Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Ένας στους πέντε Έλληνες είναι σήμερα πάνω από 65 ετών. Το 2060 θα είναι ένας στους τρεις και η Ελλάδα θα μετρά μόλις οκτώμισι εκατομμύρια κατοίκους. Μια χώρα που γερνά δεν σκέφτεται, δεν πράττει και κυρίως, δεν ψηφίζει με το βλέμμα στο μέλλον. Θλιβερά προεόρτια ενός ζοφερού μέλλοντος, όπου η γενικευμένη απάθεια καλύπτει τον αμοραλισμό και την πολιτική εξαπάτηση, ζούμε ήδη.
Μια ιδανική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα θα φρόντιζε την αντοχή του συστήματος στο χρόνο και την ανταπόδοση των κόπων όσων εργάστηκαν και κατέβαλαν εισφορές. Με αλληλεγγύη και δικαιοσύνη. Από τη μια οι απόμαχοι της ζωής να ζουν με αξιοπρέπεια, ανεξάρτητα από το σύστημα παροχών, χωρίς εξισωτισμό προς τα κάτω και με σεβασμό στο εισόδημα, στα χρόνια και στη φύση της εργασίας τους.
Από την άλλη, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας και να κρατήσουμε επιχειρήσεις και εργαζόμενους στην Ελλάδα, οι ασφαλιστικές εισφορές δεν μπορούν να αυξάνονται διαρκώς.
Όπως σωστά έχει γραφτεί, τις εισφορές του εργοδότη τις πληρώνει τελικά ο εργαζόμενος και ο άνεργος, που δε μπορεί να βρει δουλειά.