Συμφωνούμε και οι δύο
«Γράψαμε μαζί αλλά και χωριστά, ένα «ιδιαίτερο» μυθιστόρημα, βασισμένο σε δυο ιστορίες που η μια εισχωρεί βαθιά στην άλλη. Ο «Γιος της Παπαρούνας» έχει αλήθεια, μυθοπλασία, σκληρότητα και τρυφερότητα .
Η Παπαρούνα και ο γιός της δεν έχουν στην πραγματικότητα καμία σχέση. Είναι δυο διαφορετικά άτομα , το καθένα με τη δική του πορεία που ταυτίζοντάς τα σε μια ιστορία, συνθέσαμε ένα θρίλερ που κινείται ανάμεσα στην περιπέτεια, το έγκλημα, την βαρβαρότητα της σύγχρονης εποχής και προχωρεί με τρυφερότητα για να φτάσει στην αγάπη και τελικά, την κάθαρση» λένε οι δυο συγγραφείς του νέου βιβλίου των Εκδόσεων «Δίχτυ».
Μία ιστορία που ξεκινά απο την τραγωδία της παράνομης μετανάστευσης
Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας και η κόρη του, Παυλίνα, ένωσαν , ο μεν πατέρας την συγγραφική και δημοσιογραφική του δεινότητα και εμπειρία, η δε κόρη τη συναισθηματική ευαισθησία και την εμπειρία της ως μητέρα σε μια από τις πολλές παρόμοιες ιστορίες της εποχής του 2000. Μια ιστορία που ξεκινά με την τραγωδία της παράνομης μετανάστευσης και της προσφυγιάς και τελειώνει με κάθαρση μέσα από μια λυτρωτική υιοθεσία. Μια ιστορία που ξαφνιάζει με τη βιαιότητα του απεγνωσμένου και την τρυφερότητα της αγάπης.
Λέει ο Δημήτρης Κωνσταντάρας : « H ιστορία της Μιράλ και του Αλέξη, του γιου της, αρχίζει στην Παλαιστίνη του 1985, σ’ έναν οικισμό, στα περίχωρα της Γάζας, σε συνθήκες φτώχειας και φόβου, με πολλά παιδιά να έχουν βρεθεί μες στους δρόμους και στα ερείπια. Η Μιράλ(παπαρούνα στα Αραβικά) έγινε πρόσφυγας και –αναγκαστικά– πρόσφυγας στην Ελλάδα και ταυτόχρονα θύμα εκμετάλλευσης και «βαποράκι» συμμοριών. Οι μοναδικές αποφάσεις που πήρε στη ζωή της , ήταν να φύγει, μικρό παιδί και όπως- όπως από την Παλαιστίνη πηγαίνοντας στο άγνωστο, έμεινε έγκυος βιασμένη από τον αρχηγό της συμμορίας και μετά, να κρατήσει και να γεννήσει το παιδί της. Αλλά μετά, να το εγκαταλείψει στο μαιευτήριο για να μην το καταδικάσει στην ίδια σκληρή μοίρα. Τη δική της».
Λέει η Παυλίνα Κωνσταντάρα: « Ο Αλέξης γεννήθηκε χωρίς γονείς, και έμεινε χωρίς τη μητρική αγκαλιά τους πρώτους μήνες της ζωής του. Έζησε στο Ίδρυμα και μετά από 14 μήνες υιοθετήθηκε από ένα ζευγάρι που του έδωσε τη στοργή, την αποκλειστικότητα και την αγάπη που λαχταρούσε . Είχα, προσωπικά, την ανάγκη να δώσω στη γυναίκα που τον γέννησε ένα άλλοθι, να πλάσω μια ιστορία στην οποία μια μητέρα δεν έχει άλλη επιλογή, παρά να αφήσει το παιδί της.
Συνεχίζει ο Δημήτρης Κωνσταντάρας: «Η ζωή παίζει μόνη της τα δικά της «παιχνίδια». Χρόνια μετά, η Μιράλ αναζήτησε το παιδί της, εκείνο αναζήτησε τη μητέρα του και η νομοθεσία τούς επέτρεψε να μάθουν η μία για τον άλλον ύστερα από κάποια χρόνια. Ακολούθησαν συζητήσεις, οι θετοί γονείς του Αλέξη ένιωσαν ότι έπρεπε να του τα πουν όλα, μέχρι και κανονίστηκε μια συνάντηση της Παπαρούνας με το γιό της. Θα γίνει αυτή η συνάντηση; Θα φτάσουν οι δυο τους στην κάθαρση»;
Οι συγγραφείς, δύο άνθρωποι ενωμένοι απ’ το νήμα της ζωής, έγραψαν την ιστορία δύο άλλων ανθρώπων, επίσης ενωμένων απ’ αυτό το ίδιο νήμα. Δύο ανθρώπων που έφτασαν να περπατάνε στις δύο άκρες ενός δρόμου, κάπου στην Αθήνα, με σκοπό να συναντηθούν κάπου στη μέση.
Ο θεσμός της υιοθεσίας
Η Παυλίνα Κωνσταντάρα ολοκληρώνει: «Ο θεσμός της υιοθεσίας είναι για τους περισσότερους στην Ελλάδα ένα κουβάρι υποθέσεων και θεωρήσεων. Το βιβλίο καταγράφει την πορεία μιας υιοθεσίας όπως στην πραγματικότητα συμβαίνει, φανερώνοντας ότι δεν είναι δύσκολο. Είναι – σχετικά – χρονοβόρο, αλλά αν οι θετοί γονείς έχουν συναίσθηση που τους πάει αυτή τους η απόφαση, είναι μια πολύ εύκολη διαδικασία. Σίγουρα, πολύ ευκολότερη από πολλές υποβοηθούμενες μεθόδους γονιμοποίησης. Τελικά, η ερώτηση που πρέπει να κάνουν οι μέλλοντες γονείς στον εαυτό τους είναι: θέλω να ζήσω την εμπειρία της γονεικότητας ή θέλω να τεκνοποιήσω;
Η αλήθεια είναι μια από τις λέξεις που θίγεται σε πολλά σημεία του βιβλίου. Για μένα η αλήθεια συνδυάζεται μόνο με το σωστό τρόπο και χρόνο, τότε έχει πραγματική αξία».
Ο επίλογος απο τον Δ. Κωνσταντάρα
Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας , βάζει τον επίλογο: « Θέλουμε να διαβάσουν πολλοί το βιβλίο μας. Θα καταλάβουν καλύτερα γεγονότα του σήμερα που είναι αληθινά αλλά παρουσιάζονται αρκετές φορές με λάθος τρόπο.
Για την προσφυγιά και τη «μετανάστευση όπως νάναι». Το δράμα των προσφύγων/μεταναστών . Τη βία, εγκληματικότητα, λαθροχειρία, βασανισμό , κακομεταχείριση και εκμετάλλευση των κάθε «είδους» προσφύγων από λαθρομετακινητές, λαθρέμπορους ψυχών και «αρχηγούς» συμμοριών που τους εκμεταλλεύονταν.
Και για το τεράστιο θέμα της υιοθεσίας, δύσκολο και χρονοβόρο έργο αλλά θεάρεστο. Λυτρώνει την ψυχή αυτών που υιοθετούν και προσφέρει ζωή σ αυτούς που δεν έχουν. Για εμάς, τους συγγραφείς, το να πουληθούν πολλά βιβλία για χρήματα σημαίνει ότι θα είναι χρήματα χρεωστούμενα και οφειλόμενα στα εγκαταλελειμμένα παιδιά που υιοθετούνται».
