Αν όλοι οι Έλληνες έβγαιναν στη σύνταξη στα 65 τους, η ετήσια δαπάνη για συντάξεις γήρατος θα ήταν μειωμένη έως 8 δισ. ευρώ, ή περίπου 4%-4,5% του ΑΕΠ με βάση τα στοιχεία τους συστήματος Εργάνη.
Η χώρα θα είχε μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, το δημόσιο χρέος θα θεωρείτο φερέγγυο και η χώρα θα είχε βγει από το μνημόνιο ή δεν θα είχε μπει καν.
Αν μάλιστα ο ανωτέρω κανόνας συνταξιοδότησης είχε ξεκινήσει να εφαρμόζεται πριν από πολλά χρόνια, η χώρα δεν θα είχε φθάσει σ’ αυτά τα χάλια. Φυσικά, πολλοί από τους σημερινούς συνταξιούχους θα ξεβολεύονταν και κάποιοι άλλοι θα έχαναν ψήφους.
Όμως, οι σημερινοί εργαζόμενοι και κυρίως οι νέοι θα είχαν λιγότερα βάρη να σηκώσουν, αφού η αναχρηματοδότηση και αποπληρωμή του δημόσιου χρέους θα απαιτούσε λιγότερους φόρους.
Και πώς θα μπορούσε να συμβεί, όταν η πλουσιοπάροχη συνταξιοδότηση με αντάλλαγμα ψήφους ήταν το σήμα κατατεθέν στην Ελλάδα, με την ανοχή των γενεών που δούλευαν (και δουλεύουν).
