Πέρασαν 6 χρόνια και 9 μήνες, από την ταπεινωτική εκείνη μέρα στο Καστελόριζο, που ένας φοβισμένος και «ανάξιος κληρονόμος» ανακοίνωνε την είσοδο της ελληνικής οικονομίας σε μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της Ιστορίας της. Είχε στην διάθεσή του ένα ολόκληρο εξάμηνο να αποτιμήσει την δραματική κατάσταση και να πείσει το πολιτικό σύστημα για μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Δεν το έκανε. Πώς μπορούσε άλλωστε, όταν είχε κερδίσει τις εκλογές με το υπαινικτικό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν»;
Έκτοτε έχουμε να κάνουμε με κάτι πρωτόγνωρο. Είμαστε η μόνη χώρα που δεν βγήκε από το πρόγραμμα βοήθειας και η μοναδική που δεν θέλει να κάνει μεταρρυθμίσεις, ακόμα και τώρα.
Όλοι, μέσα και έξω, βλέπουν το κακό να βρίσκεται σε εξέλιξη. Δεν υπάρχει προηγούμενο που να σώθηκε οικονομία, στην οποία το τεράστιο κράτος απορροφούσε την αφαίμαξη του παραγωγικού πλούτου. Κάποια στιγμή, οι δυνατότητες της μεσαίας τάξης εξαλείφονται από την φορολόγηση και οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην στάση των πληρωμών.
