Είναι γνωστό ότι εδώ στην Ελλάδα πράγματα που αφορούν τα παιδιά μας είναι υπόθεση οικογενειακή: «αρρωστήσαμε», «πηγαίνουμε» Γ’ τάξη, «μαθαίνουμε» Αγγλικά κλπ.
Στην περίπτωση των ενηλίκων ο πληθυντικός έχει τη δική του κυριολεξία. Και θα σας το εξηγήσω με το προσωπικό μου παράδειγμα: Το 2016 ήταν η χρονιά που ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών – Ελληνικός Πολιτισμός), αλλά το πτυχίο δεν το πήρα μόνη μου…
Το «πήραμε» όλοι μαζί!
Γι’ αυτό και εκφράζω τις θερμές μου ευχαριστίες:
Στον σύζυγο Παναγιώτη Χαραλαμπίδη, τον… «μέγα χορηγό» της προσπάθειας, για την υπομονή του!
Στον γιο μου Τριαντάφυλλο, για όλες τις στιγμές που του έλειπα…
Στη μητέρα μου Αναστασία, για τα ατελείωτα σαββατοκύριακα που περνούσε με τον Τριαντάφυλλο (αναλαμβάνοντας και τις οικιακές δουλειές), ενώ εγώ έγραφα εργασίες…
Στις αδερφές μου Αλέκα και Χριστίνα για το babysitting και κυρίως για τη στήριξη και την ηθική συμπαράσταση…
Στην «οικογένεια» του «ΣΕΡΡΑΪΚΟΥ ΘΑΡΡΟΥΣ» και ιδιαίτερα στον αρχισυντάκτη της εφημερίδας Αλέξανδρο Αραμπατζή, για την εμψύχωση, την υποστήριξή του και την παροχή όλων των απαιτούμενων διευκολύνσεων (άδειες, ρεπό κλπ. κατά τη συγγραφή εργασιών και σε εξεταστικές περιόδους).
Στους διδάσκοντες του ΕΑΠ, τους καθηγητές και τις καθηγήτριες για τις γνώσεις που μας μετέδωσαν και για το όμορφο «ταξίδι»…
Ήταν δύσκολο το εγχείρημα, αλλά τα καταφέραμε! Σας ευχαριστώ!
