Μνήμες φίλων και συγγενών για τον αείμνηστο εκπαιδευτικό
- Την Κυριακή 25 Ιουνίου στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Γεφυρουδίου
Την Κυριακή 25 Ιουνίου θα τελεστεί στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Γεφυρουδίου το τριετές μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του εκπαιδευτικού εν ζωή Κωνσταντίνου Ματθαίου.Ο Κωνσταντίνος Ματθαίος εξέπνευσε το μεσημέρι της Τετάρτης 25 Ιουνίου 2014 στον «Κυανό Σταυρό» Θεσσαλονίκης. Είχε εισαχθεί την Κυριακή 22 Ιουνίου για να υποβληθεί σε μία δύσκολη επέμβαση αλλά δεν μπόρεσε να βγεί νικητής από την επώδυνη διαδικασία του χειρουργείου.Γεννήθηκε το 1953 στο μικρό Γεφυρούδι όπως συνήθιζε να λέει ο ίδιος και σπούδασε στο Παιδαγωγικό της Αλεξανδρούπολης. Υπηρέτησε την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση επί 35 χρόνια από τη θέση του μάχιμου εκπαιδευτικού ενώ για πολλά χρόνια υπήρξε Προϊστάμενος του 5ου Γραφείου Εκπαίδευσης με έδρα την Ηράκλεια Σερρών. Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Ν. Σερρών ο «Εμμ. Παπάς».Επ’ ευκαιρία του μνημόσυνο του λάβαμε και δημοσιεύσουμε μνήμες φίλων και συνεργατών του.
O πρώην διευθυντής της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Ν. Σερρών Ιωάννης Καραβασίλης με τον τίτλο “Κώστα μου” έγραψε τα εξής:
Κώστα μου,
όταν ο δημοσιογράφος Δημήτριος Νάτσιος μου ζήτησε να γράψω για σένα ένα κείμενο 200 λέξεων, ήταν μια γροθιά στο στομάχι! Μου θύμισε πως πέρασαν… τρία χρόνια!!!
Όταν κάθισα στον υπολογιστή μου για να το κάνω, όλα έγιναν εύκολα γιατί κάθισες δίπλα μου! Όπως ήσουν πάντα!
Τότε λύθηκα και θυμήθηκα πόσες φορές σε μνημόνευσα εγώ και οι φίλοι μας στις κουβέντες μας, χωρίς εσένα! Πόσες φορές σε αναφέραμε αλλά και ζούσαμε σα να ήσουν πλάι μας και χαμογελούσες με εκείνη την πατρική σου έκφραση!
Γελούσαμε και καμαρώναμε που ήμασταν άνθρωποί σου!
Όταν μπήκες άψογα σιδερωμένος, ελέω Βαγγελίτσας, ως Άγγλος Λόρδος στη Διεύθυνση με το κουστούμι, τη γραβάτα και την … ομπρέλα σου!!!
Όταν μου ζήτησες την άδεια για να φάνε οι λαίμαργοι, περιμένοντάς με ως Διευθυντή!
Όταν σήκωνες το χέρι σου με το δερμάτινο μαύρο γάντι, για να μας υποδείξεις την κατεύθυνση που θα ακολουθούσαμε στο ταξίδι μας στη Γερμανία! Και φώναζα: Ο Στρατηγός Πάττον!!!!
Όταν με κοίταζες κατάματα κι έκρινες κάθε μου λέξη! Όταν μου έλεγες Μπράβο!
Όταν μου περιέγραφες ενθουσιασμένος στην Ιταλία το βράδυ σας με τον Ανδρέα!
Όταν μου έκανες «στρατιωτική» αναφορά στο 5ο Γραφείο Π.Ε. Νομού Σερρών για τους παρόντες, απόντες και σε άδεια εκπαιδευτικούς σου! Αφού βέβαια με υποχρέωσες «διακριτικά», να περπατώ γύρω από το κόκκινο χαλί του γραφείου σου για να μην το λερώσω!!!
Όταν με μάλωνες πατρικά και με αγάπη λέγοντάς μου « Μόνο εσύ, οι γιούφτοι κι οι Αλβανοί καπνίζουν»!!! Το κάνω και τώρα που σου γράφω! Με μαλώνεις κι από κει που είσαι!!!
Όταν μόνο για σένα ένιωσα πως η Κέρκυρα ήταν μακριά κι έκλαιγα που δεν ήμουν μαζί σου πριν τρία χρόνια!
Όλα αυτά κι άλλα πολλά λέμε για σένα, Κώστα μου και γελάμε!!! Νιώθουμε περήφανοι κι ευλογημένοι που ήμασταν φίλοι σου!!! Και ξέρουμε πως θα έβρισκες κάτι, για να μας δείξεις την Αγάπη και την Έννοια σου για μας!
Δεν είμαι μόνος! Είναι ο Ανδρέας, η Αγγελική, ο Γιάννης, ο Αχιλλέας, η Μαρία, ο Κώστας, η Κατερίνα, ο Δημήτρης, …..
Να μας προσέχεις, όπως έκανες πάντα, Κώστα μου!
Ο συνταξιούχος εκπαιδευτικός Θωμάς Προδρόμου ο οποίος υπήρξε και για πολλές δεκαετίες φίλος του εκλιπόντος έγραψε:
Μνήμη Κωνσταντίνου Ματθαίου
Φίλε, πέρασαν τρία χρόνια από την ημέρα που μας συντάραξε ο αναπάντεχος χαμός σου. Στην αρχή μας βάραινε η οδύνη. Πονέσαμε, κλάψαμε, πενθήσαμε.
Ύστερα μας έλειψες. Ήταν δύσκολο να συμβιβαστούμε με την παντοτινή πλέον απουσία σου από τη ζωή μας. Βλέπεις, ήσουν ένα πρόσωπο, που η παρουσία του ήταν καθοριστικό στοιχείο της ζωής μας. Στις φιλικές συγκεντρώσεις, στα γεύματα, στην παρέα, στα ταξίδια, ήσουν πάντα ενεργά παρών. Η παρουσία σου πληθωρική. Η ευρυμάθεια και οι γνώσεις σου έδιναν απαντήσεις. Η γνώμη σου και η άποψή σου ήταν επιθυμητή και καθοριστική. Η αγάπη σου για τη ζωή και η φροντίδα τής οικογένειάς σου υποδειγματική. Η εντιμότητά σου, η ευγένεια, το ήθος σου ήταν στοιχεία υπερηφάνειας για όλους εμάς, που ήμασταν γύρω σου, για τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τους συγγενείς, τους φίλους σου.
Με τα εν ζωή χαρίσματά σου, φίλε, πέτυχες τη μνημοσύνη, την αθανασία των θνητών. Πέτυχες να σε θυμόμαστε. Πάντα υπάρχει κάτι, που να σε θυμίζει. Πάντα γίνεται σημείο αναφοράς κάτι που είπες, κάτι που έκανες. Στις οικογενειακές συνάξεις, στην παρέα ακούγεται πάντα το « Όπως έλεγε ο Κωστής …», «Ο μπαμπάς έλεγε…», «Θυμάσαι τότε που ο Κώστας…», « Ο φίλος μου ο Κωνσταντίνος …».
Φίλε, είσαι μαζί μας. Ζεις μέσα στις συζητήσεις μας, ζεις μέσα στα επιχειρήματά μας, ζεις μέσα στις απόψεις μας, μέσα στις πράξεις μας.
Αιωνία η μνήμη σου, φίλε μας.
