Διαβάζω ότι οι δανειστές εισηγούνται επιπλέον περικοπές στον κατώτατο μισθό, σε επιδόματα και προσαυξήσεις, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και άλλα τινά. Ανήκω σε αυτούς που θεωρούν ότι σε ένα ανταγωνιστικό, παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, η ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις καταλήγει να συμφέρει και εργοδότες και εργαζομένους. Τουλάχιστον στη Δύση αυτό συμβαίνει: η εργασιακή κινητικότητα (στο εξωτερικό ανά 4-5 χρόνια συνήθως αλλάζεις δουλειά) σε πολλές περιπτώσεις ανεβάζει τον μισθό του εργαζόμενου ο οποίος παράλληλα προβαίνει να ξεκινήσει κάτι άλλο πριν «βαλτώσει» σε μια δουλειά, ενώ και οι εναλλαγές σε προσωπικό φέρνουν «φρεσκάδα» σε πολλές επιχειρήσεις. Γενικώς μία «ζωηρή» αγορά εργασίας είναι δείγμα υγιούς οικονομίας και δυναμικής κοινωνίας που συμφέρει άπαντες. Οι επιχειρήσεις δε «φτύνουν αίμα» να βρουν άξια στελέχη, ενώ η απόλυση για έναν εργαζόμενο δεν είναι το τέλος του κόσμου. Βέβαια εδώ στην Ελλάδα απέχουμε πολύ από αυτό το σημείο (και είναι πολλοί οι λόγοι).
