Τα πρώτα βήματα του νεοελληνικού κρατιδίου από τη γραφίδα του Α. Καρκαγιάννη
Επειδή πρόσφατα γιορτάσαμε τα 200 χρόνια από τη κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και επειδή, κατά την ταπεινή μου γνώμη, όλα τα άρθρα που έγραψε στη στήλη του «Ένα κάθε μέρα και Κάθε Κυριακή» ο αείμνηστος δημοσιογράφος Αντώνης Καρκαγιάννης , Θεσσαλός στην καταγωγή (από τα ιστορικά Αμπελάκια), στην εφημερίδα «Καθημερινή» είναι χρήσιμα , αναδημοσιεύω ένα ακόμα, επίκαιρο άρθρο του.
Είχε γράψει στις 4 Ιουλίου 2001 ο Αντώνης Καρκαγιάννης.
Με το που ιδρύθηκε το πρώτο νεοελληνικό κρατίδιο, περιορισμένο στην Πελοπόννησο, τη Στερεά, τα νησιά του Αργοσαρωνικού και τις Κυκλάδες, ξέσπασε η διαμάχη για την ταυτότητα του νέου κράτους- έθνους. Ο λαός ήταν ρημαγμένος από τον οκταετή πόλεμο της ανεξαρτησίας, διχασμένος σε τοπικές φατρίες, η γη ήταν καταστραμμένη και τα επαγγέλματα, το εμπόριο και η βιοτεχνία, που ανθούσαν πριν από την Επανάσταση, αποδιοργανωμένα. Το ίδιο το κρατίδιο και η διοίκηση όφειλαν την ύπαρξή τους και τα οικονομικά μέσα στις «προστάτιδες δυνάμεις», ένα παιχνιδάκι στις ακατάπαυστες δολοπλοκίες μεταξύ τους.
Μέσα σε αυτό το χάος ετέθη και το ζήτημα της ταυτότητας, ωστόσο πολύ πιο σοβαρά απ’ όσο τίθεται σήμερα με αφορμή την εγγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες.
Τότε δεν υπήρχαν αστυνομικές ταυτότητες και όσοι ασχολήθηκαν με την ταυτότητα του νέου κράτους- έθνους ήσαν υποχρεωμένοι να αναφερθούν σε ουσιαστικά στοιχεία ιστορίας, παράδοσης, ιδεολογίας, οργάνωσης και να απαντήσουν σε συγκεκριμένα ερωτήματα: Τι είναι αυτό το νέο κράτος- έθνος, ποια είναι η καταγωγή του, ποια η γλώσσα του και από πού θα δανεισθεί πρότυπα για τη οργάνωσή του, με ποιο τρόπο θα επιβιώσει;
Άλλοι έλεγαν ότι το νεαρό κρατίδιο είναι συνέχεια των «μεγάλων και ηρωικών ημών αυτοκρατόρων» πιστεύοντας ότι το νήμα κόπηκε στην Πύλη του Ρωμανού και τώρα έπειτα από τέσσερις αιώνες οθωμανικής σκλαβιάς… ταυτότητα είναι να το ξαναδέσουμε. Το ακούω να επαναλαμβάνεται και σήμερα από διάφορα τηλεοπτικά πορτοπαράθυρα από σοβαρούς κατά τα άλλα ανθρώπους.
Οι αυτοκράτορες, η Κωνσταντινούπολη, η Αγία Σοφία, οι πατριάρχες, με εξιδανικευμένη από τη νοσταλγία αίγλη άρχισαν να προβάλλονται ως σύμβολο και σημείο ταυτότητας του νέου κρατιδίου, τα άθλια χάλια του οποίου προκαλούσαν κωμική αντίθεση με το ιστορικό μεγαλείο.
Άλλοι πήγαιναν, ακόμη παλιότερα και αναζητούσαν ρίζες και σύμβολα στον Περικλή, στον Πλάτωνα, στον Αριστοτέλη και κυρίως στον Μεγάλο Αλέξανδρο.
Ήταν πράγματι ωραίο να ζει κανείς στο νέο κρατίδιο και να σκέφτεται ότι οι απέραντες εκτάσεις ως τον Ινδό ποταμό και ως τις πηγές του Νείλου…. ήταν κάποτε δικές μας και, ποιος ξέρει μπορεί να ξαναγίνουν δικές μας!
Χωρίς φαντασιώσεις δεν υποφέρεται η δυστυχία. Η φαντασιώδης εμπλοκή με τη αρχαιότητα ήταν ακόμη πιο περίπλοκη και καταπιεστική από ότι με τους αυτοκράτορες και τους πατριάρχες του Βυζαντίου.
Κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει αν στο αίμα των νεοελλήνων υπάρχει η δεν υπάρχει έστω και μία σταγόνα αρχαίου αίματος και είναι ανώφελο και άνευ σημασίας να το συζητάει κανείς.
Όμως σε αυτόν τον τόπο ζούσαν πάντοτε άνθρωποι που μιλούσαν (ουσιαστικά) την ίδια γλώσσα με τους αρχαίους.
Αυτό πραγματικά ήταν ένα θαύμα και αν πρέπει να παραδεχθούμε ότι ακόμη αυτό το ιστορικό θαύμα θα ήταν ανέφικτο έως αδύνατο αν τα ευαγγέλια και ολόκληρη η εκκλησιαστική φιλολογία δεν ήταν γραμμένα σε απλή ελληνική γλώσσα, αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι αυτή η παράδοξη όσο και ευεργετική συνάντηση της αρχαίας γλώσσας με την εκκλησιαστική φιλολογία θα γινόταν νέα πηγή ιστορικών φαντασιώσεων και ασύστολης καπηλείας.
Όσοι δεν ομολογούσαν, ψευτοαττικίζοντας κωμικότατα την «Ελληνορθόδοξη πίστη», ήσαν προδότες! Κάτι που συχνά το ακούμε και σήμερα, για να αποδειχθεί ότι ένα από τα σταθερά στοιχεία… της εθνικής μας ταυτότητας είναι η πατριδοκαπηλία.
Μέσα σ’ αυτό το χάος, οι «δυνάμεις¨ έφεραν τον Καποδίστρια και τον όρισαν κυβερνήτη του νέου κρατιδίου. Ήταν Έλληνας και Ευρωπαίος ταυτόχρονα.
Θέλησε να οργανώσει το κρατίδιο κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Να ασκεί κρατική κυριαρχία σε όλη την επικράτεια χωρίς να την μοιράζεται με κανέναν. Να έχει νόμους και να λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους. Θέλησε να μοιράσει τη γη στους καλλιεργητές, να οργανώσει την εκπαίδευση και τα επαγγέλματα. Το νέο κράτος που γεννήθηκε από την επανάσταση είχε συγκεκριμένες δυνατότητες και συγκεκριμένες ανάγκες. Ήταν όμως πολλοί, οι περισσότεροι που με τη πατριδοκαπηλία και τις εθνικές φαντασιώσεις κάλυπταν την άκαμπτη συνήθεια να ζουν όπως πρώτα, με τα προνόμια που τους παραχώρησε, για τους δικούς του λόγους, ο σουλτάνος.
Με τις Εθνικές φαντασιώσεις δεν αναζητούσαν πρότυπα και στοιχεία εθνικής ταυτότητας. Απλούστατα επιδίωκαν να διατηρήσουν την ασιατική εξουσία που τους παραχώρησε η Τουρκοκρατία! Ο Καποδίστριας απέτυχε και έπεσε δολοφονημένος.
