Συνέντευξη του αγαπημένου και ταλαντούχου Βορειοελλαδίτη ηθοποιού στο «Σ.Θ.»
- Πρωταγωνιστεί στην παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών «Από θέση ισχύος»
- Ένα έργο που ακουμπά στο χθες και αφορά το σήμερα
Του Δημητρίου Γ. Νάτσιου
«Από Θέση Ισχύος – Η δύναμη του δημόσιου λόγου» είναι η καλοκαιρινή παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών που θα κάνει πρεμιέρα στις Σέρρες, την Δευτέρα 27 Ιουλίου, ενώ μία ακόμη παράσταση θα δοθεί την Τρίτη 28 Ιουλίου, στο ανοιχτό θέατρο του Αριστοτελείου Εκπαιδευτηρίου .
Ακολούθως θα παρουσιαστεί σε όλα τα φεστιβάλ και ανοιχτά θέατρα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, αλλά και στην Αθήνα. Η σύλληψη – σκηνοθεσία είναι του Ένκε Φεζολλάρι, η μουσική του Γιώργου Ανδρέου και πρωταγωνιστούν οι: Φιλαρέτη Κομνηνού, Αλέκος Συσσοβίτης, Άννα Μάσχα και Καλλιόπη Ευαγγελίδου.
Με αφορμή την παράσταση συνομιλήσαμε με τον ηθοποιό Αλέκο Συσσοβίτη ο οποίος ευγενικά παραχώρησε μία συνέντευξη στο «Σ.Θ.».
Μας μίλησε για την παράσταση, τα μηνύματα που περνά, την ανάγκη η τέχνη να αποτελεί βάλσαμο για τον πολίτη, τα προσωπικά και επαγγελματικά του σχέδια.
Παραθέτουμε αυτούσια τη συνέντευξη του Βορειοελλαδίτη ηθοποιού που διαπρέπει στη τέχνη της υποκριτικής.
Το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών ανεβάζει την παράσταση με τίτλο « Από θέση ισχύος- Η δύναμη του δημόσιου λόγου» .Τελικά στη ζωή είναι πολύ σημαντικό να είσαι από θέση ισχύος;
Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς. Αν μιλάμε προσωπικά εγώ δεν έχω πάντα την ανάγκη να είμαι «Από θέση ισχύος». Κοινωνικά αν το εξετάσει κανείς φαίνεται ότι ο άνθρωπος έχει μία τάση να επιβάλλεται, για το δικό του προσωπικό συμφέρον. Δεν είμαι φανατικά υποστηρικτής αυτής της θέσης. Αλλά αποτελεσματικοί είναι αυτοί που μένουν στη θέση.
Δηλαδή γίνονται ηγέτες και μερικές φορές είναι καλό αυτό και για τον λαό, εννοώ το κοινωνικό σύνολο. Γιατί ο λαός αποφασίζει ποιος θα τον διαχειριστεί, θα τον βοηθήσει ή θα τον σώσει, αν θέλεις. Δηλαδή οποιοδήποτε ρόλο έχει ένας ηγέτης σε μία πολιτεία: να κατευθύνει, να διαπαιδαγωγεί, να δημαγωγεί.
Φυσικά με την προϋπόθεση ότι ο ηγέτης θα προτάξει το κοινωνικό συμφέρον γιατί έχουμε δει ιστορικά, σε όλο τον πλανήτη, ότι το ατομικό συμφέρον των ηγετών είναι κυρίαρχο πολλές φορές σε σχέση με το συμφέρον του λαού.
Άρα το «Από θέση ισχύος» είναι υπό ένα μεγάλο ερωτηματικό, αλλά είναι και μία κοινωνική ανάγκη. Οι άνθρωποι πάντα ήθελαν έναν οδηγό.
Μιλήστε μας λίγο για την παράσταση που ανεβάζετε;
Το ερέθισμα για την παράσταση ήταν το διάστημα της καραντίνας. Ο Ένκε Φεζολλάρι που είχε σκηνοθετήσει την προηγούμενη δουλειά του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών μαζί με την Καλλιόπη Ευαγγελίδου, που είναι η καλλιτεχνική διευθύντρια, είδαν τα διαγγέλματα των μεγάλων πολιτικών που συμβούλευαν πως να κινηθεί ο λαός κατά την διάρκεια της καραντίνας. Μερικές φορές στα διαγγέλματα όλων των ηγετών φαινόταν μία έντονη πολιτική σκοπιμότητα, που για μένα είναι αναπόφευκτη. Πήραν λοιπόν τους λόγους μεγάλων ηγετών της αρχαιότητας δηλαδή του Περικλή, Αριστοτέλη, του Μ. Αλεξάνδρου, Θεμιστοκλή, Μενέξενου, Αλκιβιάδη και Αθηναγόρα και διαμόρφωσαν λόγους που επηρέασαν παρά πολύ τον λαό σε πολύ κρίσιμες στιγμές και περιόδους. Επηρέασαν είτε για να πάρουν την πρωτοβουλία μαχών, ή για να ανταπεξέλθουν σε επιθέσεις άλλων. Πάντα υπάρχει η ανάγκη ενός μεγάλου ηγέτη που θα εμψυχώσει τον λαό στα δύσκολα.
Ξεκινάμε με τον λιμό των Αθηνών- που είναι αντίστοιχος του κορωνοϊού – και τα συμπτώματα που έχει αυτή την περίοδο στη σύγχρονη Ελλάδα ο ιός σε σχέση με το τι συνέβη εκείνη την περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου στην Αθήνα.
Δίνουμε το στίγμα πώς ο Περικλής στάθηκε απέναντι σε αυτό τον λιμό και πώς πρέπει να σταθούν οι σημερινοί ηγέτες απέναντι σε τέτοια μεγάλα θέματα.
Με έναν τρόπο άρουμε το εθνικό φρόνημα. Εμένα μου αρέσει αυτή η ματιά αλλά είναι προσωπική. Ακόμη και να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου από το Εξωτερικό ή τους Τούρκους. Αυτά τα φιλοπατριωτικά μηνύματα όσο δημαγωγικά και αν ακούγονται νομίζω ότι είναι αναγκαία.
Είναι προτιμότερα, παρά να ζούμε σε μία λήθη ότι όλα έχουν μπει σε μία ομπρέλα παγκοσμιοποίησης. Ότι πάντα μας προστατεύουν άλλοι και εμείς δεν πρέπει να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας. Πιστεύω ότι αυτό το έργο κάπου συνειδησιακά θα βοηθήσει τον Έλληνα θεατή.
Ηθοποιός σημαίνει φώς;
Τι να σας πω. Το ζητούμενο είναι να έρθει το φώς στον θεατή. Αν εμείς μπορούμε να μεσολαβήσουμε ως ένας αγωγός για να ανάψει η λάμπα και να φορτιστεί η συνείδηση του θεατή, γιατί ο στόχος αυτός είναι. Ο συγγραφέας γράφει ένα κείμενο, κάτι θέλει να πει στον κόσμο, ο ηθοποιός το μεταφέρει σαν ένα καλώδιο. Αυτό που πρέπει να συμβεί στον θεατή είναι από το ασυνείδητο, στο συνειδητό να έρθει η γνώση. Με αυτή την έννοια θα μπορούσε να πει κανείς ότι είμαστε μέρος του φωτός.
Και ίδιοι μερικές φορές μέσα από αυτή την διαδικασία φωτιζόμαστε και για αυτό και εμείς την κάνουμε. Γιατί η διαδικασία της υποκριτικής αυτή είναι. Χωρίς να καταλαβαίνεις μπαίνεις στα δύσκολα, ψάχνεσαι, βουτάς, επιμένεις και λες γιατί συμβαίνει αυτό. Τελικά το κάνεις για να μάθεις εσύ ποιος είσαι, ποια είναι η σύσταση σου. Και αυτή η διαδρομή δεν είναι εύκολη, δεν γίνεται ούτε από την εφηβική, ούτε μετά την εφηβική περίοδο, γίνεται καθόλη την διάρκεια της ωριμότητας και μέχρι τα βαθειά γεράματα. Η γνώση είναι εκεί και σε περιμένει. Άρα και εσύ φωτίζεσαι.
Σ’ αυτή την δύσκολη εποχή που διανύουμε με τον κορωνοϊό, την Ελλάδα να βρίσκεται στο επίκεντρο λόγω της κλιμάκωσης της επιθετικότητας της Τουρκίας, η τέχνη είναι βάλσαμο για τον καθημερινό πολίτη; Και ποια η δική σας ευθύνη για να επιτευχθεί αυτό;
Ωραίο ερώτημα. Η τέχνη οικονομικά είναι μία κατάσταση βαλλόμενη και για μας τους ίδιους καθόλου αποδοτική, δεν είναι ούτε κάν βιοποριστική. Ο λόγος που ασχολείται κάποιος με τις τέχνες είναι γιατί είναι κάτι ανώτερο, πολύ ποιο μεγάλο, που τον παρακινεί. Ανά καιρούς είδαμε ότι η τέχνη χρηματοδοτείται από το κεφάλαιο, ιδιωτικό ή κρατικό για να αφυπνίζει συνειδήσεις. Οπότε νομίζω ότι τελεί ένα λειτούργημα και μάλιστα αρκετά μεγάλο. Το αποτέλεσμα θα το δει κανείς στην πράξη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κόσμος διαχρονικά τρέχει στο θέατρο λόγω της κουλτούρας που έχουμε αλλά και επειδή η ζωντανή παράσταση είναι μια μίμηση της δικής μας συμπεριφοράς. Σε δύσκολους καιρούς εκτός από το να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να πούμε στον εαυτό μας τι γνωρίζει, τι σθένος και τι αρετές έχει πρέπει να αναρωτηθεί ακόμη ποιες είναι η αλήθειες του για την ελευθερία, τη Δημοκρατία ή οτιδήποτε άλλο. Καμία φορά το κάνει αυτό μέσω ενός άλλου καθρέφτη που είναι το θέατρο, η λογοτεχνία, η μουσική ή η ποίηση. Εγώ βρίσκω μεγάλη σημασία στις τέχνες και τις επιρροές που ασκεί στον πολίτη, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο, αλλά νομίζω ότι είναι αναγκαία.
Ποια είναι τα ανεκπλήρωτα επαγγελματικά και προσωπικά σας όνειρα;
Δόξα το θεό, το ανεκπλήρωτο είναι αυτό που σε βοηθά να πας παραπέρα. Είναι ένα κίνητρο. Από την στιγμή που θα εκπληρωθούν τα όνειρα σου υπάρχει περίπτωση να κλατάρεις, να μην έχεις δηλαδή ενδιαφέρον για τη ζωή. Θεατρικά θα ήθελα περισσότερα και πιο δύσκολα πράγματα γιατί μερικές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με ρόλους που είναι πέραν των δυνατοτήτων μας αλλά παρόλα αυτά, καλούμαστε να τους υποστηρίξουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Άρα θα ανέβαζα τον πήχη στα καλλιτεχνικά. Στα προσωπικά ολιγαρκής είμαι. Μέχρι στιγμής δεν έχω κάνει οικογένεια και δεν είχα μεγάλες επιδιώξεις σε αυτόν τον τομέα αλλά πάντα θέλω καλούς ανθρώπους γύρω μου, φίλους ή το δικό μου καλλιτεχνικό περιβάλλον γιατί με επηρεάζει. Για μας αυτή είναι η ζωή μας. Όλη μέρα είμαστε μέσα σε αυτά. Και για την κοινωνία θα ήθελα μακριά από τους πολέμους και το αίμα, περισσότερη ισότητα αν και είναι δύσκολο. Θα ήθελα να μπορέσουμε να ζήσουμε όλοι μία ισορροπημένη ζωή, θα ήταν καλό για όλους.
Ποια είναι τα συναισθήματα σας για τη δραματική σειρά «Χορεύοντας στη σιωπή» όπου ενσαρκώναται τον ρόλο του γιατρού Φωκά ενός ανθρώπου που πληρώνει σε όλη του τη ζωή την κακή συμπεριφορά της γυναίκας του;
Καταρχήν θεωρώ ό,τι γίνεται δεν είναι απόρροια της συμπεριφοράς των άλλων. Γιατί οι άλλοι είναι επιλογή μας. Από την στιγμή που αυτός ο γιατρός επέλεξε αυτή την γυναίκα, δεν νομίζω ότι πιάστηκε εξ απροόπτου. Όταν γνωρίζουμε κάποιον συνειδητά ή υποσυνείδητα παίρνουμε και καταλαβαίνουμε ένα μέρος του χαρακτήρα του. Το να πέσουμε από τα σύννεφα δεν το πολύ πιστεύω. Νοιώθω δηλαδή ότι βλέπουμε το πρόβλημα και το σκεπάζουμε γιατί είμαστε ερωτευμένοι και θέλουμε να κερδίσουμε τον άλλον.
Ο γιατρός Φωκάς ήταν ο ιδανικός, ο καλός άνθρωπος που θα θυσιαστεί για τα πιστεύω του, την αγάπη, για την οικογένεια και βλέπεις πόσο δύσκολο είναι να αφήσεις την οικογένεια για να βρες την προσωπική σου ησυχία.
Όποτε τον ζηλεύω που έχει τόσο μεγάλο σθένος, να φθάσει μέχρι τον θάνατο και χαίρομαι που έχει μία τέτοιου είδους ανιδιοτέλεια και κρατάω μικρό καλάθι για το αν είμαστε ανυποψίαστοι για αυτά που μας συμβαίνουν και εκπλησσόμαστε με τις συμπεριφορές των άλλων ή αν γνωρίζουμε βαθειά μέσα μας τι πρόκειται να μας έρθει.
Η μεγάλη δημοτικότητά σας ως τηλεοπτικού ηθοποιού σας έκανε ζημιά στο θεατρικό ή κινηματογραφικό κομμάτι της καριέρας σας;
Ωραία είναι η ερώτηση. Γιατί πραγματικά κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Ναι φαίνεται ότι από τότε που έγιναν οι τηλεοπτικές σειρές για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν έχω κινηματογραφικές προτάσεις. Κάπως επηρεάστηκαν οι κινηματογραφιστές. Στο θέατρο δεν μπορώ να πω ότι δεν με βοήθησε γιατί αν είσαι καλός ηθοποιός το θέατρο έχει ανάγκη από καλούς και αναγνωρίσιμους ηθοποιούς της τηλεόρασης για να έχει προσέλευση στην αίθουσα. Όποτε μπορώ να σας πω ότι σε ένα βαθμό με βοήθησε και σε έναν άλλο όχι. Εν κατακλείδι όμως θα έλεγα ότι κερδισμένος βγήκα από όλο αυτό.
Τι πιστεύετε για το μέλλον του ελληνικού θεάτρου. Οι μεγάλοι σκηνοθέτες έχουν αποδημήσει μπορεί να γεννηθούν καινούργιοι;
Σαφέστατα και μπορούν να γεννηθούν καινούργιοι. Ο άνθρωπος δεν σταματά, εξελίσσεται, άλλες οι εποχές του ‘60, του ‘80 και άλλες του 2020. Κάθε εποχή γεννά τα δικά της παιδιά. Πιστεύω ότι έχουμε μία άλλη μορφή έκφρασης μέσα από τις τέχνες… Άλλο θέατρο υπάρχει τώρα. Πάντα θα είναι ένας ζωτικός οργανισμός το θέατρο και θα σας έλεγα ότι ελπίζω στα νέα παιδιά, αρκεί να τους δίδεται το βήμα να πράξουν, πράγμα δύσκολο γιατί οι μεγάλοι θεσμοί λειτουργούν πιο οικογενειακά και πάντα υπάρχουν φατρίες. Παντού συμβαίνει αυτό. Αξιοκρατικά δηλαδή δεν τους δίνεται το βήμα να φάνουν και να δείξουν έργο. Παρόλα αυτά βγαίνουν νέοι σκηνοθέτες και όχι μόνο, γιατί το θέατρο είναι μία συλλογική τέχνη. Εγώ βάζω σε μεγάλο βαθμό τον συγγραφέα από τον σκηνοθέτη, χωρίς να τον υποτιμώ την μαεστρία ενός σκηνοθέτη. Αλλά αν δεν υπάρχει κείμενο, παρτιτούρα, τι πιάνο να παίξει ένας άνθρωπος; Όποτε, εξίσου με το κείμενο, τον ηθοποιό, θα βάλλω και τον σκηνοθέτη. Και οι τρεις και όλοι οι άλλοι συντελεστές που συνάδουν στην εικόνα είναι αναγκαία στοιχεία για να παραχθεί ένα καλό αποτέλεσμα στην τέχνη.
