείς να μην κάνουμε καμία αναφορά γι’ αυτόν.

Εξαίρεση και φωτεινό παράδειγμα είναι το πρόσφατα μοναδικό σύγγραμμα του κ. Ιωάννη Κορνιλάκη με τίτλο «Ιωάννης Καποδίστριας, ο Αγιος της πολιτικής», στο οποίο έπειτα από προσπάθειες του συγγραφέα δημοσιεύονται οι εδώ και 170 χρόνια καταχωνιασμένες επιστολές του Καποδίστρια, στις οποίες παρουσιάζεται όλο το έργο του, καθώς και τα πλούσια ψυχικά χαρίσματά του και οι χριστιανικές αρετές του. […]

Aπαρατήρητη πέρασε στον ελληνικό Tύπο η είδηση του πρόσφατου θανάτου του Μπομπ Κίλι στην Ουάσιγκτον, σε ηλικία 85 ετών.
Ο Κίλι, που διετέλεσε πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα από το 1985 έως το 1989, ήταν ένας αληθινός φιλέλληνας και δημοκράτης, πιστός σε όλη του τη ζωή στις αξίες της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, από την αντίθεσή του στην αμερικανική υποστήριξη της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, όταν υπηρέτησε για πρώτη φορά ως διπλωμάτης στην Αθήνα την περίοδο 1966-1970, μέχρι τη σθεναρή στάση του κατά του αμερικανικού πολέμου στο Ιράκ, πριν από μία δεκαετία.
Εικονοκλάστης, αυτός και η σύζυγός του Λουίζ ήταν ίσως οι μόνοι Αμερικανοί στην Αθήνα που συμπαραστάθηκαν στην οικογένεια Παπανδρέου, όταν ο Ανδρέας, «κόκκινο πανί» για την αμερικανική πρεσβεία από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, ήταν φυλακισμένος στην απομόνωση επί οκτώ μήνες το 1967, πριν αφεθεί ελεύθερος από τη χούντα, χάρις στις ασφυκτικές πιέσεις των Αμερικανών ακαδημαϊκών φίλων του προς τον πρόεδρο Τζόνσον.

Δύο δεκαετίες αργότερα, ο Κίλι επέστρεψε στην Αθήνα ως πρέσβης σε μία περίοδο που οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις δοκιμάζονταν από την αντιπαράθεση Ρέιγκαν-Παπανδρέου.

Η ιστορία για τη δύσκολη αυτή δεκαετία του ’80 δεν έχει γραφτεί ακόμη, αλλά οι διμερείς σχέσεις ωφελήθηκαν, όταν η τύχη και η προνοητικότητα έφεραν στο τιμόνι της αμερικανικής διπλωματίας στην Αθήνα δύο πρέσβεις που αγαπούσαν τη χώρα και γνώριζαν καλά τις ευαισθησίες της, τον Μπομπ Κίλι και τον προκάτοχό του Μοντίγκλ Στερνς.