Σε… τεντωμένο σχοινί οι σχέσεις των δύο αντρών
Ο Παναγιώτης Κοτρώνης και ο Αθανάσιος Μπόικος στις εκλογές της «διάβασης πεζών», τον περασμένο Νοέμβριο, ήταν αντίπαλοι.
Πρέσβευαν, άλλωστε δύο εντελώς διαφορετικές φιλοσοφίες: την «αποδέσμευση» της παράταξης από τον ΣΥΡΙΖΑ ο πρώτος, την κομματική σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ στην παράταξη, ο δεύτερος.
Τα μέλη της «διάβασης πεζών» επέλεξαν τον πρώτο ως επικεφαλής και υποψήφιο δήμαρχο στις επερχόμενες εκλογές.
Ο δεύτερος, δημοτικός σύμβουλος σήμερα, καθώς ο Παναγιώτης Κοτρώνης είχε παραιτηθεί για να «πάρει σειρά» ο Αθανάσιος Μπόικος, σε μία επιστολή σχεδόν 4.000 λέξεων(!) επικρίνει θέσεις, αποφάσεις και πρωτοβουλίες του επικεφαλής της παράταξης και αναρωτιέται: «Ποια αυτάρεσκη θεότητα ορίζει πως τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ στη Δ.Π. πρέπει να κρύβουν την ταυτότητά τους στο διπλανό γκρίζο δωμάτιο, σαν να είναι το καμπούρικο αδερφάκι με την κακιά αρρώστιας».
Η επιστολή του κ. Μπόικου αναφέρει:
[symple_box color=”gray” text_align=”left” width=”100%” float=”none”]
«Διάβαση Πεζών» και ΣΥΡΙΖΑ: φάλτσος χρησμός
“… für Alle und Keinen”
Η σχέση της «Διάβασης πεζών» με το ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθιά και γεμάτη με τεράστιες αντιφάσεις. Πέντε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψαν την Ιδρυτική Διακήρυξη, την ιδρυτική πράξη της «Διάβασης Πεζών» το Νοέμβριο του 2005. Στην Ι.Δ. αναφέρεται ευθύς εξαρχής ότι η Δ.Π. είναι μια «αριστερή δημοτική κίνηση», με το βάρος να μεταφέρεται στο κοινωνικό – πολιτικό πεδίο του όρου και όχι κατ’ ανάγκη στο κομματικό. «Αριστερή» και όχι, βεβαίως, ένα αυτοδιοικητικό παράρτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο διακηρύσσεται, λίγο παρακάτω, ότι η Δ.Π. είναι αντίθετη προς τη «λογική της κομματικής καταγραφής» (στις εκάστοτε αυτοδιοικητικές εκλογές). Η αναφορά, δηλαδή, του κόμματος στη δημοτική κίνηση και της δημοτικής κίνησης στο κόμμα δεν είναι μηχανική και αυτόματη ούτε σχέση υποτέλειας. Η Δ.Π. έθεσε δικούς της όρους και τρόπους λειτουργίας, χωρίς να περιμένει εντολές και καθοδήγηση από το κέντρο (καπέλωμα). Κάτι τέτοιο ήταν, εξάλλου, αδύνατο τότε (2005) και για έναν επιπρόσθετο λόγο. Η πολιτική ζωή/αναζωογόνηση του ΣΥΡΙΖΑ Σερρών εμφανίστηκε από τις εκλογές του 2012 και μετά. Ακόμη, δηλαδή, και να ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε τη δυνατότητα να «καπελώσει» τη Δ.Π. Δεν ήταν η αίγλη του ΣΥΡΙΖΑ Σερρών που αντανακλούσε στη Δ.Π. μα το αντίστροφο!
Η ένταξη και λειτουργία των μελών του ΣΥΡΙΖΑ στη Δ.Π. στηρίζεται στην αμοιβαιότητα ή κοινότητα αρχών, πολιτικών θέσεων και στόχων. Στη φερεγγυότητα και συνέπεια των συνεργαζόμενων μερών. Ένας συριζαίος λειτουργεί φυσιολογικά και αβίαστα στη Δ.Π., ακριβώς επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει και σέβεται, από θέση αρχής, την αυτονομία των κινημάτων, κινήσεων και σχημάτων με τις οποίες «συναναστρέφεται» και συνεργάζεται, σε ευρύτερες, στενότερες ή και μονοθεματικές δράσεις και πλαίσια.
Ένα παράδειγμα. Βασική πολιτική θέση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αναφέρεται στη γενεσιουργό αιτία των προβλημάτων της τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι ότι ο Καλλικράτης συνιστά εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων στο χώρο της Τ.Α., της διάλυσης και ιδιωτικοποίησης κάθε κοινωνικού θεσμού. Συνεπώς, δίχως την ανατροπή Μνημονίων – Καλλικράτη δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, κανένα μέλλον και για την τοπική αυτοδιοίκηση, όσο «καπάτσοι» κι αν είναι οι δήμαρχοι και οι δημοτικές αρχές. Όταν η συγκυβέρνηση έχει περικόψει το 70% των κεντρικών λειτουργικών πόρων της Τ.Α., δε σε σώνουν ούτε οι άγιοι σαράντα.
Ταυτόσημη είναι και η θέση της Δ.Π., έτσι όπως καταγράφηκε στην Πολιτική Απόφαση της γενικής συνέλευσής της (6-11-13), η οποία ψηφίστηκε ομόφωνα από 130 – 140 συμπολίτες μας. Αναφέρεται στην Πολιτική Απόφαση:
«Στην πορεία μας προς τις αυτοδιοικητικές εκλογές υποχρεούμαστε να αναδείξουμε τις επιπτώσεις του Μνημονίου και στο θεσμό της Τ.Α. … Βασική προγραμματική δέσμευση ενός αυθεντικά αυτόνομου αυτοδιοικητικού σχήματος δεν μπορεί παρά να είναι η κατάργηση του Καλλικράτη … Αυτό όμως δεν αφορά μονάχα στις αναγκαίες διοικητικού χαρακτήρα αλλαγές. Αφορά συνολικά στην αλλαγή του πολιτικού συστήματος στη χώρα».
Και είναι αυτή ακριβώς η ταύτιση που ενδυναμώνει τόσο το ΣΥΡΙΖΑ όσο και τη Δ.Π.
Εδώ, όμως, αρχίζουν τα παρατράγουδα. Και στη Δ.Π. και στο ΣΥΡΙΖΑ. Αντί αυτή η ταύτιση να δημιουργεί αισιοδοξία για την έκβαση του αγώνα, αντί να φέρνει πιο κοντά συναγωνιστές και συναγωνίστριες, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Η φράση «αριστερή δημοτική κίνηση» αποκρύπτεται επιμελώς (και ανοήτως) και η λέξη «ΣΥΡΙΖΑ», αν δεν τελεί υπό απαγόρευση, προκαλεί έντονη δυσφορία και αντιδράσεις. Μάλιστα δε –και αυτό είναι το εκπληκτικό- στον ίδιο τον επικεφαλής της Δ.Π. (σύντροφο Παναγιώτη Κοτρώνη), ο οποίος έχει προσφάτως εκλεγεί και στη Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ Σερρών! Και άλλα, όμως, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγουν να χρησιμοποιούν την «κακιά» λέξη στη Δ.Π. Το πράγμα ξεφεύγει εντελώς, αν αναλογιστεί κανείς ότι μέλη της Δ.Π. είναι και ο νεοκλεγείς Συντονιστής της Νομαρχιακής του ΣΥΡΙΖΑ (σύντροφος Κώστας Μπούκικας) και η Αναπληρώτριά του (συντρόφισσα Ειρήνη Μυλωνά), ανώτερα τη τάξει κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο νομό μας!
Συμβαίνει, λοιπόν, το αδιανόητο (τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως). Ενώ ολόκληρη σχεδόν η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, ολόκληρη –κυριολεκτικά- η Συντονιστική της Οργάνωσης Μελών του ΣΥΡΙΖΑ Σερρών συμμετέχουν ενεργά στη Δ.Π., φαίνεται ότι η πλειοψηφία των μελών τους «ντρέπονται» και φέρουν σχεδόν σαν στίγμα την κομματική τους ιδιότητα! Και το ερώτημα που εγείρεται είναι ΓΙΑΤΙ;
Μια «εύκολη» και υπολογισμένα αφελής απάντηση είναι αυτή που λέει πως «όταν ερχόμαστε στη Δ.Π. αφήνουμε την κομματική μας ταυτότητα απ’ έξω». Η απάντηση αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο μιας ΔΗΘΕΝ αποπολιτικοποίησης – αποκομματικοποίησης της δημοτικής κίνησης, έτσι ώστε να προσελκύσει «πολλούς συνδημότες μας, οι οποίοι δε θέλουν κομματικές ταμπέλες στη Δ.Π.»
Τα πράγματα, βεβαίως, δεν είναι καθόλου έτσι. Διότι τι σημαίνει «αφήνω έξω την κομματική μου ταυτότητα»; Και, ΚΥΡΙΩΣ, γιατί να την αφήσω έξω, τη στιγμή που, όπως είδαμε, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Δ.Π. έχουν ορίσει ως κεντρικό στόχο (προϋπόθεση για την επιβίωση του θεσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης) την ανατροπή Μνημονίων – Καλλικράτη, κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί δίχως την «αλλαγή του πολιτικού συστήματος στη χώρα»; Και είναι ακριβώς αυτές οι κοινές αρχές, θέσεις και αποφάσεις που συνιστούν και προσδιορίζουν την πολιτική ταυτότητα της σχέσης Δ.Π. – ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεπώς, το αίτημα για παράβλεψη της ταυτότητας ισοδυναμεί με ακύρωση των κοινών βασικών θέσεων και αποφάσεων. Η Δ.Π. υπό τις παρούσες συνθήκες, όρισε την πολιτική της ταυτότητα με την Πολιτική της Απόφαση και δεν υφίσταται κανένας λόγος –ούτε χρόνος- να αμφισβητείται η ταυτότητα αυτή. Οι συμπολίτες μας που δεν συμφωνούν με αυτό το κεντρικό πολιτικό πρόταγμα δεν έχουν παρά να αναζητήσουν αλλού την ικανοποίηση των πολιτικών αναγκών και ενδιαφερόντων τους.
Ας το επαναλάβουμε: Η Πολιτική Απόφαση είναι πολιτική πράξη της ίδιας της «Διάβασης Πεζών» και κανενός κόμματος. Το ότι συμπίπτει με τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό πρέπει να εκληφθεί ως δύναμη και όχι σαν αδυναμία. Αποτελεί ευτύχημα και όχι δυστύχημα. Είναι κάτι που πρέπει να αξιοποιηθεί και από τις δύο πλευρές ως παράγοντας συνεργασίας προς αμοιβαίο όφελος και όχι να θεωρηθεί σαν αίτιο και λόγος αποξένωσης. Προς τι, λοιπόν, οι «ανησυχίες» περί κομματικοποίησης (συριζοποίησης) της κίνησης;
Εδώ κάτι παρενθετικά. Η απαίτηση για ΔΗΘΕΝ μη κομματικοποίηση συνιστά την ιδεολογία και πολιτική θεωρία του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, κατά την περίοδο ακριβώς που το σύστημα σαρώνει τα πάντα και οι όποιες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των αστικών κυβερνητικών κομμάτων έχουν καταβυθιστεί, τα δε πολιτικά πρόσωπα, πετώντας τις μάσκες, παρουσιάζονται σαν αυτό που ήταν πάντα: πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου. Τι έγιναν οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ; Θυσία στα έδρανα μιας συγκυβέρνησης, που οι πράξεις της είναι συνώνυμες της φυσικής και ηθικής λεηλασίας – εξόντωσης ενός ολόκληρου λαού. Έχει, μήπως, κανείς αυταπάτες για το αν αυτοί οι κύριοι (της συγκυβέρνησης) άφησαν ή όχι τις «κομματικές τους ταυτότητες» έξω από το κοινοβούλιο, προκειμένου να σώσουν, όπως λένε, τη χώρα; Κι αν τις άφησαν κι αν τις κράτησαν, το ίδιο κάνει. Οι αποφάσεις, οι πράξεις και η εφαρμοσμένη πολιτική τους είναι αυτό που μετράει.
Εδώ ακριβώς είναι που η παραπάνω αξίωση («κρεμάστε, παρακαλώ, την κομματική σας ταυτότητα στο βεστιάριο της Δ.Π., και την ξαναφοράτε φεύγοντας») ξεπροβάλλει γυμνή, δίχως φτιασίδια και δικαιολογίες. Διότι αυτό που στην πραγματικότητα διατυπώνεται μέσω της αξίωσης αυτής είναι: Ξεχάστε το βασικό προγραμματικό στόχο για ανατροπή Μνημονίων – Καλλικράτη και συγκυβέρνησης. Αυτή η ανατροπή επιχειρείται να συντελεστεί στις τάξεις της Δ.Π. Το πιστοποιούν επίσημα κείμενα και καθημερινές πράξεις και πρακτικές, κυρίως του ίδιου του επικεφαλής της Δ.Π. αλλά και μελών της κίνησης (συριζαίων ή μη) που συντάχτηκαν με τη λογική αυτή, αποτελώντας πλειοψηφικό, αυτή τη στιγμή, ρεύμα εντός της Δ.Π. (στις συνελεύσεις της Τρίτης).
Αναφέρω τέσσερις χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
Α. Στην παρουσίαση των κεντρικών προγραμματικών αξόνων από τον επικεφαλής της κίνησης (ΚΕΔΗΣ, 16-12-13) ο θεμελιώδης άξονας/στόχος της ανατροπής Μνημονίων-Καλλικράτη έχει κυριολεκτικά εξαφανιστεί. Και στη θέση του είχαμε «επίτιμο προσκεκλημένο» τον κο Μητλιάγκα –τυπικό δείγμα δημάρχου εποχής του σημιτικού «εκσυγχρονισμού»- να εκφωνεί τρία λογύδρια για να στηρίξει το «διάλογο που ανοίγει η Δ.Π. με τους πολίτες, μακριά από κομματικές περιχαρακώσεις»!
Είχαμε, επίσης, και την πρόταση για «υπόγεια διέλευση οχημάτων» από Παπανδρέου και Πλατεία Εμπορίου –μια ξαναζεσταμένη ιδέα του κ. Μητλιάγκα- η οποία αποφασίστηκε άρον άρον στη Δ.Π., λίγες μέρες πριν την παρουσίαση, με ανακριβέστατες διαβεβαιώσεις του επικεφαλής προς τα μέλη ότι το έργο θα κοστίσει μόνο 400.000 ευρώ! (Στην παρουσίαση των αξόνων ομολογήθηκε, εκ των πραγμάτων, πως το έργο θα κοστίσει κάποια εκατομμύρια!)
Το απαράδεκτο, ωστόσο, βρίσκεται όχι τόσο στον τρόπο που «διαμορφώθηκε» η πρόταση αλλά στην ιεράρχηση της προτεραιότητάς της υπό τις παρούσες συνθήκες. Την εποχή που ο κόσμος δεν έχει ν’ αγοράσει βενζίνη για τ’ αυτοκίνητά του και παραδίδει τις πινακίδες στην εφορία, το να βάζεις στόχο μεγαλεπίβολα έργα -τα οποία οι δήμαρχοι του δικομματισμού «οραματίζονταν» προ δεκαετίας και βάλε- αποτελεί κάτι που απευθύνεται μόνο σε όσους έχουν λυμένα τα προβλήματα της «καθημερινότητας». Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι στόχος μιας αριστερής δημοτικής κίνησης. Μιας κίνησης με πρωταρχικό μέλημα τη διάσωση των κοινωνικών θεσμών, δομών και της ίδιας της κοινωνίας.
Αλλά και ο «γεωπολιτικός ρόλος του δήμου και της ευρύτερης περιοχής, κυρίως με Θεσ/νίκη , Βαλκάνια κλπ» (5ος άξονας) δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά αναμάσημα των μεγαλοϊδεατικού τύπου «οραμάτων» πολιτικών παραγόντων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (υποψήφιοι δήμαρχοι και νομάρχες) κατά την «αναπτυξιακή» περίοδο της χώρας. Τότε που το «ελληνικό» κεφάλαιο -μετά την πτώση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης και τον δια ευρωπαϊκού-νατοϊκού πυρός και σιδήρου διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας- ονειρευόταν διείσδυση και κυριαρχία στην «παρθένα» βαλκανική ενδοχώρα (επενδύσεις fast track, εύκολο και γρήγορο κέρδος, ξεκοκάλισμα εναπομείναντος πρώην κρατικού/κοινωνικού πλούτου, λεηλασία του κόσμου της εργασίας!)
Και αν ακόμη υποθέσουμε πως τότε, 20 – 25 χρόνια πριν, που το πολιτικό σύστημα της χώρας οικοδομούσε την εικόνα της «αναπτυγμένης» και «ισχυρής Ελλάδας», αυτό το «όραμα»
(«Σέρρες: Πύλη της Ελλάδας στα Βαλκάνια») μπορούσε να δουλεύει στα (ή τα) μυαλά των ανθρώπων, σήμερα, στην εποχή της Ελλάδας που λιμοκτονεί, μόνο σαν μακάβρια καρικατούρα φαντάζει. Αυτά που δεν τολμούν πλέον να εκστομίσουν οι εκπρόσωποι του ένοχου πολιτικού συστήματος (λόγω ΔΝΤ, τρόικας, επιτηρήσεων κλπ), έρχεται να τα υποστηρίξει ο επικεφαλής της Δ.Π. (καθ’ υπόδειξιν του κου Μητλιάγκα και του κύκλου του, μήπως;)
Νομίζω πως αξίζουμε κάτι παραπάνω. Νομίζω, ακόμη, πως η Δ.Π. γκρεμίζει ό,τι έχτισε σε οχτώ χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας, «ανακηρύσσοντας» δημόσια τον κο Μητλιάγκα ως τον «καλύτερο δήμαρχο» (δηλώσεις του επικεφαλής μας σε τηλεοπτική εκπομπή).
[Υπενθυμίζω παρενθετικά ότι ο κος Μητλιάγκας:
α) Υπήρξε ο πρώτος δήμαρχος που πρότεινε την πώληση του κέντρου της πόλης (πλατείες Ελευθερίας, ΙΚΑ και Εμπορίου) σε ιδιώτες επενδυτές με τη μέθοδο της λεγόμενης «αυτοχρηματοδότησης», προεκλογικά το 2002.
«Πρωτοπόρος» ο κος Μητλιάγκας. Επεχείρησε να εφαρμόσει ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Ιδιωτικού – Δημόσιου Τομέα) πριν την επίσημη θεσμοθέτησή τους (2005). Κήρυξε την εργολαβοποίηση – ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου και της πολιτικής πριν το τολμήσουν οι δήμαρχοι της δεξιάς! Γνήσιος εκπρόσωπος του σημιτικού εκσυγχρονισμού. (Σημειώστε ότι στις εθνικές εκλογές του 2000 ο Σημίτης «κατατρόπωσε» τον Καραμανλή τζούνιορ με το «πειστικό» επιχείρημα ότι αυτός και το κόμμα του (ΠΑΣΟΚ) είναι «καταλληλότεροι» για να εφαρμόσουν την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, που η δεξιά (ΝΔ) είχε εξαγγείλει, από την εποχή του Μητσοτάκη ακόμη, αλλά … καθυστερούσε χαρακτηριστικά στην υλοποίησή της! Και, ως γνωστόν, τα χρηματιστήρια και οι τοκογλύφοι του κόσμου δεν έχουν στάλα υπομονή!)
β) Τοποθέτησε και εγκαινίασε το Σεπτέμβριο του 2002 (προεκλογικά) τους προβολείς –που δε λειτουργούσαν τότε ακόμη, λόγω μη ηλεκτροδότησης με υψηλή τάση- στο Δημοτικό Γήπεδο Σερρών, ενώ στο προεκλογικό του πρόγραμμα (1998) αναφερόταν απομάκρυνση του γηπέδου και η δημιουργία κεντρικού πάρκου στην περιοχή.
Η περίπτωση του Δημοτικού Γηπέδου συνιστά ένα βαθύ διαχρονικό σκάνδαλο διαπλοκής (πολιτικής-οικονομικής), κατά το οποίο έχουν πλήρως και σκοπίμως εξαλειφθεί οποιεσδήποτε διαχωριστικές γραμμές μεταξύ δημόσιου-δημοτικού συμφέροντος και ιδιωτικού, για χάρη, βεβαίως, του τελευταίου. Ο Δήμος Σερρών όχι μόνο δεν εισέπραττε κανένα απολύτως έσοδο τόσα χρόνια από την «ενοικίαση» του γηπέδου στην Ανώνυμη Εταιρεία «Πανσερραϊκός» αλλά, απεναντίας, «φορτωνόταν» μεγάλο μέρος από τα λειτουργικά του έξοδα καθώς και τα έξοδα επανειλημμένων «ανακαινίσεών» του. Και ο κος Μητλιάγκας έδωσε νέα ώθηση και ευρύτερες διαστάσεις σε αυτό το «επίτευγμα». Ήταν, βλέπετε, κάμποσες εκατοντάδες οι ψήφοι που «αγοράζονταν» με τις ευγενείς αυτές «χορηγίες» του δήμου προς μια ανώνυμη εταιρεία!
Και βέβαια, επειδή στο σκάνδαλο αυτό συμμετείχαν διαχρονικά όλες οι δημοτικές αρχές και όλοι οι δήμαρχοι, δεν έγινε ποτέ η παραμικρή κριτική και κανένας έλεγχος. Η Διάβαση Πεζών υπήρξε η μόνη πολιτική δύναμη που το κατήγγειλε ευθύς εξαρχής, με σθένος και συνέπεια. Κι έρχεται τώρα ο επικεφαλής της Δ.Π. να δώσει «συγχωροχάρτι» και άφεση αμαρτιών στον κο Μητλιάγκα. Με ποιο αντάλλαγμα, αλήθεια;
γ) Εγκαινίασε την εργολαβία του ΧΥΤΑ Σερρών, που συνεχίστηκε, με τον ίδιο εργολάβο, για μια δεκαετία (2001 – 2011) και κόστισε κάποια εκατομμύρια στους δημότες χωρίς να τηρούνται οι συμβατικές υποχρεώσεις εκ μέρους του εργολάβου, ο οποίος, παρόλ’ αυτά, πληρωνόταν κάθε χρόνο στο ακέραιο!
Οι δημοτικές αρχές Μωυσιάδη, Βλάχου, Αγγελίδη, που ακολούθησαν, «ολοκλήρωσαν» τη μεγάλη αυτή απάτη που θεμελίωσε ο κος Μητλιάγκας!
δ) Το Μάιο του 2010 πρωτοστάτησε στη σύνταξη επιστολής στήριξης και επαίνων προς τον κο Ραγκούση για τη «μεγάλη διοικητική μεταρρύθμιση του Καλλικράτη» που προωθούσε, ζητώντας (ο κος Μητλιάγκας) να δημιουργηθούν πέντε (5) μόνο δήμοι στο νομό Σερρών, γιατί «μόνο οι μεγάλοι δήμοι είναι βιώσιμοι»!
Τον καιρό ακριβώς που τα τανκ της Τρόικα και του ΔΝΤ ζέσταιναν τις μηχανές τους για τη μεγάλη εισβολή στην Ελλάδα, με όπλο ΚΑΙ τον Καλλικράτη, ο κος πρώην Δήμαρχος συγκατάνευε και χειροκροτούσε. Το ότι δεν ήταν ο μόνος -καμιά ογδονταριά πολιτικές και άλλες προσωπικότητες του τόπου συνυπέγραφαν την επιστολή- δεν τον απαλλάσσει από την πολιτική ευθύνη.
Και τώρα, εκεί καταλήξαμε; Να τον θεωρούμε σαν σημείο αναφοράς και πρότυπο δημάρχου, ακόμη και ενάντια στην ίδια την Πολιτική μας Απόφαση;
Ένδεια και πενία; Μικρόνοια; Σκοπιμότητα;]
Τονίζω εδώ πως ούτε για τα «πρωτεία» Μητλιάγκα ούτε για το «γεωπολιτικό ρόλο του δήμου» έγινε οποιαδήποτε συζήτηση σε κάποια Συνέλευση Τρίτης στη Δ.Π.
Έχει, μήπως, δοθεί εξουσιοδότηση εν λευκώ στον επικεφαλής της Δ.Π. να διαγράφει ομόφωνες αποφάσεις γενικών συνελεύσεων και να χαράζει προσωπική πολιτική εις βάρος της ιστορίας, των αρχών και των αποφάσεων της Δ.Π.; Πότε και πού συνέβη αυτό;
Β. Δημοσίευση στον τοπικό τύπο της «ΝΕΑΣ ΧΑΡΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ», υπό τύπο προσωπικού άρθρου του επικεφαλής της Δ.Π., Παναγιώτη Κοτρώνη. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για απλό άρθρο, αλλά για ένα είδος (νέας) διακήρυξης, στην οποία ούτε καν νύξη γίνεται για ανατροπή Μνημονίων Καλλικράτη και «αλλαγή πολιτικού συστήματος στη χώρα». Στο δημοσίευμα αυτό αναθεωρείται ολοκληρωτικά και ανατρέπεται η Πολιτική Απόφαση του Νοεμβρίου 2013. Και αυτό σα να μη βρισκόμαστε στην εποχή του αγριότερου ταξικού πολέμου, που κήρυξε το παγκόσμιο κεφάλαιο ενάντια στους εργαζόμενους και την ελληνική κοινωνία. Λες και βρισκόμαστε στο 1995 ή το 2000. Και πάλι «ευρωπαϊκά προγράμματα», «γεωπολιτική θέση της περιοχής», «βιώσιμη κινητικότητα», «σύνθεση ενός γενικού αναπτυξιακού πλάνου» [υπό ποιες συνθήκες; με ποιους όρους; προς ποια κατεύθυνση;], «νέα εικόνα για το δήμο» κλπ. Οι γνωστές γενικολογίες, που ταιριάζουν σε όλα τα γούστα και σε όλα τα προεκλογικά προγράμματα. Και το κερασάκι στην τούρτα: ότι όλα αυτά ίστανται «πάνω από κάθε ιδεολογική και κομματική τοποθέτηση»!!
Πάει έτσι στο βρόντο και η κριτική μας προς τον Αγγελίδη, που δηλώνει «ανεξάρτητος» και υπεράνω κομμάτων. Κάθε τρόπος και κάθε μέσο είναι πλέον θεμιτό, προκειμένου να απενεργοποιηθεί και να «ξεχαστεί» ο πρωταρχικός πολιτικός στόχος που έθεσε η γενική συνέλευση του Νοεμβρίου!
Σε πανομοιότυπο πλαίσιο κινείται και το άρθρο του επικεφαλής της Δ.Π. με τίτλο: «Αλλαγή σελίδας ή μια από τα ίδια;» (24-2-14). Το «νέο και άφθαρτο» σε αντιπαράθεση με το «φθαρμένο, έως σάπιο πολιτικό κατεστημένο». Το «παλιό και φθαρμένο» ταυτίζεται απλώς με τις «πελατειακές σχέσεις, της συναλλαγής, του φιλικού χτυπήματος στην πλάτη, των μηχανισμών, του μικροβολέματος και των εκδουλεύσεων» χωρίς καμία απολύτως αναφορά και σύνδεση με Μνημόνια – Καλλικράτη. Παραβλέποντας ακόμη και το γεγονός ότι είναι πρώτες οι δυνάμεις κατοχής της χώρας (ΔΝΤ – Τρόικα – συγκυβέρνηση) που έχουν κηρύξει πόλεμο στις «πελατειακές σχέσεις», τα «προνόμια», τα «βολέματα» (μικρά ή μεγάλα) και τους «μηχανισμούς»! Η ίδια η συγκυβέρνηση ευαγγελίζεται την έλευση μιας «νέας εποχής»!
Για να μην επαναλαμβανόμαστε: Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, αυτό που χρειάζεται δεν είναι απλώς «αλλαγή σελίδας» αλλά αλλαγή ολόκληρου του (πολύ συγκεκριμένου) βιβλίου. Κάτι για το οποίο ο επικεφαλής της Δ.Π. σιωπά επιδεικτικά, παρά τη ρητή και κατηγορηματική διατύπωση αυτού του αιτήματος στην Πολιτική μας Απόφαση.
Γ. Τα δύο «ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ», στα οποία διατυπώνονται 15 ερωτήσεις προς τους πολίτες (πόλη – χωριά του Δήμου Σερρών), το πνεύμα των οποίων κινείται σε ένα αποστειρωμένο πολιτικά πλαίσιο, με τα ζητήματα να τίθενται με καθαρά διαχειριστικούς όρους· στο στιλ αν δεν είστε ικανοποιημένοι από το κυκλοφοριακό, το πράσινο, τους ποδηλατόδρομους, την καθαριότητα κτλ. στο δήμο μας, αυτό σημαίνει ότι πρέπει ν’ αλλάξει η δημοτική αρχή και να έλθει στα πράγματα μια ικανότερη. Αναντίρρητο «συμπέρασμα», σχεδόν ταυτολογικό. Δε μας λέει και τίποτε σπουδαίο, αφού δε συσχετίζει τα προβλήματα με το όλο πλαίσιο της κοινωνικής-πολιτικής συγκυρίας. Αλήθεια, ποια ικανότητα πρέπει να διαθέτει μια δημοτική αρχή για να διαχειριστεί τις εργολαβίες, στις οποίες μας σπρώχνει η συγκυβέρνηση, την ιδιωτικοποίηση των πάντων και το φόρτωμα του λογαριασμού στους δημότες; Όλα αυτά είναι διαχειριστικό ζήτημα; Σε όλα αυτά θα ανταπεξέλθει και θα πετύχει μια «καπάτσα» δημοτική αρχή εκεί που οι άλλες (ανίκανες) απέτυχαν;
Αλλαγή διαχειριστή; Αυτό είναι όλο κι όλο το θέμα;
Πέρα, όμως, από τη γενικευμένη «αφέλεια» του ερωτηματολογίου -που κάθε άλλο παρά στερείται πολιτικού προσήμου- υπάρχει σε αυτό και μια ερώτηση, η οποία μας προσανατολίζει αυθόρμητα(;) προς δεξιόστροφη αντίληψη αστυνομοκρατικού τύπου. Στην ερώτηση 5 καλούνται οι συμπολίτες μας να πουν τη γνώμη τους για την «αστυνόμευση και την αίσθηση ασφάλειας». Για τη λέξη «αστυνόμευση» δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Όλοι και όλες καταλαβαίνουμε τι πάει να πει. Η φράση «αίσθηση ασφάλειας» πώς εκφωνείται; Ποιο κοινωνικό – πολιτικό φορτίο φέρει; Πρόκειται για το αίσθημα (αν)ασφάλειας των χιλιάδων απολυμένων καθημερινά, των παραπεταμένων στο περιθώριο και στα αζήτητα της κοινωνίας ή για την (αν)ασφάλεια που νιώθουν οι βολεμένοι και καλοστεκούμενοι –ακόμη- του συστήματος, βλέποντας την οργή του κόσμου να φουντώνει ανεξέλεγκτα;
Όταν κανείς δεν οριοθετεί, με κοινωνιολογικούς – πολιτικούς όρους, τις έννοιες των ερωτημάτων που θέτει, τότε αφήνει στο σύστημα το μεγάλο πλεονέκτημα να τις (δια)χειρίζεται με το δικό του κυριαρχικό τρόπο. Και μια δημοτική κίνηση, όπως η Δ.Π., είναι ανεπίτρεπτο να αφήνεται να ξεγλιστρά προς ερμηνείες και πλαίσια που θέτει το καταρρέον πολιτικό σύστημα. Όταν μιλάμε για «ασφάλεια», πρέπει να προσδιορίζουμε με σαφήνεια ότι μιλάμε για την ασφάλεια της κοινωνίας, με όρους διάσωσης και διαφύλαξης των κοινωνικών θεσμών, και όχι για την ασφάλεια των «ανωτέρων στρωμάτων» ή την ασφάλεια των φοβισμένων και πλήρως διαχειρίσιμων από το σύστημα μικρών ιδιοκτητών/ατόμων.
Η έξαρση, εξάλλου, της εγκληματικότητας και η απειλή κατά των περιουσιών –των μικρών κατά κανόνα- παρατηρείται στις κοινωνίες ακριβώς κατά τις περιόδους διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, εκτόξευσης των ποσοστών ανεργίας και κατεδάφισης/κατάρρευσης όλων των κοινωνικών δομών – θεσμών. Γιατί όλα αυτά οδηγούν στο ξεχείλωμα κάθε πλαισίου αρχών/αξιών και ηθικών φραγμών. Σαν την περίοδο που ζούμε. Και η βασική απειλή, η μήτρα της γενικευμένης βίας κατά των εργαζομένων και της κοινωνίας, έχει σαφέστατο ταξικό-πολιτικό πρόσημο. Αυτή τη στιγμή η πιο κτηνώδης βία ασκείται από την τρόικα και τη συγκυβέρνηση· κι έχει κοστίσει ως τώρα το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, ενώ άλλοι τόσοι βρίσκονται στα πρόθυρα της τρέλας ή της αυτοκτονίας.
Από πού, λοιπόν, εκπορεύεται το αίσθημα ανασφάλειας των πολιτών; Και τι ακριβώς μπορούν να συνεισφέρουν, προς την κατεύθυνση αντιμετώπισής του, ερωτηματολόγια τέτοιου είδους; Προσανατολίζουν ή αποπροσανατολίζουν τη σκέψη, ως προς τα γενεσιουργά αίτια της διόγκωσης του αισθήματος κοινωνικής ανασφάλειας;
Η σύζευξη των όρων «αστυνόμευση/αίσθηση ασφάλειας» στα εν λόγω ερωτηματολόγια δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Το δίδυμο αυτό εντάσσεται καθαρά εντός του συστημικού πλαισίου διαχείρισης του αισθήματος (αν)ασφάλειας των πολιτών. Αφορά στην επάρκεια των δυνάμεων και των τρόπων καταστολής. Και δεν είναι, βέβαια, καθόλου τυχαίο ότι στις 15 ερωτήσεις δε συμπεριλαμβάνεται ούτε μία με την οποία να ζητείται η γνώμη των πολιτών για τις επιπτώσεις Μνημονίων και Καλλικράτη στο θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης, στην «καθημερινότητα» και την εντεινόμενη «αίσθηση (αν)ασφάλειας» του κόσμου, ως αποτέλεσμα της εφαρμογής νεοφιλελεύθερων – μνημονιακών πολιτικών!
Αν θέλαμε να κάνουμε πράξη τον κεντρικό άξονα της Πολιτικής Απόφασης της Δ.Π., αυτή θα έπρεπε να είναι η εναρκτήρια ερώτηση στο ερωτηματολόγιο. Φαίνεται όμως πως η προτεραιότητα αυτή έχει εγκαταλειφθεί· τόσο, και κυρίως, από τον επικεφαλής της Δ.Π., σύντροφο Κοτρώνη – μέλος της Νομαρχιακής του ΣΥΡΙΖΑ Σερρών, όσο και από το πλειοψηφικό ρεύμα των συνελεύσεων της Τρίτης (συριζαίων και μη).
Μόλις και μετά βίας, στην τελευταία σχεδόν θέση των ερωτηματολογίων, υπάρχει και το ερώτημα για τα «Προγράμματα καταπολέμησης ανεργίας του Δήμου». Ωστόσο, η ίδια η ανεργία, ως κοινωνικό αποτέλεσμα της λειτουργίας του πιο άγριου και απάνθρωπου καπιταλισμού (νεοφιλελευθερισμός), δεν αμφισβητείται. Ρωτούνται απλώς οι πολίτες αν είναι ευχαριστημένοι από τους τρόπους («προγράμματα») με τους οποίους το σύστημα «καταπολεμά» την ανεργία, την οποία γεννά το ίδιο! Έξοχη στάση από μια «αριστερή» δημοτική κίνηση! Και τι μεγάλες προσδοκίες!
Δ. Η «νέα τάξη πραγμάτων» στη Δ.Π. επιβεβαιώθηκε και με την ομόφωνη άρνηση 11 μελών της στη συνέλευση της Τρίτης, 18-2-14, στο αίτημά μου να αναγραφεί ως προμετωπίδα στο σάιτ της κίνησης το κεντρικό πολιτικό πρόταγμα – σύνθημα της γενικής συνέλευσης του Νοεμβρίου:
«Ανατροπή Μνημονίων – κατάργηση Καλλικράτη
αλλαγή πολιτικού συστήματος στη χώρα»
αντί του υπάρχοντος αποστειρωμένου πολιτικά και ουδέτερου:
«με τη συμμετοχή σου αλλάζουμε την πόλη και το δήμο»,
το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να κοσμεί το σάιτ ή το προεκλογικό πρόγραμμα οποιασδήποτε δημοτικής παράταξης, ιδίως δε εκείνων που πρόσκεινται –άμεσα ή έμμεσα- στα κόμματα που συγκυβερνούν (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ). Όλοι τους επιζητούν να «αλλάξουν» την πόλη, το δήμο και τον κόσμο ολόκληρο. Και αυτό ακριβώς κάνουν. Τον αλλάζουν καθημερινά με ραγδαίους ρυθμούς. Το κρίσιμο όμως ερώτημα είναι:
Με ποιους όρους και προς ποια κατεύθυνση;
Συναγωνιστές/ριες της Δ.Π. – σύντροφοι/ισσες του ΣΥΡΙΖΑ
Δυόμισι μόνο μήνες απομένουν για τις δημοτικές εκλογές του Μαΐου. Η Δ.Π., αν θέλει να συναρπάσει, πρώτα τα μέλη της και ύστερα τους συμπολίτες μας, δεν έχει παρά να ξαναπιάσει με ειλικρίνεια και σταθερότητα τον πολιτικό λόγο που απορρέει από τις ίδιες της τις κατακτήσεις, έτσι όπως αυτές έχουν χαραχτεί στην ιστορία της και αποτυπωθεί στις επίσημες διακηρύξεις και αποφάσεις της· να συναντηθεί ξανά με τη συλλογικότητα και το ριζοσπαστισμό της. Είναι θλιβερό και αναξιοπρεπές να τη βλέπεις να «σέρνεται» πίσω από πρώην «πεφωτισμένους» δημάρχους «κοινής αποδοχής». Αυτούς ακριβώς που φέρουν βαριές ευθύνες για το κατάντημα της τοπικής αυτοδιοίκησης και, γενικότερα, της χώρας. Αυτούς που, σαν δήμαρχοι σκέφτηκαν να γίνουν εργολάβοι, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στους αυθεντικούς, τους ορίτζιναλ εργολάβους να γίνουν δήμαρχοι.
Ο εργολαβισμός των δημάρχων και ο δημαρχισμός των εργολάβων συγχωνεύονται στην ίδια διαδικασία. Αποτελούν το ίδιο μονόπρακτο, που παίζεται στην ίδια πάντοτε θεατρική σκηνή, ανεβασμένο από διάφορους –«ανεξάρτητους» κατά προτίμηση στις μέρες μας- παραγωγούς
ή, κατά παραφθορά του όρου, «προαγωγούς» της Τ.Α. Από τα δύο αυτά νοσηρά φαινόμενα μόνο (δια)κυβερνητισμός και «διαχειρισιμότητα» του υπάρχοντος σαθρού πολιτικού συστήματος μπορεί να προκύψει. Τίποτε άλλο.
Αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους. Το μέλλον της Δ.Π. δε βρίσκεται στα ησυχαστήρια των πρώην εργολαβοδημάρχων, ούτε στις στάχτες και τα αποκαΐδια των ερειπίων του αυτοβομβαρδισμένου δικομματισμού. Αλλού πρέπει να ψάξουμε.
Κι ένα τελευταίο. Η σχέση της Δ.Π. με το ΣΥΡΙΖΑ είναι καθαρή, τίμια και ειλικρινής. Είναι σχέση που, όπως ορίζει και το Πλαίσιο Λειτουργικών Αρχών της κίνησης στο άρθρο 7, «εδράζεται στην κατ’ αρχήν κοινότητα ή εγγύτητα αρχών, στόχων και θέσεων. Είναι ελεύθερη και συνάπτεται υπό την απόλυτη προϋπόθεση της αυτονομίας αποφάσεων και δράσης της Διάβασης Πεζών». Και αυτή την αυτονομία της Δ.Π. οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ τη συνομολόγησαν, τη σεβάστηκαν βαθιά και πρωτοστάτησαν στο να τη διαφυλάξουν. Και το ‘χουν για καμάρι τους.
Ποια, λοιπόν, αυτάρεσκη θεότητα ορίζει πως τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ στη Δ.Π. πρέπει να κρύβουν την ταυτότητά τους στο διπλανό γκρίζο δωμάτιο, σαν να είναι το καμπούρικο αδερφάκι με την κακιά αρρώστια; Και πού αποσκοπεί αυτή η στάση; Μήπως στο να γίνουν ευπρόσδεκτοι στη Δ.Π. πολιτικά «άστεγοι» παράγοντες και παραγοντίσκοι του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού, οι οποίοι τώρα, στον καιρό του ΔΝΤ, της τρόικα και των Μνημονίων και στην προσπάθειά τους να ξεπλύνουν το «λαμπρό» παρελθόν τους, φόρεσαν τη στολή του «πέρα από κόμματα και χρώματα», ταράσσονται δε σφόδρα στο άκουσμα και μόνο των λέξεων «αριστερά» ή «ΣΥΡΙΖΑ»;
Υπάρχουν, φυσικά, και οι απερίσκεπτα «αφελείς» νέας κοπής, που γαλουχήθηκαν με καλά υπολογισμένες δόσεις αυτής της ύστερης μεταμοντέρνας απολιτίκ «πανάκειας».
Με τέτοιες λογικές και κατευθύνσεις θα αναλάβει τη διακυβέρνηση του Δήμου η Δ.Π.;
Και πόσο μακριά, νομίζετε, πως μπορεί να ταξιδέψει αυτή η βαλίτσα;
ΥΓ Αν θέλουμε να σώσουμε ό,τι μπορεί ακόμα να σωθεί, μόνο σε έναν ανοιχτό διάλογο, βασισμένο πάνω σε κοινές πολιτικές αρχές και θέσεις, μεταξύ Δ.Π. και ΣΥΡΙΖΑ μπορούμε να προσφύγουμε. Εδώ και τώρα. Δεν υπάρχει χρόνος και τόπος για τίποτε άλλο. Τόσο για τη Δ.Π. όσο και για το ΣΥΡΙΖΑ.
Αθανάσιος Μπόϊκος
μέλος «Διάβασης Πεζών»
μέλος ΣΥΡΙΖΑ Σερρών
Σέρρες, Φεβρουάριος 2014
[/symple_box]
